Epizod I

Zgodnie z obietnicą notka pojawia się w trzeci weekend miesiąca i jest ona dedykowana Lucy Heartfilii, która jako pierwsza skomentowała poprzednią, zawierającą opowiadanie konkursowe :). Dziękuję Kotku :*! Swoja drogą szkoda, że tak mało osób poszło w jej ślady… Może zwróciliście uwagę na to, jak zatytułowałam ten wpis. No, rozdziały będą u mnie epizodami, bo tak! I już :D. Zapraszam do czytania, komentowania, a tym samym wyrażania swojego zdania :). Mam nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu Wam się spodoba, bo ja, no cóż, na razie zostawię swoje odczucia dla siebie. A teraz radujcie się, Robaszki moje!

Obudziła się z płytkiego snu, zlana potem. Rozejrzała się wokoło. Miała wielką nadzieję, że to, co stało się ponad 17 lat temu i śni się jej każdej nocy, było iluzją jej dziecięcego umysłu. Ale nie. Spoglądała na kamienne ściany i taki sam sufit. Czuła przejmujące zimno, bijące od głazów, wśród których przyszło jej przebywać. Pokój, o ile taką nazwę można nadać celi, w której się znajdowała, był w miarę gustownie urządzony. Ogromne łoże wykonane z drewna dębowego miało wygodny materac oraz cztery pięknie zdobione wsporniki zwieńczone zwiewnym baldachimem w barwach Zorzy Polarnej, który poruszał się przy każdym podmuchu powietrza i pięknie mienił. Miała ogromną szafę, w której znajdowały się cudowne ubrania, buty i dodatki. Jednakże nigdy nie używała tych fatałaszków. Jak miała nosić coś, co dostała od człowieka, którego nienawidziła całym sercem? Obok szafy stał sekretarzyk, który również wykonany został z drewna dębowego. Przy nim znalazło miejsce wygodne krzesło, wyściełane jedwabiem w kolorze kwiatów wiśni. Na prawo od sekretarzyka ustawione zostało owalne lustro, którego rama była złocona. Naprzeciw łóżka znajdowały się drzwi prowadzące do pięknie urządzonej łaźni. Miała wszystkie udogodnienia, o jakich marzyły zwyczajne dziewczyny, dlatego nie mogła narzekać na brak luksusu. Pomijając brak wolności. Spojrzała na zegar ścienny, którego krótka wskazówka zatrzymała się na cyfrze 2, a długa – 12. Środek nocy. Owinęła się szczelnie kołdrą i nasłuchiwała chwilę, usiłując przebić wzrokiem panujący wokół mrok. Miała wrażenie, że ktoś znajduje się za kamienną ścianą, dlatego wytężyła słuch, ale nie dotarł do niej żaden dźwięk. Chwilę jeszcze oczekiwała w napięciu, aby po kilku minutach opuścić powieki i zasnąć niespokojnym snem.

Sting siedział samotnie, jeśli nie liczyć Lectora i kilku podrzędnych typków, w barze „Pod Grzybkiem” i patrzył tępo w ścianę. Nie robiła na nim wrażenia nawet kuso ubrana kelnerka, która się do niego mizdrzyła. Nie lubił takich kobiet. Ona była inna. Zawsze miła, kulturalna, myśląca o innych i delikatna. Nie to co Marie – kelnerka. Zero klasy i kultury osobistej. Do tego swoje wątpliwe wdzięki wystawiała na pokaz każdemu klientowi baru, żeby nie rzec „speluny”. Tynk odłażący, wraz z brunatną farbą, ze ścian, stare, krzywe i brudne drewniane stoliki, zakurzony blat baru, niewygodne krzesła, dym z fajek w takiej ilości, że widoczność ograniczała się do dwóch metrów i ten odór. Bał się nawet myśleć, co tak cuchnie. Wiedział, że niewielu szanujących się magów tu przychodzi, dlatego, kiedy chciał pobyć sam i pomyśleć, odwiedzał to miejsce. Zawsze, gdy spędzał tu czas, przychodziło mu do głowy rozwiązanie problemu. I tak też było tym razem! Już wie, co zrobi! Pojedzie do Magnolii i oczaruje ją! Zrobi wszystko, żeby chociaż trochę go polubiła.

Z gotowym planem w głowie, podniósł „siedzenie” i ruszył w stronę wyjścia. Jednak jego drogę zagrodził nie kto inny, jak czarnowłosa i zielonooka Marie.

— Wybierasz się gdzieś, kochaneczku? – zapytała, mrugając, w jej mniemaniu, zalotnie.

— Nie twój interes, wiedźmo – odparł Sting.

Usłyszawszy to, Marie ściągnęła usta w „dzióbek” i cmoknęła niezadowolona.

— To tak się teraz traktuje damy? – zapytała.

— Nie masz odpowiedniej aparycji, by traktować cię jak mówisz – rzekł ze złośliwym uśmieszkiem Eucliffe i wyszedł z baru, zostawiając Marie na środku sali z rozdziawionymi ustami i szeroko otwartymi oczami.

— Jeszcze pożałujesz! – krzyknęła za nim, ale on już jej nie słuchał. Myślami był daleko od „Grzybka”.

— Sting–kun, dlaczego byłeś taki niemiły dla Marie? – zapytał Lector. – Przecież ona cię uwielbia, tak! – Nie rozumiał przyjaciela. W końcu dziewczyna była całkiem ładna. Owszem, nieokrzesana, ale urody jej nie brakowało.

— Szczerze mówiąc irytuje mnie swoją osobą. Wolałbym, żeby inna była dla mnie taka miła – odpowiedział Sting, uśmiechając się z rozmarzeniem.

— Wydaje mi się, czy o czymś nie wiem? – Podejrzliwie spojrzał na niego Exceed.

— Tak. Mam dla ciebie niespodziankę.

— Mianowicie?

— Jutro wyjeżdżamy do Magnolii.

— Do Magnolii? Zaraz, zaraz… Przecież tam jest siedziba Fairy Tail!

— Zgadza się. – Uśmiechnął się tajemniczo blondyn.

— Po co chcesz tam jechać?

— Dowiesz się na miejscu.

— A jak masz zamiar się tam dostać?

— No jak to jak? Pociągiem! To chyba oczywiste?

— Sting–kun, przecież ty masz chorobę lokomocyjną, tak! – lamentował ciemnobrązowy kot.

— Dlatego będziesz mnie pilnował, żebym całkiem nie odpłynął. – Uśmiechnął się chłopak.

— Sting–kun... – Wiara blondyna w małego kota, wzruszyła Exceeda do głębi.

— To co? Idziemy się pakować? – spytał Sting.

Lector kiwnął głową na znak zgody i razem poszli do mieszkania, które zajmowali. Tam wrzucili coś na ruszt, spakowali się, ogarnęli jako tako i poszli spać.

Następnego ranka opuścili domostwo i udali się na stację. Stinga, przed ucieczką z peronu zatrzymało tylko to, że za jakieś siedem godzin będzie u celu. I kto wie? Może będzie miał szczęście i się spotkają? Niezbadane są wyroki boskie. Razem z Exceedem wsiadł do pociągu, a gdy tylko maszyna ruszyła, zzieleniał na twarzy i miał wrażenie, że czeka go pewna śmierć w tym przeklętym wehikule. Przez kolejne siedem godzin nic się nie zmieniało. Lector opiekował się niedomagającym przyjacielem z bardzo zatroskaną miną.

Tymczasem w Magnolii…

Obudziły ją promienie słońca wpadające przez okno. Uniosła powieki i uśmiechnęła się. „Jaki piękny dzień” – pomyślała. „Idealny na wypoczynek nad jeziorem”. Chciała się przeciągnąć, ale jej uwagę zwróciła niebieska plama na pościeli. „Co jest?” – zirytowała się. „Ki diabeł?!”. Szturchnęła to „coś”. „Obiekt” spojrzał na nią zaspanymi oczami i po chwili z powrotem je zamknął. „Jeśli jest tutaj Happy to…” – pomyślała. Uniosła nieco kołdrę i… Miała rację! Dragneel spał w najlepsze z ręką przerzuconą przez jej talię. „Jak to się stało, że nie poczułam?” – zastanowiła się. „No nic. Czas na apokalipsę” – uśmiechnęła się pod nosem.

— Natsu! Happy! – wydarła się. Obydwa „obiekty”, usłyszawszy jej wrzask, uniosły się dwa metry nad łóżkiem i z hukiem spadły na podłogę. – Co wy robicie w moim łóżku?! – spytała niewiele ciszej.

— Lucy, wiesz, która jest godzina? – zapytał Dragneel wdrapując się z powrotem na miękki materac.

— Wiem doskonale. O tej porze porządni ludzie budzą się w swoich łóżkach i myślą o śniadaniu. A tobie do obu rzeczy daleko! – odparła blondynka.

— Lucy jest straszna! – rzekł niebieski kot i przewrócił oczami.

— Wynocha z mojego domu! – podniosła głos.

— Ale u ciebie jest tak przyjemnie, Luigi – odparł Natsu. Wiedział, że ten przydomek działał dziewczynie na nerwy. Uśmiechnął się szelmowsko i przeciągnął jak zadowolony kocur. – A poza tym razem lepiej się śpi. – Uśmiechnął się szerzej, wgramolił na łóżko i ułożył głowę na poduszce, tuląc ją do siebie jak pluszowego misia.

— Powiedziałam: wypad! I nie jestem Luigi tylko Lucy! Zapamiętaj to sobie! – podniosła głos, zirytowana do granic możliwości.

— OK. Tylko spokojnie. Nie wiem, o co się złościsz, Luigi – odrzekł „ugodowo” Smoczy Zabójca unosząc ręce w geście kapitulacji i wychodząc z łóżka. – Chodź, Happy – powiedział do towarzysza. Obydwaj wyskoczyli przez okno.

— Używaj drzwi jak cywilizowany człowiek! – krzyknęła Lucy. – No co za ludzie! Ja nie wiem…

Już całkowicie rozbudzona skierowała swoje kroki do łazienki. Napełniła wannę po brzegi gorącą wodą, dodała ulubionego olejku migdałowego i esencję z melisy. „To na moje skołatane nerwy” – pomyślała i zanurzyła się po szyję w pachnącej cieczy. Po kwadransie wyszła z wanny, owinęła się ręcznikiem i ruszyła do sypialni w celu skompletowania garderoby. Postanowiła założyć śliczną kobaltową sukienkę wiązaną na karku, która odsłaniała jej zgrabne łydki i kolana oraz połowę pleców. Na stopy założyła sandały na koturnie w kolorze granatu o perłowym połysku. Włosy związała w kitkę na czubku głowy granatową wstążką, zostawiając dwa niesforne pasma luźno spływające po skroniach. Chwyciła przepastną torbę, do której spakowała ręcznik, matę plażową i olejek do opalania. Już miała wybiec z mieszkania, gdy nagle… zaburczało jej w brzuch. „No tak. Z tego wszystkiego nic nie zjadłam” – przypomniała sobie. Odłożyła torbę na łóżko i skierowała się do kuchni. Zajrzała do lodówki i zdecydowała się na kanapki z pasztetem z kraba, wybacz Cancer!, i szklankę soku pomarańczowego. Naszykowała kilka dodatkowych, żeby wziąć ze sobą, owinęła je folią i spakowała do torby. „Jeszcze coś do picia” – zdecydowała i wzięła pod pachę butelkę z wodą. „No, teraz to już chyba mogę iść” – pomyślała i wyszła z mieszkania, uprzednio zamykając porządnie okna. A nuż Natsu wpadnie na „genialny” pomysł odwiedzenia jej i użyje w tym celu nieszczęsnego okna.

Szła powoli ulicami Magnolii i patrzyła z ciekawością na mijanych ludzi. Jedni gdzieś się śpieszyli, drudzy próbowali coś sprzedać, inni coś kupić, jeszcze inni szli powoli, nigdzie nie goniąc. Lucy zaliczała się do tych ostatnich. „Jakie to szczęście, że jestem magiem!” – pomyślała. „Mogę od czasu do czasu wyskoczyć na jakąś misję, zgarnąć należną część nagrody, a później oddać się błogiemu lenistwu. No, chyba że Natsu zniszczy zbyt wiele i wtedy nie ma co liczyć na wynagrodzenie… Ale i tak nie ma to jak być w Fairy Tail!” – uśmiechnęła się pod nosem na myśl o przyjaciołach. Poczuła się nieco samotna, dlatego postanowiła przyzwać jednego ze swoich Gwiezdnych Duchów.

— Otwórz się bramo pieska: Plue!

Po chwili pojawił się obok niej mały, biały stworek, wyglądem przypominający bałwanka, ze spiczastym nosem podobnym do marchewki. Cały drżał, jakby bał się czegoś albo było mu zimno. Ale na tym polegał jego urok.

— Cześć, Plue! – zawołała Lucy i wzięła swojego pupila na ręce. – Idę nad jezioro. Chcesz dołączyć? – zapytała.

— Puuun! – zapytany, wydał z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk na znak zgody.

— Jak myślisz? Będzie dużo amatorów pływania? – spytała Gwiezdnego Ducha blondynka. Ten wydał z siebie kolejny dziwny dźwięk. – Też tak myślę. Taka pogoda ściągnie tabuny ludzi. A ja tak nie lubię tłoku – odpowiedziała magini. – Najwyżej będziemy szukać mniej uczęszczanego miejsca. Może znajdę skrawek tylko dla siebie. Yyy… Poprawka: dla nas. – Uśmiechnęła się do Plue, który, usłyszawszy jej słowa, radośnie pokiwał głową. Dalszą trasę przebyli w milczeniu.

Nad jeziorem, mimo wczesnej pory, tak jak się spodziewała, były spore tłumy. Westchnęła i zaczęła obchodzić zalew dookoła. Znalazła dużo wolnego miejsca w cieniu ogromnego dębu, rosnącego po przeciwnej stronie niż ulica i tam właśnie rozłożyła matę. Założyła okulary przeciwsłoneczne, bo pojedyncze promienie świetlne przedostawały się przez olbrzymią koronę drzewa i raziły ją niemiłosiernie. Ułożyła się wygodnie na rozciągniętej macie i wsłuchała w kakofonię dźwięków. Godzinę później postanowiła popływać. Zdjęła sukienkę, buty i okulary, posmarowała ciało olejkiem do opalania i ruszyła w kierunku jeziora. Powoli zanurzyła się w chłodnej, żeby nie powiedzieć przenikliwie zimnej, wodzie. Gdy przyzwyczaiła ciało do temperatury cieczy, odbiła się od podłoża i popłynęła w stronę przeciwległego brzegu jeziora. Obok niej, na plecach, płynął zadowolony Plue, wypuszczając co chwilę fontannę wody z wnętrza ust, pociesznie nadymając przy tym policzki. Magini i jej Duch mijali innych amatorów tego sportu i odpowiadali na ich pozdrowienia. Gdy byli na środku zalewu, Lucy poczuła, że coś chwyciło ją za kostkę i nie pozwoliło płynąć dalej. Machała energicznie górnymi kończynami, a mimo to pozostawała w tym samym miejscu. Postanowiła zanurzyć głowę i sprawdzić, co trzyma ją za nogę. Jak szybko zajrzała, tak szybko wynurzyła się z krzykiem. Pod wodą były dwa potwory: Tryton – półczłowiek–półryba oraz Scylla – ośmiornica o szczęściu łbach. Jedna z macek drugiego potwora owinęła się wokół kostki dziewczyny i, mimo usilnych starań, Lucy była ciągnięta w dół. Czuła, że zaczyna brakować jej tchu, obraz przed oczami coraz bardziej się zamazywał, a ona przestała już walczyć. Ostatnie pęcherzyki powietrza opuściły jej płuca, które poczęły palić ją żywym ogniem. Chwilę później zapadła ciemność…

Poczuła czyjeś usta na swoich, a później uciskanie mostka. W pewnym momencie zaczęła krztusić się wodą. Obróciła się na lewy bok i wypluła zalegającą w płucach ciecz, a z jej oczu zaczęły płynąć łzy.

— Udało się! Żyje! – usłyszała nad sobą znajomy głos, ale nie miała siły się odezwać. Czuła jak jej płuca płoną. – Lucy, powiedz coś! – Nalegał głos.

— Natsu – wycharczała, otworzyła załzawione oczy i uśmiechnęła się delikatnie do przyjaciela. – Dziękuję – znów zacharczała i kaszlnęła kilka razy.

— Ale mi narobiłaś strachu! – wykrzyknął Smoczy Zabójca. – Czemu przyszłaś sama nad jezioro?

— Przecież jestem dorosła! – podniosła głos, ale zaraz tego pożałowała. – Chyba mogę bywać gdzie chcę i kiedy chcę, prawda? – zapytała już szeptem, gdyż na więcej nie pozwalało jej obolałe gardło.

— Lucy, jesteś niewdzięczna – powiedział Happy. – Natsu usmażył tą ośmiornicę i pogonił Trytona gdzie pieprz rośnie, a ty się na niego wydzierasz. Chodźmy, Natsu. Widać, że nas nie potrzebuje.

— Przestań, Happy! Ma prawo grymasić. O mało nie została pożarta przez to coś, z sześcioma głowami – odparł Salamander, wykazując się niepodobnym do niego taktem. – Zaniosę cię do domu, Lucy, dobrze?

— Nie. Poczekaj. Chciałabym tu jeszcze chwilę poleżeć. Zostaniecie ze mną? Przepraszam… – rzekła dziewczyna, opuszczając głowę, zawstydzona swoim zachowaniem.

— Daj spokój – odrzekł z szerokim uśmiechem Natsu. – Jasne, że zostaniemy. Prawda, Happy?

— Aye, Sir! – odparł niebieski przyjaciel.

— Dziękuję – powiedziała Lucy. Oddech już miała unormowany, a z oczu przestały płynąc łzy. – Ale skąd wiedzieliście, że potrzebuję pomocy? – zapytała.

— Ten biały potworek jakoś nas znalazł – rozpoczął wyjaśnienia Happy, wskazując na Plue, który wiernie trwał przy swojej pani, tuląc się do jej ramienia. – Zaczął machać łapkami i robić jakieś dziwne pozy. W końcu siłą przyprowadził nas tutaj, a wtedy zobaczyliśmy jak znikasz pod wodą. Natsu wskoczył do jeziora i gnał jak szalony w twoją stronę, a gdy dopłynął do miejsca gdzie zniknęłaś, zanurkował. Nagle spod tafli wody buchnął ogień- uniósł łapki dla zwiększenia efektu swojej wypowiedzi – a wraz z nim wyleciała na brzeg ta ośmiornica – wskazał teraz na Scyllę, leżąca na brzegu i przypominającą mocno grillowany karczek. – Chwilę później wynurzył się z tobą, Lucy. Dopłynął do brzegu, zauważył, że nie oddychasz i zaczął reanimację. Chociaż nie wiem, skąd wiedział co i jak – zachichotał, widząc obrażoną minę przyjaciela, którą po chwili zastąpił szeroki uśmiech. – No, a teraz wszystko jest już dobrze. Witaj wśród żywych – z uśmiechem skończył wykład niebieski kot.

Blondynka chwilę rozważała to, co przed chwilą usłyszała. W głowie się jej nie mieściło to wszystko. Chciała tylko popływać i jak zwykle coś się jej przydarzyło. No i oczywiście Natsu, jej przyjaciel, przyszedł z pomocą. Zaskoczyło ją to, że ma wiedzę odpowiednią do ratowania osoby podtopionej. Poczuła jak wzruszenie chwyta ją za gardło, a łzy zebrały się pod powiekami. Zaczęła szlochać, a po chwili rozpłakała się na dobre. Natsu i Happy spojrzeli po sobie, zdziwieni jej niecodziennym zachowaniem. Nie wiedzieli, co powiedzieć, żeby się uspokoiła. W końcu różowowłosy mocno przytulił roztrzęsioną dziewczynę do siebie i nie wypuszczał z ramion.

— Dziękuję wam... – zaczęła głosem rozedrganym z emocji. – Gdyby nie wy, byłoby ze mną krucho. Dziękuję. – Mocniej przytuliła Salamandra. Chwilę trwali w tym uścisku, aż poczuła ciepło rozlewające się po całym ciele, a jej serce zaczęło bić jak szalone. „Co się ze mną dzieje?” – pytała samą siebie. Gdy przypomniała sobie, że jego usta spoczywały na jej, co prawda w celu ratowania życia, ale jednak, zaczerwieniła się po cebulki włosów. Uwolniła się z objęć przyjaciela, spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się, chcąc odegnać zawstydzenie. – Dziękuję, Natsu. Wiszę ci przysługę. – Uśmiechnęła się.

— Serio? – zapytał Smoczy Zabójca. – W takim razie będę o tym pamiętał. – Wyszczerzył się do niej.

— Natsu, serio zapamiętasz? – spytał Happy, zasłaniając łapkami pyszczek, by ukryć szeroki uśmiech.

— Wątpisz we mnie?

— Tego nie powiedziałem. – Lucy, przysłuchując się ich rozmowie, uśmiechnęła się szeroko.

— Zbierajmy się, co? – zaproponował Natsu.

— A nie powinniśmy jeszcze zostać? – zapytała blondynka.

— A po co? – zdziwił się chłopak.

— No z tym stworem trzeba coś zrobić, prawda? – Wskazała na Scyllę, wokół której zebrało się sporo gapiów.

— Niech wojsko się tym zajmie. My już zrobiliśmy swoje – odrzekł z przekonaniem chłopak.

— Skoro tak mówisz – ugodowo przyznała Lucy, nie chcąc kruszyć kopii o coś, co jest już przeszłością. – A może jesteście głodni? – zapytała przyjaciół, sięgając dłonią w głąb przepastnej torby.

— Aye, Sir! – krzyknęli zgodnie.

— W takim razie zapraszam na kanapki z pasztetem z kraba. Co wy na to? – spytała.

— Dla mnie bomba! – odparł Natsu. – A ty, Happy?

— Aye, Sir! – odkrzyknął Exceed. Tym razem nie planował psioczyć i żądać rybek.

Lucy wyjęła z torby kanapki i rozdała przyjaciołom. Sama nie planowała jeść. Po tylu wrażeniach w ogóle nie czuła głodu, za to z uśmiechem patrzyła jak chłopcy pałaszują zrobione przez nią kromki. „Tyle do szczęścia im wystarczy” – pomyślała. „Wspaniale mieć przyjaciół, na których można liczyć” – uśmiechnęła się z rozczuleniem. Pomimo że nakrzyczała na nich rano, zresztą słusznie!, wszystko poszło w niepamięć i przyszli jej pomóc. „Są kochani! Cieszę się, że spotkałam ich na swojej drodze. Gdyby nie oni, pewnie dalej byłabym samotna, a to takie wspaniałe – mieć przyjaciół!”

— Lucy? – Wyrwał ją z zamyślenia Natsu.

— Tak? – odparła.

— Idziemy?

— Właściwie możemy. Tylko się ubiorę. – Założyła sukienkę i buty, co zajęło jej nadzwyczaj mało czasu, jeśli wierzyć teoriom naukowców, swoją drogą mężczyzn, na temat kobiet i ich „krótkiego czasu przydziewania odzienia”. – Jestem gotowa. Natsu? – zapytała.

— Tak? – odpowiedział pytaniem, ocierając usta wierzchem prawej dłoni.

— Nie interesuje cię, co mitologiczne stwory robiły w jeziorze?

— Właściwie to się nad tym nie zastanawiałem. Korzystałem z okazji i skopałem im tyłki. Więcej mnie nie rusza. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, zadowolony z możliwości poćwiczenia swoich umiejętności walki wręcz.

Na te słowa blondynka lekko się zirytowała. Spakowała swoje rzeczy i biegiem ruszyła w stronę mieszkania.

— Hej! Lucy! Czekaj! – zawołał za nią Salamander. – Co jej jest? – zapytał spoglądając na Happy’ ego.

— Nie wiem – odparł niebieski kot. – Może nie ma nastroju? Wiesz, Natsu, kobiety trudno zrozumieć.

— A ty co? Znawca? – spytał chłopak.

— Na pewno większy niż ty! – wypalił Exceed i pofrunął za dziewczyną.

— Niech no ja cię dorwę! – krzyknął w jego kierunku Smoczy Zabójca i pobiegł za przyjacielem.

 „Co za idiota z tego Natsu!” – gorączkowała się dziewczyna, idąc w stronę domu. „Jedno mu tylko w głowie! Byle tylko obić komuś gębę! W ogóle nie myśli o uczuciach innych! Czyli mam wpadać w tarapaty, żeby zapewnić mu rozrywkę? Niedoczekanie jego!” – pomyślała.

— Niech no ja tylko… – nie dane było jej skończyć, bo wpadła na kogoś. – Przepraszam – szepnęła zmieszana, nawet nie patrząc na poturbowanego osobnika. Podniosła z chodnika torbę, którą upuściła podczas zderzenia, wyminęła szturchniętego delikwenta i pędem ruszyła do domu.

Ta dam! Oto pierwszy rozdział, który… Dobra, nie wypowiadam się. Pozostawiam to Wam i liczę na opinie. Nawet te negatywne będą budujące :). Serio! Tylko mam prośbę. Jak już planujecie mnie obsmarować, róbcie to kulturalnie i nie popełniajcie błędów, OK? Bo wiadomo, czyjaś drzazga kole w oko bardziej, niż belka, którą sami mamy :D. Tak, tak, R zebrało się na filozofowanie. W każdym razie nie bierzcie tego do siebie. Wytknijcie mi wszystkie błędy, które Wasze bystre oczka wyłapią, bo wiadomo, jestem tylko człowiekiem i zdarzają mi się potknięcia. W miarę możliwości postaram się odpowiadać na Wasze komentarze, ale wiadomo, nie chodzi mi o nabijanie statystyki, dlatego z reguły będę wysmarowywać zbiorczą odpowiedź. A w zasadzie wszystko wyjdzie w praniu. Przynudzam, wiem. Wybaczcie! Więcej nie truję. Zapraszam do komentowania!

*Marzy, by notkę oceniło co najmniej 10 osób... Dalej marzy... Wciąż i niezmiennie marzy... Pomarzyć se możesz, Optymistko*

Post do znalezienia w zakładce Archiwum