Dobrego złe początki... Part IV

Moi Kochani!

Dzisiaj mija dokładnie rok, odkąd ukazałam Wam tego bloga. Miałam swoje wzloty i upadki, byłam punktualna, ale także skrajnie spóźniona i wyczerpana. Z tego miejsca chcę Wam z całego serca podziękować, że ze mną jesteście i jako nagrodę postanowiłam udostępnić dalszy ciąg DZP, które bardzo przypadło Wam do gustu. Coby nie przedłużać, informuję, że Part IV dedykuję PHantomowiPL, który czekał całą wieczność na tę wiekopomną chwilę i w końcu się doczekał. No to radujcie się, Robaszki moje!

Miłego seansu :D.

Następnego dnia lokalne gazety opisały wszystko, co było moim i Lucy udziałem, oczywiście opierając się o barwne relacje świadków. Każdy mieszkaniec znał moje nazwisko, dlatego, nim jeszcze porządnie się obudziłem, pod drzwiami naszej chatki czekała zgraja żądnych sensacji dziennikarzy. Szczególnie jeden z nich był mocno nachalny, doskonale widoczny i bardzo wyróżniał się, co raczej, moim skromnym zdaniem, nie było zaletą. Na imię miał Jason i co chwilę wykrzykiwał: „Cool!”, czym niemiłosiernie mnie wkurwiał, dlatego miałem chęć obić mu gębę i wysłać z wilczym biletem na Księżyc. Od tego zamiaru odwiodła mnie – a jakżeby inaczej! – Lucy, która zajęła się mną w sposób wysoce zadowalający.

Staliśmy się gwiazdami jeszcze większego formatu, niż dotychczas, ale mając dość zainteresowania mediów, okopaliśmy się w domu i nawet zakupy robiła nam Virgo, która bez skrępowania pozwala się fotografować. Jako że Loki uwielbiał rozgłos, często brał udział w sesjach zdjęciowych, robiąc za jej partnera. No cóż, oboje byli Gwiezdnymi Duchami, czyli bytami, które nie przemijają, pomimo upływu tysiącleci, dlatego starość im nie groziła i zawsze byli w świetnej formie.

O wydarzeniach, ze mną w roli głównej, mówiło się w Magnolii jeszcze przez długie miesiące. Kupcy, przyjeżdżający do naszego miasta, dowiedziawszy się o wszystkim – oczywiście piąte przez dziesiąte – podróżowali dalej i opowiadali o fascynujących wydarzeniach. Dotarły do mnie słuchy, że w naszej kwiecistej miejscowości pojawił się prawdziwy smok, wygonił trzech zadufanych w sobie dupków, ratując tym samym księżniczkę, która w podzięce pocałowała go, a on zamienił się w człowieka. Czytając wraz z Lucy tę historię, zaśmiewałem się do łez, słuchając perlistego śmiechu ukochanej. Chociaż w jednym musiałem przyznać rację temu dziennikarzowi: Gwiazdka była księżniczką, tylko moją i raczej to ona mnie uratowała. Chociażby nie pozwoliła mi zabić Tatsuyi, czego w amoku mogłem się dopuścić, gdyż Smocza Siła to nie przelewki. W końcu używając jej, pokonywałem najsilniejsze bestie, z którymi niejednokrotnie nie radziły sobie zrzeszone gildie magów. I w tym Kwaziu miał rację: byłem potworem w ludzkiej skórze, który tylko czekał, aż nadarzy się okazja i wszystkie ograniczniki znikną. Lucy była niezawodnym hamulcem.

Jakiś tydzień później nasze życie wróciło do względnej normy, a to dlatego, że żądni sensacji ludzie przestali oblegać dniami i nocami nasz dom, natomiast mieszkańcy jeszcze przez miesiąc zatrzymywali nas na ulicy i dopytywali, jak to naprawdę było. Ja po tygodniu takich pytań straciłem cierpliwość, dlatego Lucy tłumaczyła po sto razy głuchym staruszkom, że gazety mocno ubarwiły opowieść, ale część prawdy w sobie zawierają. No naprawdę! Jeśli wcześniej bym się w niej nie zakochał, to na pewno zrobiłbym to teraz, bo widząc jej uśmiechniętą, radosną twarz, słysząc miły, kojący wręcz głos i czując ciepło jej dłoni w swojej, moje serce trzepotało w piersi niczym kanarek w klatce. Byłem szczęśliwy, jak nigdy dotąd. Pragnąłem mówić o niej jak najszybciej „moja żona”, dlatego, gdy miesiąc po bijatyce z Bezsilnym Triem wpadłem na, moim skromnym zdaniem, genialny pomysł, postawiłem sobie za punkt honoru uczynić Lucy moją na wieki.

Gdy dwa miesiące później wróciliśmy z misji, zgarniając spore wynagrodzenie, bo wyjątkowo niczego nie zniszczyłem, postanowiłem coś sobie. Po zostawieniu bagaży w domku, Lucy zapowiedziała, że wybiera się na targ, a ja poprosiłem Happy’ego, żeby jej towarzyszył. Wcześniej oczywiście wtajemniczyłem go w swój plan, dlatego bez szemrania się zgodził i obiecał, że nie wygada się ani słowem. No cóż, zagroziłem mu tylko, że kiedy zdradzi tajemnicę, może pożegnać się z rybkami przez najbliższy rok, a wiadomo, że to dla niego większa kara niż tęgie lanie. Gdy tylko zniknęli mi z oczu, pędem opuściłem chatkę i skierowałem się w stronę dzielnicy sklepów jubilerskich. Jakiś czas temu na jednej z wystaw widziałem wprost stworzony dla Lucy pierścionek zaręczynowy. Już wtedy wyobrażałem sobie go na jej smukłej dłoni, ale nie byłem pewien czy rozmiar będzie odpowiedni, dlatego podwędziłem jej ze szkatułki jakiś inny, taki, który raz jeden widziałem na jej palcu.

Zdyszany, zatrzymałem się przed schodkami prowadzącymi do „Władcy Pierścieni”[i] i spojrzałem na szybę wystawową. Był tam! Czekał na mnie, a błyszcząc w promieniach październikowego słońca, wyglądał jakby uśmiechał się do mnie i mówił: „Kup mnie! Kup!” No cóż, nie mogłem mu odmówić, dlatego postawiłem stopę na pierwszym stopniu, by następnie nacisnąć klamkę. Drzwi otworzyły się bez najmniejszego skrzypnięcia, a ja znalazłem się w królestwie srebra i złota, które z każdego kąta patrzyło na mnie z nadzieją, że oto nadszedł dzień, w którym opuści szklaną gablotę i zadomowi się w jakiejś rodzinie na dłużej. Pokręciłem głową, dając błyskotkom do zrozumienia, że ich chwila jeszcze nie nastała, i skierowałem się w stronę lady, za którą stał wysoki, siwowłosy mężczyzna, przyglądający mi się szarymi, błyszczącymi inteligencją oczami znad szkieł prostokątnych okularów. Jego włosy były gęste i równo, schludnie przycięte, dlatego przywodził na myśl statecznego dziadka, a nie najlepszego jubilera w Magnolii. Ubrany był w białą koszulę, której kołnierzyk wyglądał na wykrochmalony, a pod szyją pyszniła się elegancka czarna muszka. Na koszulę założył grafitową kamizelkę, kolorystycznie współgrającą z eleganckimi spodniami, które przyodziewały jego nogi. Był nieco wyższy ode mnie, dlatego przywodził na myśl kogoś niebezpiecznego, ale jego dobrotliwy uśmiech i delikatne kurze łapki w kącikach oczu, utwierdziły mnie w przekonaniu, że jest iście towarzyskim człowiekiem.

Zatrzymałem się przy ladzie, spojrzałem na niego i uśmiechnąłem się. Nim zdążyłem się odezwać, usłyszałem jego łagodny, dystyngowany, nieco dziadkowy – inaczej nie umiem tego określić – głos.

— Witam. W czym mogę pomóc? – jego pytanie było profesjonalne, a tego się spodziewałem po osławionym właścicielu równie sławnego sklepu jubilerskiego.

— Przyszedłem kupić pierścionek zaręczynowy dla mojej ukochanej – powiedziałem na jednym wdechu, zdradzając zdenerwowanie, którego wcześniej nie czułem. Wiedziałem, że to podniosła chwila, dlatego serce i głos nie współgrały ze mną, szalejąc na całego.

Jubiler spojrzał na mnie uważnie, lekko mrużąc oczy, a po chwili rozjaśnił się w uśmiechu.

— Miło mi, chłopcze, że wybrałeś mój sklep – powiedział i rozpromienił się jeszcze bardziej. Założył ręce za plecy i obrócił się w stronę gablot, które znajdowały się naprzeciw wejścia. – Mamy niesamowicie duży asortyment – kontynuował, wskazują prawą dłonią wnętrze sklepu – dlatego myślę, że nie będziesz miał problemu z dobraniem odpowiedniego pierścionka. – Tutaj spojrzał na mnie i chciał coś jeszcze dodać, ale go uprzedziłem.

— Już wiem, który chcę – powiedziałem tylko, a jego brwi uniosły się wysoko. Jednakże profesjonalizm wziął górę nad zaskoczeniem, które – sądząc po reakcji – odczuł, dlatego zabrał głos:

— Który cię interesuje, chłopcze? – zapytał, uważnie mi się przyglądając.

— Na wystawie ma pan piękny pierścionek z niebieskim oczkiem – powiedziałem, patrząc na swoje prawo, bo tam znajdowała się moja upatrzona zdobycz. – Tylko ten mnie interesuje – dodałem, a jego brwi ponownie powędrowały w górę, ale wyżej niż poprzednio. Gdy odzyskał rezon, ruszył w stronę wystawy, przystanął przy niej i zanurkował dłonią między puzderka, na których pyszniły się kolie, naszyjniki i inne cudne wytwory jego spracowanych dłoni. Podsunął okulary nieco wyżej i przyjrzał się zawartości pudełka, które trzymał w prawej dłoni. Przenosił spojrzenie z pierścionka na mnie, co zaczynało działać mi na nerwy, bo osobiście chciałem zmierzyć rozmiar koła, zapłacić i pobiec jak na skrzydłach do mojej ukochanej.

— Ten, powiadasz? – W zamyśleniu pocierał brodę palcem wskazującym i kciukiem, a kąciki jego ust nieco się uniosły, tworząc nostalgiczny uśmiech.

Podszedł do mnie i położył puzderko na ladzie, by później obrócić je zawartością w moją stronę. Gdy zobaczyłem z bliska cudownie wykonany pierścionek, moje oczy rozbłysły, bo byłem pewien, że spodoba się Lucy. Kiedyś mówiła, że chciałaby taki z niebieskim oczkiem, którego obręcz byłaby stworzona z przeplatających się nici żółtego i białego złota. Co prawda rozmawiała wtedy z dziewczętami w Gildii, ale moje wszystko słyszące uszy podsłuchały tę rozmowę. Zapamiętałem wszystko bardzo dokładnie i szukałem tego ideału. W końcu się udało! Zgodny z jej opisem znalazłem we „Władcy Pierścieni”, dlatego ostatnio robiłem wszystko, żeby zdobyć jak najwięcej pieniędzy i móc kupić to cudo ukochanej.

— Tak – szepnąłem w zachwycie, odpowiadając na pytanie jubilera.

— Hmm – mruknął, dlatego uniosłem głowę i spojrzałem na niego. Pocierał brodę w zamyśleniu, a później skrzyżował ze mną spojrzenie. – Wiesz, chłopcze? To najdroższy, najpiękniejszy i najbardziej niepowtarzalny pierścień, jaki obecnie posiadam. Pracowałem nad nim całe trzy miesiące, dlatego jest dla mnie bardzo wyjątkowo, i także dlatego zdobił moją wystawę przez długi czas. – Zmrużył nieco oczy i przyglądał mi się. – Pytanie, czy będzie pasował na palec twojej ukochanej? – zapytał, a wtedy sięgnąłem do kieszeni spodni i wyjąłem pierścionek, który wcześniej podebrałem Lucy.

— Proszę zmierzyć z tym – powiedziałem, wręczając obręcz mężczyźnie. Złotnik uważnie przyjrzał się podanemu pierścieniowi, wyjął ten, który zamierzałem kupić Lucy i przyłożył jeden do drugiego. Na moje nieprofesjonalne oko miały identyczna średnicę, dlatego w duchu się uśmiechnąłem.

Spojrzałem na jubilera, którego brwi powędrowały w górę. Gdy położył obydwa pierścienie na blacie, popatrzył na mnie nieprzytomnym wzrokiem, a później uśmiechnął się.

— Ten pierścień – chwycił „niebieskie oczko” (tak je nazywałem w myślach) w palce i uniósł na wysokość moich oczu – niewątpliwie jest przeznaczony twojej ukochanej. Czekał na kogoś, kto zapragnie go z całego serca podarować drogiej osobie i uszczęśliwi ją w ten sposób. Wcześniej mówiłem, że nie jest na sprzedaż, ale teraz, gdy to ty go chcesz, wszystko się zmieniło. – Westchnął i przymknął powieki, opuszczając głowę, którą po chwili gwałtownie uniósł. Przyjrzał mi się, uśmiechając się dobrotliwie. – Ten pierścień jest szczególny, dlatego długo czekałem na kogoś, komu bez żadnych zastrzeżeń będę mógł go sprzedać. Padło na ciebie. – Uśmiechnął się. – Dobrze ci z oczu patrzy, chłopcze, dlatego jestem pewien, że tym podarkiem, uszczęśliwisz swoją ukochaną. – Oddał mi podany mu wcześniej pierścień, który schowałem do kieszeni i czekałem, bo wiedziałem, że będzie chciał coś dodać. Nie myliłem się. – Kamień, który zdobi obręcz, to najprawdziwszy szafir. Dawno temu mój pradziadek znalazł go w Górach Północnych, przyniósł do domu i badał na wszystkie strony – mówił, obracając w dłoniach pudełko z upatrzonym przeze mnie podarkiem. – Kiedy przyjrzysz się uważnie, w środku serca porusza się niebieskawa magma, zupełnie jak żywa, rozumna istota. Spójrz – dodał i podsunął mi pod nos pierścień, chociaż przy moim sokolim wzroku nie było to konieczne, ale faktycznie, w środku kamienia o kształcie zbliżonym do karcianego kiera, poruszała się płynna, niebieskawa substancja, między którą przeświecały złote i srebrne refleksy, wyglądające jak gwiazdy na nocnym niebie.

— Piękne! – powiedziałem z zachwytem. – Lucy na pewno się spodoba – dodałem, patrząc jak urzeczony na „niebieskie oczko”.

— Lucy to imię twojej ukochanej? – zapytał jubiler. Skinąłem twierdząco głową i uśmiechnąłem się. – W takim razie powiem ci coś jeszcze. Ten kamień ma swoją nazwę. Lazurowa Gwiazda – tak wypowiadał się o nim mój pradziadek i sądzę, że to trafne określenie – dodał i uśmiechnął się.

— Nawet nie wie pan, jak bardzo pasuje do Lucy – powiedziałem, uśmiechając się. Spojrzał na mnie pytającym wzrokiem, dlatego dodałem: – Moja ukochana jest Maginią Gwiezdnej Energii, a ja pieszczotliwie nazywam ją Gwiazdką – zakończyłem i wyszczerzyłem się. Zachwycony staruszek klasnął w dłonie i powiedział:

— Idealne połączenie, młodzieńcze!

A później dokonaliśmy transakcji. Przyglądałem się jak z wielkim pietyzmem zamyka puzderko i pakuje je do czerwonej ażurowej siateczki, którą następnie złożył na moje dłonie. Na odchodne życzył nam szczęścia i prosił, żebym kiedyś przedstawił mu Lucy, o której mówiłem. Solennie zapewniłem, że tak będzie, a następnie pożegnałem się i, pogwizdując pod nosem, ruszyłem do chatki, spodziewając się, że Lucy i Happy jeszcze nie wrócili. Gdy otworzyłem drzwi, okazało się, że miałem racje, dlatego zacząłem przygotowania do najważniejszego wieczoru mojego życia.

— Mmmm… Co tak pięknie pachnie? – usłyszałem od drzwi, dlatego wychyliłem głowę z kuchni i uśmiechnąłem się do Lucy, która trzymała naręcze papierowych toreb w ramionach.

— Nasza dzisiejsza kolacja – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, biorąc z jej dłoni zakupy. Zaniosłem je do kuchni i zacząłem rozkładać na swoje miejsca, a ona, nieco wycieńczona, padła na jedno z czterech krzeseł, ustawionych wokół stołu.

Happy wleciał do kuchni, postawił na stole resztę siatek i padł pyszczkiem na blat. Widać zmęczył go ten niewielki shopping. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem go po łepku. Gdy spojrzał na mnie, bezgłośnie powiedziałem „dziękuję”, na co odpowiedział delikatnym uśmiechem. Podszedłem do Lucy i ucałowałem ją w czubek głowy.

— Kochanie, idź trochę odpocznij. Ja tutaj ogarnę.

— Ale…

— Wiesz, nawet taka sierota jak ja, wie jak nie spalić ziemniaków w piekarniku – powiedziałem z uśmiechem i pocałowałem ją w usta. Widząc, że siły ją opuściły, wziąłem jej drobne ciało w ramiona i zaniosłem na sofę do przedpokoju. Przytuliła się do poduszki i z lubością zamknęła powieki, wzdychając. – Odpocznij – rzekłem i wróciłem do kuchni. Teraz dla odmiany chwyciłem Happy’ego w ręce i położyłem go w hamaku, czyli tam, gdzie Lucy nie lubiła spać, a niebieski kot wprost przeciwnie.

— Masz? – zapytał szeptem i lekko uchylił powieki. Skinąłem tylko głową, a on dodał: – Całe szczęście. – Po chwili spał jak niemowlę. Ucałowałem go w czoło i rzucając ostatnie spojrzenie najważniejszym osobom mojego życia, wróciłem do kuchni, gdzie biłem się z garami, chcąc przygotować coś jadalnego.

No! Nareszcie skończyłem! Udało mi się ugotować coś, co nadawało się do zjedzenia i nie spaliłem niczego! Byłem z siebie dumny, chociaż spędziwszy trzy godziny nad jednym daniem, zastanawiałem się, coby było, gdybym musiał umieć gotować na czas? Aż się wzdrygnąłem na myśl o takiej ewentualności. Teraz pozostawało mi zadbać o wystrój, dlatego w srebrnym świeczniku umieściłem błękitną świecę i podpaliłem palec, który przyłożyłem do knota. Ogień zaczął drgać, a po chwili wosk topił się, spływając po gładkiej powierzchni świecy małymi kropelkami. Patrzyłem na ten proceder jak urzeczony, ale zupełnie nieprzygotowany stół kazał mi wrócić do rzeczywistości. Nakryłem blat białym, haftowanym obrusem, na którym, wzdłuż węższych boków położyłem granatowe serwetki opatrzone złotymi gwiazdkami różnych rozmiarów. Następnie swoje miejsce znalazły białe talerze, sztućce i kieliszki. Wino już chłodziło się w lodówce, kolacja grzała w piekarniku, napędzanym lakrymą prądotwórczą, a mi zostało tylko ubrać się i zbudzić Lucy. Chciałem, by była jak najbardziej naturalna, a i ja sam nie planowałem paradować w nie wiadomo jak eleganckich ciuchach. Mieliśmy czuć się swobodnie. Happy spał i nie planowałem go budzić. Może później.

Gdy już zmieniłem ubranie, zaszedłem do salonu, kucnąłem przy sofie, mając twarz Lucy tuż przed swoją, i delikatnie się uśmiechnąłem. Śpiąc, wyglądała słodko i bezbronnie, zupełnie jak Śpiąca Królewna. Moje serce szybciej zabiło. Kochałem ją tak bardzo, że podchodziło to pod obłęd! Pewnie można mnie z powodzeniem nazwać wariatem, ale nieszczególnie mi to przeszkadza. Ktoś, kto kiedykolwiek był zakochany, wie, jakie to uczucie, bo nie tylko kobiety odczuwają te „motyle” w brzuchu. Męska populacja dotrzymuje w tym kroku damom.

Gdy potarłem jej policzek, poruszyła się niespokojnie i wydała z siebie coś, co zrozumiałem jak „umniunium”. Fajnie, prawda? Uśmiechnąłem się, rozczulony tym jak pociera dłonią prawą powiekę. Nachyliłem się bardziej i złożyłem na jej ustach szybki pocałunek. Drgnęła, ale nie otworzyła oczu, dlatego powiedziałem:

— Lucy, kochanie, kolacja gotowa.

— Mhm – mruknęła. – Jeszcze pięć minut – dodała, czym niemiłosiernie mnie rozbawiła. Zacząłem rechotać jak nawiedzony, na co raptownie usiadła na łóżku i przyglądała mi się uważnie, szeroko otwartymi oczami.

— Witaj, Śpiąca Królewno – powiedziałem i wstałem z kucek. Podszedłem do niej, oparłem dłonie na jej udach i przybliżyłem swoją twarz do jej, po czym złożyłem na jej lekko rozchylonych wargach namiętny pocałunek. Gdy jęknęła, odsunąłem się nieco i przyglądałem jej mocno zarumienionym policzkom. – Kocham cię – szepnąłem, łącząc nasze czoła. W odpowiedzi najpierw się uśmiechnęła, a później rzekła z mocą:

— Ja ciebie też kocham, Natsu. – Moje serce znowu zabiło jak szalone, a ja wręcz straciłem dech, tak mnie wzruszyły jej pewne słowa. Życie z nią na pewno będzie cudowne, chociaż, jak to w każdym związku, kłótnie się zdarzą. Jednakże liczyło się tylko to, jak dobrze nam było ze sobą i jak wzajemnie się uzupełnialiśmy. Ideał kobiety.

— To co? – zagadnąłem, nie chcąc rozklejać się przy ukochanej. – Idziemy jeść? – Skinęła głową, na co chwyciłem ją za dłonie i pomogłem wstać.

— Tylko skorzystam z toalety – powiedziała, dlatego czym prędzej ruszyłem do kuchni. Dotknąłem wypukłości prawej kieszeni, co uspokoiło mnie dostatecznie, zanim Lucy pojawiła się w pomieszczeniu.

Gdy weszła do kuchni, zatrzymała się w progu, rozdziawiając usta i spoglądając na mnie rozszerzonymi ze zdziwienia oczami. Przenosiła wzrok ze stołu na mnie i z powrotem.

— Jejku! Jak tu ładnie – szepnęła i weszła głębiej, a gdy zbliżyła się do mnie, uklęknąłem na prawe kolano i wyciągnąłem w jej stronę otwarte puzderko jubilerskie. W środku połyskiwał pierścionek, który z taką uwagą wybierałem. Moja ukochana mrugała raz po raz zaskoczona, a gdy w jej oczach pojawiły się łzy, uśmiechnąłem się.

— Czy – zacząłem – uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną, Lucy? – Glos lekko mi drżał, ale nie przejmowałem się tym zbytnio, bo na pewno mnie usłyszała. Gdy po jej policzkach spłynęły łzy, chciałem zerwać się z klęczek i przytulić ją, ale uprzedziła mnie – padła na kolana i objęła mnie, szepcząc:

— Tak, Natsu, tak! – Słyszałem w jej głosie radość i wzruszenie. Te same emocje towarzyszyły mi, dlatego wcale się jej nie dziwiłem. Gdy w końcu wypuściła mnie z kleszczowego uścisku, włożyłem na jej zgrabny palec nabytek od jubilera i zaprowadziłem do stołu, po czym usadziłem ją na krześle. Wciąż uśmiechając się jak idiota, obsłużyłem ją, a później nałożyłem porcję sobie. Zjedliśmy w milczeniu, wciąż patrząc na siebie ze szczęściem rysującym się na twarzach. Gdy Happy’ego obudził zapach naszego posiłku, pochwaliliśmy się, co przespał. Cieszył się jak wariat, latał w tę i z powrotem, aż wleciał w ścianę, bo zapomniał użyć hamulca. Nie spodziewałem się po nim aż takiej reakcji, ale skoro był szczęśliwy, wiedziałem, że teraz może być już tylko lepiej, aczkolwiek czasami myślałem, że to nieziemskie szczęście nie może trwać wiecznie. Gdybym wiedział, co przyniesie przyszłość, dziękowałbym Bogu za każdy dzień, każdą minutę, a nawet sekundę, którą spędziłem z Lucy.

Hej ho, Kochani!

Jak widzicie, wreszcie napisałam ciąg dalszy i powiem Wam, ze aż trudno mi uwierzyć, że między tą, a poprzednią częścią jest pół roku przerwy. No normalnie coś niesamowitego! W zasadzie nie wiem, co tu jeszcze poględzić, bo na zegarze zaraz będzie trzecia rano, dlatego poproszę o wypisanie błędów i wyrażenie opinii. Co do dalszego ciągu, zapewniam, że „będzie się działo i znowu nocy będzie mało”. No, może trochę przesadziłam, ale zdarza się, gdy człowiek ma bardzo zmęczony umysł. I to chyba wsio ode mnie.

Ściskam!

Wasza R.

Post do znalezienia w zakładce One-Shoty

---

[i]  Kto się cieszy? Przyznawać się :D. I uprzedzam – nie jestem wielką fanką tej produkcji. Lubię ten tytuł, ot co, a nazwa przyszła mi sama z siebie.