Epizod IX

Cześć i czołem, przybywam z dzięciołem!

A tak na poważnie, witajcie Kochani! Po prawie pięciu miesiącach nieobecności, niedodawania rozdziałów i odzywania się tylko co jakiś czas, wracam, a w zasadzie przybywam z kolejnym rozdziałem. Nie wiem, czy pamiętacie, co działo się w poprzednim, a jeśli nie – wybaczam, sama musiałam wrócić do niego, żeby wszystko miało ręce i nogi. Co u Was? Jakieś zmiany? Liczę, że tylko na lepsze :D. U mnie sporo się działo, ale najważniejsze jest to, że zostałam ciocią! Moja Siostra urodziła przecudną dziewczynkę, Milenkę. Normalnie mogłabym ją schrupać i mam na to chęć za każdym razem, kiedy moje spojrzenie na nią padnie! Jednak siłą woli się otrząsam z tego pragnienia i najzwyczajniej w świecie patrzę na nią jak zahipnotyzowana :). To tyle, jeśli idzie o mnie, a teraz ważna cześć: dedukuję ten epizod NikusMikus, co raczej Was nie zaskoczyło :D. I standardowo na końcu będzie moja gadanina, a teraz radujcie się, Robaszki moje!

Ps. Uprzedzam, że rozdział nie jest betowany!

Raz po raz, kumulując magię w dłoniach, celował nią w bezbronne zwierzęta, które padały na ziemię bez życia z rozprutymi brzuchami i wywróconymi oczami, barwiąc trawę i mech szkarłatem. Za każdy razem, gdy któreś ze stworzeń zapiszczało z bólu, na jego ustach pojawiał się iście szatański uśmiech, a oczy płonęły czerwienią. Serce biło mocniej, oddech się rwał, a on sam wpadał w stan ekstazy tak mocnej, że po jego plecach przebiegały intensywne dreszcze. Ostatni raz uniósł ramię, zacisnął zęby i zmrużył oczy, po czym wycelował w łanię, która przebywała nieco dalej niż wcześniejsze ofiary i posilała się świeżą, zieloną trawą, mając przy boku jelonka, ledwo umiejącego chodzić.

— Hya! – zakrzyknął morderca, a wtedy skumulowana moc pofrunęła szybciej niż dźwięk czy światło i trafiła samicę w brzuch, rozpłatując ją na maleńkie kawałeczki, które poszybowały w powietrze. Ostatnie ptaki kryjące się w gałęziach drzew, z głośnym łopotem skrzydeł opuściły swoje kryjówki, byle dalej od rzezi, na którą zlecą sępy. Jelonek, głośno rycząc, co sił w nogach pognał w las, a gdy całkiem zniknął z oczu mężczyzny, wszystko ucichło.

Morderca zarechotał, po czym głęboko odetchnął, a czując krew w powietrzu, miał wrażenie, że narodził się na nowo. Tego potrzebował! Dawno się tak nie zabawił. Siedzenie w zimnych murach miało swoje plusy, ale jego sadystyczna natura potrzebowała rozrywki. Nie mógł wyżyć się na dziewczynie, była zbyt delikatnym kwiatem, który za wszelką cenę musiał chronić. Zacisnął pięści, przypomniawszy sobie wszystko, co od niej usłyszał. Przecież jemu nikt nie odmawiał! Do cholery! Pierwszy raz spotkał się z takim niesłabnącym uporem i to go… podniecało.

— Jesteś najlepsza, moja mała – powiedział, spoglądając w niebo, po czym wyrecytował formułę i rozpłynął się w powietrzu, zostawiając po sobie czarny jak smoła pył. Gdy znalazł się w swojej jaskini, od razu ruszył do komnaty, w której wszystko się zaczęło i gdzie wszystkiego się dowiedział. Wszedł na podwyższenie, sięgnął po tomiszcze leżące na pulpicie i otworzył je na właściwej stronie. Przyglądając się zapisanej inkantacji, zrzucił jedną dłonią kaptur z głowy i uśmiechnął się krzywo, uważnie rozmyślając nad tym, od czego zacząć, żeby się nie nudzić. Kiedy powziął decyzję, wypełnił swoim niskim głosem, odbijającym się od kamiennych ścian, wnętrze pomieszczenia.

Po kilku partyjkach szachów, które skończyli niemal pół godziny wcześniej, Sting – wciąż siedząc na krześle – przeciągnął się i szeroko ziewnął, po czym wstał, wziął w ramiona śpiącego Lectora i udał się na piętro. Tam skierował swoje kroki w stronę sypialni kocura. Gdy umieścił przyjaciela pod kołdrą, sam poszedł do przylegającej do swojego pokoju łazienki, gdzie szybko pozbył się ubrań i wskoczył pod prysznic. Mimo tego, że nie bił się z gównem, dokładnie mył każdą partię ciała, przy okazji sprawdzając czy przez kilka dni bezczynności jego muskulatura się nie zmniejszyła. Z uśmiechem samozadowolenia skonstatował, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, a mimo to, by nie stracić formy, postanowił, że zadba jutro o kilkukilometrową przebieżkę. Nucąc pod nosem, wytarł się białym puchowym ręcznikiem, który następnie owinął wokół bioder, i ruszył do sypialni. Tak odziany podszedł do otwartego na oścież okna, oparł na parapecie łokcie i spojrzał w dół. Po ulicy kręciło się kilku podejrzanych typków, a poza nimi nie widział żywej duszy. Znudzony bełkotem walczących do zwycięstwa, przeniósł wzrok na niebo, które iskrzyło się wieloma gwiazdami. Gdy spostrzegł, że jedna z nich zostawia za sobą ogon, przymknął oczy i pomyślał życzenie, mając niezachwianą pewność, że się spełni. Chociaż miałby pokonać swojego największego idola, nie cofnie się przed dostaniem tego, czego chciał. Z tą myślą odwrócił się na pięcie i jednym ruchem pozbył się ręcznika, który niedbale rzucił na pobliskie krzesło, po czym w stroju Adama wsunął się pod kołdrę. Kwadrans później w pomieszczeniu dało się słyszeć tylko jego głośne pochrapywanie.

Levy, przebywająca w swoim pokoju w akademiku „Wróżkowe Wzgórze”, siedziała na zasłanym kapą łóżku, trzymając brodę na kolanach podkurczonych nóg i ściśle obejmując ramionami piszczele. Patrzyła w ścianę przed sobą i co chwilę albo przymykała powieki, albo cicho wzdychała. Gdy takie dumanie zaczęło jej przeszkadzać, z okrzykiem złości i rezygnacji rzuciła się plecami na zimny materiał, a kończynom pozwoliła żyć swoim życiem.

— Lu-chan… Wróć w końcu – szepnęła sama do siebie, wspominając przyjaciółkę, z którą musiała, po prostu musiała!, porozmawiać. Jej zaledwie dwudniowa nieobecność doskwierała McGarden na tyle, że wściekała się na każdego i to o wszystko! Bywało, że Heartfilia wybywała na dwa tygodnie, albo dłużej, ale Magini Solidnego Skryptu nigdy nie traciła swojej zwyczajowej cierpliwości. Jednak teraz musiała się poradzić w sprawie – według niej samej – wagi państwowej, a oczekiwanie z podzieleniem się nowiną było ponad jej siły.

Chwyciła w ramiona małą poduszkę i objęła ją z całych sił, podkurczając nogi, po czym obróciła się na prawy bok, ukrywając usta i nos w mięciutkim materiale.

— Ech… – westchnęła i przymknęła oczy, jednocześnie odsuwając poduszkę od twarzy, po czym nabrała powietrza w płuca, a gdy je wypuściła, była oazą spokoju. – Poczekam, Lu-chan – po tych słowach podniosła się z łóżka, a po chwyceniu ręcznika i przyborów toaletowych, opuściła pokój. Chwilę później, gdy już znalazła się w łaźni, otuliła ją para wodna unosząca się w powietrzu, rozluźniając jej napięte mięśnie. O tak! Tego jej było trzeba!

Powiedzieć, że idąc, słyszała tylko stukot obcasów pantofelków, które otrzymała od człowieka, prowadzącego ją w ustronne miejsce, to tak jakby skłamać. Jej serce biło jak szalone, sprawiając, że miała wrażenie, iż zaraz opuści miejsce, w który zwyczajowo powinno się znajdować. Kątem oka spojrzała na Burmistrza. Jego, zdawałoby się niewzruszona twarz, była rozjaśniona lekkim uśmiechem. Gdy mężczyzna poczuł na sobie wzrok dziewczyny, lekko przechylił głowę w jej stronę i już miał ją zapytać, czy coś się stało, gdy gwałtownie – cała w pąsach – zwróciła swoją uwagę na czubki pantofelków.

Chwilę później, gdy dotarli do barierki odgradzającej chodnik od ulicy, Burmistrz zatrzymał się. To samo zrobiła Lucy, a gdy jej dłoń została uwolniona, szybko objęła palcami barierkę, przyglądając się roślinom, by choć trochę uspokoić rozkołatane serce.

Wiedziała, co odpowiedzieć na pytanie, które jeszcze nie padło z ust pana Shiro. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że tylko dzięki Natsu, wyrazowi jego przystojnej twarzy i temu, że spał z nią poprzedniej nocy, zdała sobie sprawę z tego, co powinna zrobić, by ciężar ustąpił z jej serca.

— Panienko – gdy głos pana Kuroh przerwał ciszę, Lucy podskoczyła w miejscu, a jej serce zamarło. Zwróciła głowę w stronę pytającego, a widząc jego skupienie, przełknęła nerwowo ślinę. – Czy podjęłaś już decyzję? – tembr głosu mężczyzny nie pozostawiał złudzeń – nie był pewien, czego się spodziewać.

— Tak – odpowiedziała, jednocześnie kiwając głową, jakby chciała podkreślić swoje słowa, albo dodać sobie odwagi. Zagryzła dolną wargę, nie zdając sobie sprawy jak uroczo wygląda, po czym przymknęła powieki i wzięła głęboki wdech. – Panie Shiro – zaczęła, otwierając oczy. Jej głos brzmiał czysto i nie zadrżał ani przez chwilę, a spojrzenie stało się harde i pewne siebie. – Nie mogę przyjąć pańskiej oferty. – Pokręciła głową, uśmiechając się do siebie i zwracając spojrzenie na płatki herbacianych róż, które pokrywały całą rabatę. – Nie, ja nie chcę jej przyjąć – powiedziała, po czym przeniosła tęczówki do źrenic mężczyzny. Jego spojrzenie było twarde, wargi tworzyły wąską kreskę, a dłonie były mocno zaciśnięte, ale tego Heartfilia nie mogła zobaczyć.

Nie chcąc okazywać, jak bardzo mu zależało, westchnął.

— Przykro mi to słyszeć – powiedział, a jego spojrzenie złagodniało. – Jednak to twoja decyzja. – Wplótł palce prawej dłoni w swoje srebrne włosy, po czym spojrzał w dal i zachichotał. – Co ja sobie myślałem?! – szepnął, a Lucy, słysząc jego ton, drgnęła. Takie zachowanie często było udziałem jej ojca, kiedy jakaś inwestycja nie udała się biznesmenowi. Mając w pamięci jego wrzaski i awantury, zrobiła krok w tył.

— To ja już pójdę – szepnęła i odwróciła się plecami do mężczyzny.

— Nigdzie nie… – tyle zdążył wysyczeć, nim przerwał mu radosny głos.

— Lucy! Chodź do nas! – krzyknął Natsu, który biegł lekkim krokiem w stronę barierki, szczerząc się. Marynarka jego garnituru gdzieś zniknęła, dlatego tors chłopaka okrywała tylko biała koszula, a jej rękawy zostały podwinięte do łokci, przez co wyglądał jeszcze lepiej, niż wcześniej. Nie miał pojęcia, jak bardzo jego pojawienie się na horyzoncie ucieszyło dziewczynę, która aż odetchnęła z ulgą, czując spływający po plecach zimny pot. Skinęła głową i chwyciła wyciągnięta w jej stronę dłoń przyjaciela. Smoczy Zabójca, spostrzegłszy, że poza przyjaciółką w zakątku jest Burmistrz, rzekł: – Proszę z nami, panie Shiro – i wyszczerzył się, jak to miał w zwyczaju. Nie zauważył dziwnego zachowania mężczyzny, ani paniki, która wcześniej gościła na twarzy blondynki. Miał wyczucie chwili, za co w myślach dziękowała Niebiosom Magini Gwiezdnej Energii. Rzuciła okiem na mężczyznę i mimowolnie mocniej zacisnęła palce na dłoni przyjaciela. Nie chciała, żeby Burmistrz szedł z nimi! Pragnęła się uwolnić! Poczuła przypływ strachu, który chwycił ją za gardło i niemal wycisnął łzy z oczu. Już miała poprosić Natsu, by opuścili to ciemne, nieprzyjazne miejsce, gdy pan Shiro zabrał głos:

— Nie dla mnie te tańce. Wy, młodzi, powinniście się bawić, zostawiając starym jedynie marzenia – tu spojrzał na Lucy płonącym wzrokiem, a ta skuliła się, niemal całkowicie chowając za plecami Dragneela. Głos mężczyzny brzmiał normalnie, a jego fryzura wróciła do nienagannego stanu, dlatego nie wzbudzał podejrzeń.

— Pan jeszcze stary nie jest – rzekł Natsu i zaśmiał się. – No ale jak pan woli – dodał, po czym spojrzał za siebie. – Idziemy, Lucy? – zagaił, a dziewczyna tylko skinęła głową, czując niewysłowioną ulgę. – To do później, panie Shiro! – wykrzyknął chłopak, machając mężczyźnie, po czym odwrócił się do niego plecami i ruszył w stronę gwaru, ciągnąć za rękę blondynkę. Lucy uśmiechnęła się, gdy przypomniała sobie, że podobnie było, kiedy spotkali się po raz pierwszy i uciekali przed strażą. Czując ciepło skóry chłopaka na swojej, mimowolnie spąsowiała i pozwoliła sercu wściekle bić o klatkę piersiową, chociaż zdawała sobie sprawę, że przyjaciel może usłyszeć tę melodię. Wzięła głęboki wdech, po czym wolną dłonią uniosła rąbek sukni, by nie potknąć się o nierówności chodnika, i przyśpieszyła kroku, by zrównać się z Dragneelem. Wciąż czuła na plecach spojrzenie błękitnych tęczówek, które tym razem wydały jej się przenikliwie zimne. Gdy poczuła na sobie wzrok chłopaka, uniosła głowę. Jego twarz miała poważny wyraz, a oczy zdawały się prześwietlać ją na wylot. Mimowolnie uciekła spojrzeniem w bok. Gdy gwałtownie się zatrzymali, serce podeszło jej do gardła, a po ciele rozlało się przyjemne ciepło, które wręcz paliło jej brodę, gdzie spoczęły palce chłopaka. Odwrócił ją przodem do siebie i pochylił głowę w jej stronę.

— Natsu, co ty robisz? – zapytała, chwytając go za nadgarstek i usiłując odsunąć jego rękę od siebie. Niby delikatny dotyk, a wydawał się jej niczym imadło, którego nie potrafiła tak po prostu strząsnąć. Czuła, że jej policzki kolorem przypominają dorodną piwonię, a mimo to nie umiała stanowczo odepchnąć chłopaka emanującego przyjemnym ciepłem i swego rodzaju niebezpieczeństwem.

— Niby jestem głąbem, a mam wrażenie, że coś przede mną ukrywasz – rzekł, czytając z niej jak z otwartej książki i owiewając jej twarz ciepłym oddechem. Heartfilia mimowolnie zadrżała i uciekła od tych oliwkowych tęczówek, które sprawiły, że ciśnienie niebezpiecznie się jej podniosło.

— My… Mylisz się! – krzyknęła, odsuwając się od przyjaciela i uwalniając się od jego dotyku. Zaskoczony jej reakcją, uniósł brwi i skrzyżował ramiona na piersi, uważnie się jej przyglądając. Lucy, zdawszy sobie sprawę ze swojego faux pas, zamarła, zaciskając dłonie w pięści i opuszczając głowę. Nagły wybuch wydał się jej samej niepotrzebny i zbyt gwałtowny. – Przepraszam – szepnęła, wiedząc, że chłopak ją usłyszy. Gdy z jego strony nadeszło westchnięcie, spojrzała na niego pomiędzy pasmami grzywki i wstrzymała oddech. Wyglądał tak przystojnie, że niemal brakło jej powietrza!

— Dobra. Powiesz mi, kiedy uznasz to za słuszne – rzekł, a ona rozdziawiła usta. Zawsze, ale to zawsze naciskał, kiedy chciał coś wiedzieć, a teraz wyjątkowo odpuścił… To nie mieściło się w jej rozumowaniu, ale gdy wyciągnął w jej stronę ramię, mówiąc: – Służę dziurką! – postanowiła przemilczeć sprawę. Uśmiechem odpowiedziała na jego uśmiech i przyjęła pomocną dłoń. W milczeniu ruszyli przed siebie i powoli przebyli trasę dzielącą ich od gawiedzi, a gdy dotarli na miejsce przed fontanną, od razu zostali porwani do tańca przy wtórze skocznych, celtyckich rytmów. Stąpali, skakali, obracali się i tak na okrągło, aż w końcu, po ciągłej zmianie partnerów, wpadli w swoje ramiona. Pomimo zmęczenia, wstrzymali oddechy nie bardzo wiedząc co dalej, jednak wepchnięci przez Erzę i Graya na środek kółka, które w jednej chwili stworzyli bawiący się mieszkańcy, nie mając wyjścia, chwycili swoje dłonie i zaczęli pląsać. Ich policzki ozdabiały rumieńce, które swoje źródło miały nie tylko w wesołym podrygiwaniu, a serca wypełniała radość i beztroska. Lucy, z niemałym zaskoczeniem skonstatowała, że Natsu świetnie tańczy, i to pomimo pełnego żołądka. To, że jest niesamowicie przystojny wiedziała już wcześniej, ale sama przed sobą nie chciała przyznać, że Smoczy Zabójca z każdym dniem stawał się bliższy jej sercu. Chłopak natomiast z prawdziwą radością patrzył na rozpromienione oczy przyjaciółki, jej lekko rozchylone wargi i zarumienione policzki. Ciepło i niezwykły zapach jej ciała rozpalały jego zmysły, co naprawdę go zaskoczyło. Na Lucy zawsze patrzył jak na koleżankę z Gildii, a dzisiaj, podczas tańca, zobaczył w niej piękną, jak również ponętną kobietę, z dużą dozą szaleństwa i seksapilu. Choćby musiał, nie chciał oderwać wzroku od dziewczyny, a możliwość wytłumaczenia się z tego, była nader wygodna – taniec wymagał kontaktu wzrokowego.

W czasie, gdy wszyscy się bawili, jeden tylko osobnik miał nos na kwintę. Odpowiedź dziewczyny uraziła go, a pomimo swojego wieku i piastowanego stanowiska, chciał zagrać jej na nosie. Zazdrość podsuwała mu różne scenariusze wymuszenia na niej małżeństwa, ale każdy był nieodpowiedni – albo odrażał jego samego, albo stawiał go w złym świetle. Nie umiał przyjąć słowa „nie”, jak również – tylko w kryzysowych sytuacjach – go wypowiedzieć, i to zawsze było jego utrapieniem… Podobnie sprawa miała się z Judem i Laylą, z której Lucy zdjęła skórę. Nie umiał odmówić małżeństwu, które wymusiło na nim obietnicę opieki nad córką, gdyby im coś się stało. Nie mógł dotrzymać danego słowa, bo dziewczyna poszła własną drogą i odnalazła swoje miejsce w świecie, a tego, pomimo jego prób, nie chciała zmienić. Westchnął, patrząc z daleka na bawiących się, a gdy dojrzał dziewczynę, której złożył – co tu ukrywać – niemoralną propozycję, tańczącą z tym zabawnym chłopakiem, uśmiechnął się lekko. Już na pierwszy rzut oka była widać, że tych dwoje ma się ku sobie, chociaż sami zainteresowani mogli nie zdawać sobie z tego sprawy. Był pewien, że tylko ten mag, Natsu Dragneel, może uszczęśliwić dziecię Jude’a i Layli, a on, Kuroh Shiro, dopilnuje, by ta dwójka stanęła na ślubnym kobiercu. Tamta umowa była nieważna i wiedział, że przyjaciele wybaczą mu. Uśmiechnął się do swoich myśli i, odrywając wzrok od pięknej pary tańczących, ruszył do Ratusza. Postanowił odpocząć, jak na starszego człowieka przystało, i odpowiednio pożegnać Wybawicieli, chcąc nie tylko się odwdzięczyć, ale także zamazać złe wrażenie, które z pewnością wywarł na Lucy podczas niedawnej rozmowy.

Obserwował wszystko, dzięki kolejnemu posłańcowi, który miał go nie zawieść. Podejrzewał, że skoro teraz bawią się tak wyśmienicie, padną jak martwi i będzie miał okazję wprowadzić w życie plan, który czekał na realizację. Zawsze coś przeszkadzało! Tym razem nie pozwoli na porażkę, o nie! Uśmiechnął się do swoich myśli, po czym poruszył rozłożoną dłonią przed twarzą, usuwając obraz.

Chciał powiedzieć więzionej dziewczynie o wszystkim, ale wiedział, że nie będzie zadowolona, dlatego, by uczcić niedaleki sukces, przyzwał służących, którym kazał przygotować mieszankę najlepszych win w wielkim pucharze. W końcu miał co świętować, a jak już to trzeba z pompą. Usadowił się na tronie, wykonanym z najczarniejszego marmuru, jakim dysponował świat, po czym założył nogę na nogę i przymknął powieki, odchylając głowę na oparcie. Będzie pięknie!

Gdy zabawa dobiegła końca, świtało. Muzycy powoli zbierali swoje instrumenty, poprawiali muszki, które przekrzywiły im się podczas grania skocznej muzyki, i przyklepywali włosy, przedstawiające sobą nieład stulecia. Lekko zarumienione nosy świadczyły o wypiciu przez nich kilku głębszych, a nieco chwiejny krok, potwierdzał to w zupełności, chociaż zawsze można było się wytłumaczyć zmęczeniem. Wróżki, totalnie wycieńczone, ledwo włóczyły nogami, idąc w stronę Ratusza. Happy smacznie pochrapywał w ramionach Wendy, która była bliska pójścia za przykładem kocura, natomiast Carla kręciła z niedowierzaniem głową, patrząc na niego, i co jakiś czas ziewała. Erza, mająca najwięcej energii z nich wszystkich, wywijała Grayem na prawo i lewo ku rozpaczy Wodnej Kobiety, która z nerwów zalewała się łzami i miętoliła zębami ulubiony kapelusik. Lucy, jedyna trzeźwa w tym zgromadzeniu, szła, drobiąc kroczki i popatrywała z uśmiechem na przyjaciół. Najwięcej uwagi poświęcała przy tym Natsu, z którym przetańczyła ostatnie cztery godziny. Musiała przyznać, że dawno tak świetnie nie bawiła się w jego towarzystwie. Zawsze myślała, że na przyjęcia idzie tylko po to, żeby najeść się do syta i wymienić parę nowych ciosów z Fullbusterem, a okazało się inaczej. Jak chciał to potrafił. Dragneel, idący raźnie przed siebie z rękami skrzyżowanymi na karku, poczuwszy na sobie wzrok blondynki, spojrzał na nią z ukosa, a zobaczywszy jej zarumienione policzki, wyszczerzył się jak to miał w zwyczaju.

— Fajnie było, prawda, Lucy? – zapytał, a dziewczyna, spojrzawszy na czubki swoich pantofelków, mruknęła:

— Mhm – i skinęła głową, rumieniąc się bardziej.

Natsu ponownie się uśmiechnął, a resztę drogi przebyli w ciszy. Gray w końcu opuścił ramiona Erzy, która cięła komara, uwieszona szyi Juvii – jej interwencja właśnie tak się skończyła, ale co było robić? Na pewno lepsze to, niż pozwolić obcej kobiecie obmacywać jej Gray-samę. Gdy dotarli do schodów, powoli weszli na sam ich szczyt, a drzwi, przy których warował pan Gombo, stanęły otworem. Droga do apartamentu minęła wyjątkowo szybko, a sen powoli morzył resztę towarzystwa, dlatego wszyscy, po życzeniu sobie dobrej nocy, poszli do swoich pokoi.  Na kąpiel nie było sił, a skoro Tyran, zaniesiony do pokoju przez ledwo łapiącą oddech Juvię, spał, można było sobie odpuścić ten proceder.

Śpiący Natsu, wyczuwszy obcy, a jednocześnie znajomy zapach, migiem opuścił swój pokój i znalazł przed drzwiami sypialni Lucy. Przez cienkie drewno słyszał chrapliwy oddech napastnika i jego smród, który przypominał rozkładające się zwłoki. Pomimo tego, że stąpał najciszej jak mógł, Smoczy Zabójca i tak usłyszał jego powolne, zdawałoby się leniwe, kroki. Nim zdążył pokonać połowę odległości między drzwiami balkonowymi, a łóżkiem, na którym spała blondynka, Dragneel wpadł do pomieszczenia jak burza i w jednej chwili doskoczył do zamarłego wpół kroku napastnika. Wyprowadził cios, którego podmuch zrzucił z głowy nieproszonego gościa kaptur, a wtedy ręką chłopaka zatrzymała się. Niemiłosiernie zaskoczony i obrzydzony tym, co zobaczył, wykrzywił usta w dziwnym grymasie i siłą woli, po zamknięciu powiek, dokończył dzieła. Przybysz, za przykładem poprzedniego włamywacza, obrócił się w popiół, który zaścielił podłogę. Salamander, ciężko dysząc, stał w jednym miejscu i przyglądał się pozostałościom nieporoszonego gościa, wciąż nie dowierzając. Rzucił okiem na łóżko, a zobaczywszy śpiącą Lucy, uspokoił oddech. Pomimo sporego zamieszania, którego był twórcą, dziewczyna nawet nie drgnęła, co zdziwiło syna Igneela. Jej twarz oświetlało światło księżyca, wpadające przez otwarte do molu drzwi balkonowe, a spokój rysujący się na jej licu, uspokajał Salamandra. Niewiele myśląc, chłopak wsunął się pod kołdrę obok niej i przylgnął torsem do jej pleców, zanurzając twarz w jej włosach. Chwilę później objęły go opiekuńcze ramiona Morfeusza.

Szczęśliwie przespawszy całą noc, obudziła się nad wyraz wypoczęta. Jakież było jej zdziwienie, kiedy znalazła w swoim łóżku Smoczego Zabójcę, którego tors ściśle przylegał do jej pleców, a jego prawa ręka obejmowała ją w talii. Gdy tylko spostrzegła nieproszonego gościa, miała chęć krzyczeć i zrzucić go z materaca, ale zobaczywszy uroczą twarz chłopaka, uśmiechnęła się tylko i wysunęła z jego objęć. Stąpając na paluszkach i mając nadzieję, że Natsu nie usłyszy, podeszła do szafy i wybrała zestaw ubrań, po czym chwyciła w prawą dłoń ręcznik, który następnie przewiesiła sobie przez ramię, a kuferek z kosmetykami wetknęła po pachę i ruszyła do drzwi. Gdy uchyliła je lekko, zatrzymała się w progu, odwróciła i spojrzała na chłopaka śpiącego w jej łóżku. Ściskał w ramionach poduszkę, na której chwilę wcześniej spoczywała jej głowa, i pochrapywał zabawnie. Na ten widok uśmiechnęła się pod nosem, a nie chcąc roześmiać się w głos, przekroczyła próg i cicho zamknęła za sobą drzwi, kierując się do łazienki. Gdy już dotarła do miejsca przeznaczenia, napełniła wannę wodą i powoli zanurzyła ciało w ciepłej cieszy. Jej mięśnie rozluźniły się, a umysł wyciszył, jednak wciąż rozmyślała o rozmowie, przeprowadzonej poprzedniego wieczora z Burmistrzem. Widziała, że festyn był tylko pretekstem, by dłużej zabawiła w Ratuszu, a dawszy jasną odpowiedź mężczyźnie, miała nadzieję, iż zachowa się on jak dżentelmen i uszanuje jej decyzję. Od myślenia jej głowa zrobiła się gorąca i niemal parowała, ale wiedziała, że podjęła jedyną słuszną decyzję, a zdania nie zmieni i już! Mimo to, obawiała się, czym może ją zaskoczyć. Zmarszczyła brwi i zacisnęła dłonie w pięści.

— Daj spokój – powiedziała do siebie. – On nie może ci nic zrobić! – dodała i głęboko odetchnęła.

— Lucy? – podskoczyła na dźwięk swojego imienia, a rozpoznawszy głos, przytknęła prawą dłoń do mostka. – Jesteś tam? – zapytał chłopak.

— Tak, jestem – odrzekła z mocą, chociaż jej głos lekko zadrżał.

— Całe szczęście! – powiedział Natsu z ulgą. Lucy nie bardzo rozumiała jego reakcję i już miała się odezwać, gdy ją uprzedził: – Już myślałem, że ktoś porwał cię sprzed mojego nosa – troska, którą wyczuła w tych słowach, sprawiła, że wokół serca zrobiło jej się ciepło, a uśmiech ozdobił wargi. – Poczekam w salonie, aż skończysz – dodał, a kilka sekund później Heartfilia usłyszała jego kroki.

Gdy skończyła kąpiel, na jej ustach wciąż gościł delikatny uśmiech. Ubrana w białe dżinsowe szorty, koszulkę polo w kolorze zielonej oliwki i beżowe trampki, zebrała swoje rzeczy i opuściła łazienkę, a gdy tylko zamknęła za sobą drzwi, jej oczy spotkały się z tęczówkami Dragneela. Przyglądał się jej tak intensywnie, że mimowolnie wstrzymała oddech, a na jej policzki wystąpił pąs stulecia. Miał na sobie jedynie czarne spodenki, sięgające przed kolano, jego tors był nagi, świetnie wyrzeźbiony i lekko opalony. Przełknęła ślinę na ten widok. Gdy podniósł się z fotela i powolnym krokiem ruszył w jej kierunku, drgnęła. Jego spojrzenie paliło, sprawiając, że serce dziewczyny biło jak szalone, a oddech się rwał. Podszedł tak blisko, że ich ciała dzieliło dziesięć centymetrów i przysunął swoją twarz do jej, po czym uniósł dłoń i zaczął przybliżać ją do policzka Lucy, która mimowolnie cofnęła głowę i przymknęła powieki. Jej serce wściekle tłukło się o żebra, zupełnie jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Była pewna, że Salamander słyszy to dudnienie, przez co spąsowiała jeszcze bardziej. Gdy poczuła dotyk jego palców na lewym policzku, drgnęła, a skóra w tym miejscu zapłonęła, natomiast serce podeszło jej do gardła. Zacisnęła mocniej powieki, które gwałtownie uniosła, gdy usłyszała:

— Miałaś rzęsę pod okiem – głos Natsu brzmiał beztrosko jak zawsze, a jego właściciel przypatrywał się dziewczynie z sympatią i szerokim uśmiechem na ustach. On był sobą, a ona omal nie zeszła na zawał! Liczyła, że Smoczy Zabójca nieco zmądrzał, jeśli idzie o „te” sprawy, a tu dalej prehistoria… Jej irytacja sięgnęła w tym momencie apogeum, ale siłą woli się powstrzymała. Powoli wypuściła wstrzymywane w płucach powietrze, przymknęła powieki i policzyła do dziesięciu, nieco się uspokajając. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła wpatrującego się w jej rzęsę Dragneela. Miała olbrzymią ochotę nakrzyczeć na niego, ale spostrzegłszy z jakim skupieniem przygląda się włoskowi, nie mogła się nie uśmiechnąć. Zamiast pretensji, postanowiła zapytać:

— Naprawdę z tak dużej odległości dojrzałeś, że mam coś na twarzy? – pytaniem skupiła na sobie uwagę chłopaka, co sprawiło, że ponownie spąsowiała – jego twarz była za blisko – i opuściła głowę, którą gwałtownie poderwała, kiedy poczuła jego dłoń na czole.

Natsu zmrużył powieki i patrzył w oczy dziewczyny z takim skupieniem, jakby był naukowcem badającym rzadki okaz. Nie bacząc na jej zarumienione policzki, złączył jej czoło ze swoim i właśnie w takiej pozie zastała ich Erza, za którą szła jeszcze mocno zaspana Wendy. Juvia i Carla pojawiły się dosłownie kilka sekund później i wszystkie cztery – ubrane w koszule nocne – stanęły jak wryte, przyglądając się parze przyjaciół szeroko otwartymi oczami. Marvel, jak na nią przystało, spąsowiała po cebulki włosów, Juvia jeszcze bardziej wybałuszyła oczy, a chwilę później zalała się łzami „chcąc to samo robić z Gray-samą!”, Carla splotła łapki przed sobą, jednocześnie kręcąc z niedowierzaniem głową, a Erza, która zawsze miała niezdrowe ciągoty do romansów (czyt. erotyków), od razu przełączyła się na tryb swatki, ale chcąc wiedzieć co, jak, gdzie i kiedy, zapytała:

— Natsu, co ty robisz?! – jej euforia była tak oczywista jak tęcza po deszczu, a zapytany obrócił głowę w lewo i spojrzał na Scarlet, marszcząc brwi. „Pewnie w czymś im przeszkodziłam” – pomyślała Tytania, żałując, że już się obudziła.

— Lucy ma gorączkę! – powiedział najnormalniej w świecie, a Królowa Wróżek, zrozumiawszy powagę sytuacji, od razu podeszła do przyjaciół, odepchnęła Dragneela z taką siłą, że wyrżnął o podłogę, a potraktowawszy Lucy nieco lżej, przyłożyła do jej czoła swoje i orzekła:

— Masz rację!

— Nic mi nie jest – szepnęła zawstydzona dziewczyna. Po tych słowach świat wokół niej zawirował, w oczach pociemniało, a nogi stały się jak z waty. Zemdlała.

Witajcie raz jeszcze! Na koniec trza sobie pogadać, a co! No i tak, najpierw jeszcze raz bardzo, ale to bardzo przeproszę za swoją niesubordynację! Nie mogę obiecać, że się poprawię, a jedynie, że się postaram. Następnie muszę Wam zdradzić, że fragmenty z NaLu piszę mi się najłatwiej, a pozostałe to tak wyciskam z mózgownicy, że aż mnie boli. Naprawdę! Ale ważne, że coś poza standardową parą się pojawiło :). Co więcej? Gdy robiłam porządki w szafkach jakiś tydzień temu, znalazłam w moim zeszycie z bazgrołami napisany od A do Z caluśki poprzedni rozdział... Pewien fragment wykorzystałam w tym epizodzie, ale już nie będę robiła retrospekcji, żeby wsio zamieścić – dla mnie bez sensu, lepiej lecieć z dalszym ciągiem, który pojawi się… no nie wiem kiedy… Przepraszam! Chciałam być punktualna i słowna, ale totalnie mi nie wychodzi… Najnowszy rozdział powstał, gdyż znowu dopadła mnie choroba i jestem w domu na L4 (dziękuję, panie doktorze!). O tym, że zostałam ciocią już się chwaliłam. Co by tu jeszcze? A tak! Ostatnio, nie wiem jak, gdzie i kiedy, ale schudłam 8kg :). Szacun, co? Nie powiem, żebym się tym zmartwiła, ale bezsennością, drżeniem dłoni i ciągłym zdenerwowaniem to już się przejęłam. Dlatego też udałam się do lekarza, który stwierdził nadczynność tarczycy :). Piękna choroba! Będę miała oczy jak ropucha – wyłupiaste i wielkie… Ja nie chcę! I na tę chwilę to wszystko, bo za dużo o sobie  zdradziłam :). Dobra, idę spać, bo 4:00 na zegarze. Jak ja się dla Was poświęcam! :)
 Ściskam Wam mocno i całuję, o komentarze uprzejmie proszę, chociaż na nie nie zasługuję, ale tyle mojego, co sobie pomarzę!

Do następnego!

Ps. Jeszcze jedno: rozdział planowałam na wczoraj, ale nie udało mi się dokończyć go na czas. Przepraszam!

Post do znalezienia w zakładce Archiwum