Epizod IV

Witajcie Kochani!

Pewnie zaskoczy Was fakt ukazania się kolejnego epizodu, dlatego już śpieszę z wyjaśnieniami. Nie, to nie tak, że jako kobieta jestem wyjątkowo zmienna, dlatego postanowiłam nie trzymać się tego, co napisałam w poprzednim poście. Uświadamiam Was, że drugiej tak upartej osóbki jak ja, nie ma na świecie, dlatego jak sobie coś postanowię, nie ma że boli. Ale jest kilka „ale”. Moje koleżanki-bloggerki, które mają dłuższy staż w tym „fachu”, słusznie zwróciły mi uwagę na kilka faktów i odniosły zamierzony skutek, dlatego tylko im należą się podziękowania, a są to: Ola Ri oraz Shi Enjeru. Ja także dziękuję Wam, Dziewczyny, za dobre rady, które na pewno będę stosowała w przyszłości :). I to jest to pierwsze „ale”. Kolejne to fakt, że na samym początku napisałam, iż epizody będą się pojawiały w trzeci weekend miesiąca i jest to niezmienna świętość. Jako że niedziela zalicza się do weekendu, a ja nie rzucam wcześniejszych słów na wiatr, terminu dotrzymałam :). Co prawda mogą się zdarzyć jakieś niezależne ode mnie sytuacje, które uniemożliwią mi dodanie epizodu, ale o tym na pewno uprzedzę. Następne dotyczy tego, że zwyczajnie nie chcę robić świństwa osobom, które postarały się, przeczytały i skomentowały poprzedni epizod, gdyż byłoby to w stosunku do nich nie fair, a ja źle bym się z tym czuła. No i to chyba wszystkie „ale”, o których chciałam napisać. Teraz zostaje mi dedykacja i mam nadzieję, że Lucy Heartfilia, która jako pierwsza skomentowała poprzedni epizod, nie będzie mi miała tego za złe, gdyż ten poniższy dedykuję wszystkim, którzy zostawili po sobie ślad pod poprzednim rozdziałem :). Są to według kolejności dodania komentarza: Lucy Heartfilia, Saba20, Kaatsa Mei, Shōri Chan, Patryk Piękoś, Seyla Akemi, Oxena O. oraz Ecleette.  
A teraz radujcie się, Robaszki moje!
Zapraszam do czytania :).

„Jeśli coś ma być dobrze zrobione, muszę to zrobić sam. Śledzenie jej nie jest trudne. Ale chyba gdzieś się wybiera. O, Natsu, ty tutaj? Ciekawe. W takim razie przybędę innym razem. Czekaj na mnie, panienko Heartfilia”. Postać w czarnej pelerynie, ukrywająca się w cieniu jednego z budynków, zniknęła tak nagle, jak się pojawiła, zostawiając po sobie czarny magiczny pył, który wiatr rozniósł na cztery strony świata.

Już był w swojej jaskini i stał za więzioną dziewczyną. Ta, czując jego gorący oddech na karku, odwróciła się szybko, gotowa do obrony.

— Ach, jak to jest, że zawsze udaję ci się mnie wyczuć, co? – zapytał zniechęcony, z miną rozczarowanego dziecka.

— To miejsce tobą przesiąkło – odparła, cały czas czujnie mu się przyglądając. Jej zmrużone powieki i zmarszczone czoło, mówiły same za siebie. – Trudno, żebym nie rozpoznała tej woni – dodała, wysoko zadzierając brodę.

Spoglądał na nią z zaciekawieniem spod przymrużonych powiek, opierając podbródek na palcach prawej dłoni. Wyglądał, jakby głęboko nad czymś myślał.

— Dzisiaj znowu próbowałem zdobyć dla ciebie towarzystwo, ale plan spalił na panewce – powiedział, jakby od niechcenia, i tylko czekał na reakcję z jej strony.

— Daj spokój tej dziewczynie! – wykrzyknęła, robiąc krok w jego stronę, ale wiedząc, że jest zupełnie bezbronna, cofnęła się, gromiąc go nienawistnym spojrzeniem. – Wystarczy ci moja moc – powiedziała dobitnie.

— Ale potrzebna mi ofiara, a ciebie nie mogę poświęcić – rzekł, oglądając z dużym zainteresowaniem paznokcie swoich dłoni. – Poza tym – uniósł głowę i spojrzał na dziewczynę, wysoko unosząc brwi, jakby właśnie coś odkrył – jej moc jest wystarczająca do mojego planu, a twoja – zbyt duża – dodał i uśmiechnął się krzywo.

— Jesteś obrzydliwy! – Wydęła pogardliwie wargi, zaciskając dłonie w pięści, aż paznokcie przebiły jej skórę, a knykcie zbielały.

— Natomiast ty cudowna – powiedział miękko, patrząc na nią rozkochanym wzrokiem i robiąc krok w jej stronę. Dziewczyna zachowawczo się cofnęła, sztywniejąc na ciele. – Czemu ciągle chodzisz w tych łachach, co? – zmienił temat rozmowy, mierząc ją uważnym spojrzeniem. – Masz wiele pięknych rzeczy, w które cię zaopatrzyłem – mówiąc to, spojrzał na szafę, w której znajdowały się wspomniane stroje. – Nie rozumiem, czemu się nie postroisz? Każda dziewczyna byłaby zachwycona twoją garderobą i codziennie ubierała się w coś innego!

— Ale ja nie jestem każda! – wykrzyknęła, a jej oczy poczerniały ze złości, której chciała dać ujście. – Poza tym to jedyna pamiątka po mamie – wskazała palcem prawej dłoni na poszarzałą, w kilku miejscach przedartą, starą sukienkę. Uniosła głowę, a wyraz jej twarzy z nostalgicznego zmienił się na, delikatnie mówiąc, wściekły. – A dla ciebie nie zamierzam się stroić! – Tupnęła nogą, dając wyraz swoim myślom.

— Szkoda – rzekł nieco przybitym głosem, teatralnie opuszczając głowę i ramiona. – Z chęcią bym popatrzył – dodał, unosząc spojrzenie. Błysnął zębami w chytrym uśmiechu, który sprawił, że jej furia urosła, ale zacisnęła zęby, by nie dać mu satysfakcji z wyprowadzenia jej z równowagi.

Odwrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami komnaty, które pojawiły się jedynie na chwilę. Gdy tylko przekroczył ich próg, zastąpiła je kamienna ściana.

Kiedy przestała czuć jego okropny zapach, zrezygnowała z obronnej postawy i opadła na kolana, ciężko wzdychając. Ukryła twarz w drżących dłoniach, a całe napięcie powoli z niej schodziło. Zawsze wiedziała, kiedy przyjdzie. W końcu znała go lepiej niż on samego siebie, a mimo to, nienawidziła go całym sercem. Nigdy do nikogo nie czuła takiej niechęci jak do tego osobnika, dlatego pragnęła go zabić. Zabić za wszelką cenę. Jednakże wiedziała, że musi poczekać i pozwodzić go przez jakiś czas. Wtedy istnieje nikła szansa, że uda jej się wprowadzić plan w życie.

Natsu jak zwykle umierał w trakcie podróży pociągiem, jadąc z przyjaciółmi do Ramve. Erza zlitowała się nad nim i znokautowała go ciosem w brzuch, dlatego teraz leżał z głową na jej kolanach i dogorywał. Marzył tylko o tym, żeby poczuć pod stopami twardą ziemię i odetchnąć pełną piersią. Lucy, siedząca naprzeciw niego i Erzy, przyglądała mu się ze zmartwioną miną. Obok niej usadowił się Happy, a Gray z Juvią, Wendy i Carlą siedzieli w boksie obok. Deszczowa Kobieta, zachwycona perspektywą wspólnej misji, wpatrywała się w Maga Lodu tak intensywnie, że jej źrenice zmieniły się w serduszka. Fullbuster ignorował ją, jak to miał w zwyczaju i patrzył w zupełnie innym kierunku.

— Jesteś beznadziejny, płomyczku – powiedział znudzony, rzuciwszy szybkie spojrzenie Natsu.

— On cierpi, Gray. Mógłbyś być bardziej wrażliwy – rzekła Lucy, biorąc nieprzytomnego przyjaciela w obronę. Brunet, po jej uwadze, do końca podróży już się nie odezwał. Uznał, że nie warto obrażać Smoczego Zabójcy, bo i tak nie usłyszy obelgi. Po prostu się nudził, a towarzystwo Juvii zaczynało działać mu na nerwy. Cały czas czuł na sobie jej wzrok i nie potrafił sobie z tym poradzić. Chciał zamienić się miejscem z Happy’m, ale wiedział, że Lucy mogłoby się później oberwać za nic, dlatego zrezygnował ze swojego pomysłu. Postanowił pójść za przykładem blondynki i podziwiać zmieniający się za oknem krajobraz.

Po czterech godzinach podróży, dotarli na miejsce. Gdy tylko pociąg się zatrzymał, Natsu wyleciał z niego jak pocisk z lufy pistoletu, uklęknął na peronie i począł namiętnie całować ziemię, dziękując niebiosom i całemu światu, że jego cierpienia się skończyły. Ludzie na stacji patrzyli na niego ze zdziwieniem rysującym się na twarzach. „Dziwak” – myśleli i pukali się palcami w czoła, ale na nim nie robiło to wrażenia. Ważne było, że czuł grunt pod nogami i odzyskał swój naturalny odcień skóry.

— To gdzie teraz? – spytał, wstając z ziemi i otrzepując spodnie z kurzu.

— Do Ratusza – odpowiedziała mu Lucy, patrząc na kartkę ze zleceniem. – Musimy porozmawiać z Burmistrzem.

— No to ruchy! – Zaczął biec przed siebie, wzbudzając tumany kurzu i zostawiając resztę drużyny w tyle.

— Co za głąb! – rzekł Gray, przewracając oczami. – Chyba nawet nie wie, gdzie jest ten Ratusz. Mam rację?

Jak na zawołanie, po jego słowach, Mag Ognia na powrót znalazł się przy magach. Zdyszany, oparł dłonie na kolanach i pochylił się do przodu.

— A tak w ogóle, gdzie jest ten Ratusz? – zapytał, kiedy tylko złapał oddech, i uniósł spojrzenie na przyjaciół.

— Idiota! – mruknął Mag Lodu, krzyżując ramiona na klatce piersiowej.

— O co ci chodzi, gołodupcu? – zapytał Dragneel, marszcząc brwi i prostując się.

— No nie mówiłem? Idiota! – powtórzył Fullbuster.

— Chcesz się bić, sopelku? – Natsu zacisnął dłonie w pięści, dając znak, że jest gotowy do ataku.

— Z tobą zawsze! – odpowiedział brunet i poszedł za przykładem kumpla, stając w pozycji bojowej.

— Dość! – powiedziała Erza, na której skroni niebezpiecznie zaczęła pulsować żyłka.

Jak na zawołanie, chłopcy przestali obrzucać się wyzwiskami, wykrzyknęli zgodne „aye, Sir”, jeden drugiego otoczył ramieniem i robili za najlepszych kumpli, przybijając wolną dłonią piątkę i szczerząc się.

— Dobra – rzekła, przymykając powieki i wypuszczając ze świstem powietrze z płuc. – Trzymamy się razem – ton jej głosu nie pozwalał na sprzeciwienie się poleceniu. – Nikt się nie wyrywa, nikt też nie zostaje w tyle. Załatwimy to szybko i wracamy do domu. Jakieś pytania? – spytała i spojrzała po przyjaciołach. Każdy kiwał przecząco głową. – Świetnie! Zatem ruszamy. Kierunek: Ratusz! – zakrzyknęła i wyciągnęła prawą rękę przed siebie, wskazując brukowaną drogę między malowniczymi domkami. Odpowiedziało jej chóralne „tak!” reszty drużyny.

Dzięki pomocy okolicznych mieszkańców, znaleźli właściwą trasę w ciągu kwadransa i raźno szli przed siebie. Mijali śliczne domki jednorodzinne, które wyglądały jakby żywcem wyjęte z Prowansji. Elewacja każdego z nich odznaczała się jasnymi, ciepłymi barwami, kolorowymi kwiatami, zwieszającymi się z balkonów i zadaszoną, drewnianą werandą. Najsilniejsi spoglądali z zaciekawieniem to na prawo, to na lewo, chłonąc przesuwające się przed ich oczami widoki, zupełnie jak gąbka wodę. Pieszą wędrówkę umilały im dźwięki codziennej krzątaniny mieszkańców, którzy spacerowali całymi rodzinami, załatwiali sprawunki, albo spędzali wolne popołudnie w kawiarni przy filiżance aromatycznej kawy i pucharku lodów. Erza, zobaczywszy ciasto truskawkowe na wystawie jednej z kawiarń, zarządziła przerwę, na którą przyjaciele ochoczo przystali. Każdy z nich chciał nieco uzupełnić nadwątlone pokłady energii, dlatego spędzili nieco ponad godzinę przy małych okrągłych stolikach, w miłej atmosferze rozluźnienia, które przed misją było wszystkim potrzebne. Gdy uiścili rachunek, ruszyli dalej główną ulicą, na końcu której mieściła się szukana przez nich instytucja.

Ratusz, który ukazał się ich oczom, wyglądał zwyczajnie i odbiegał mocno od sprawiających ciepłe wrażenie domów: marmurowe schody zewnętrzne wyglądały chłodno i obco, wysokie kolumny, podtrzymujące zadaszenie nad stopniami, wykonane zostały w porządku doryckim i przywodziły na myśl wejście do więzienia; do tego strzeliste okna, których liczby nie potrafili oszacować, szare mury bez żadnych zdobników i dach z czerwonej dachówki. Jedynymi elementami, które można było uznać za wykonane dla ozdoby, były maszkarony, wyrzeźbione w kamieniu, z którego zbudowane zostało zadaszenie schodów. Gmach miał cztery piętra, a jego metraż był niesamowity! Z powodzeniem dałoby się umieścić w nim dziesięć siedzib Gildii Fairy Tail. Magowie długo stali przed pierwszym stopniem i zadzierali głowy, by zapamiętać wygląd budynku, jednocześnie dodając sobie odwagi, bo Ratusz przytłaczał swoimi rozmiarami. Na polecenie Erzy, równocześnie weszli po marmurowych stopniach i zaczepili człowieka stojącego przez drzwiami. Był to portier pilnujący wejścia. Ubrany w czarny smoking, siwowłosy osobnik, z niezliczoną ilością zmarszczek na twarzy i monoklem na prawym oku, wyglądał pociesznie i niewinnie. Jego przerzedzone włosy były nastroszone jak u bardzo egzaltującego się dyrygenta po koncercie. Miał dobrotliwy uśmiech i błyszczące, czarne oczy, będące odzwierciedleniem osoby o wielkiej inteligencji. Idąc, lekko się garbił, jednakże pochylając się w ten sposób, nie tracił nic ze swej nonszalancji i uroku osobistego. Był kulturalny i taktowny, jak również odnosił się z szacunkiem do przybyłych, chociaż w jego oczach na pewno wyglądali jak zgraja dzieciaków. Poprosił magów, by poczekali w przedsionku, do którego ich wprowadził, aż zaanonsuje ich panu Shiro. Już po chwili wchodzili po szerokich, marmurowych schodach wewnętrznych na drugie piętro, dreptając za portierem w stronę gabinetu władzy miasta.

Pan Gombo, tak przedstawił się im portier–przewodnik, otworzył przed nimi ogromne dwuskrzydłowe mosiężne drzwi i wprowadził do środka pomieszczenia. Ich oczom ukazał się gustownie i kosztownie urządzony salon, którego ściany miały kolor jasnego beżu, a ozdobione zostały wieloma obrazami, namalowanymi w stylu rokoko. W oknach wisiały burgundowe, długie kotary, o tej porze dnia rozsunięte, dzięki czemu wpuszczały światło słoneczne, które zalewało pomieszczenie ciepłym blaskiem. Po prawej stronie ujrzeli monstrualnych rozmiarów kominek, w którym o tej porze roku nie rozpalano ognia. W lecie był po prostu elementem wystroju. Podłoga została wykonana z dębowych klepek, które, łącząc się, tworzyły coś na kształt szachownicy. Całości dopełniały meble wykonane z olchy, ustawione w rogach pomieszczenia. Pośrodku stał niski stolik, mający kształt prostokąta o szerokości dwóch i długości pięciu metrów. Wokół niego ustawiono dwie długie sofy, mogące zmieścić po trzy osoby, i dwa fotele z szerokimi podłokietnikami. Wszystko obite było wzorzystą tapicerką w kolorze ciemnego ecri (zdjęcie).

— Proszę spocząć – rzekł pan Gombo do magów, wskazując komplet wypoczynkowy. – Pan Shiro zaraz się pojawi. Czy życzą sobie państwo coś do picia? – zapytał.

— Z miłą chęcią skorzystamy z pana propozycji i napijemy się czegoś – odrzekła Erza.

— W takim razie zostawiam państwa na chwilę. Zaraz wrócę z napojami – to mówiąc, skierował się do mosiężnych drzwi, którymi weszli.

Cała drużyna podziwiała przepych miejsca, w którym się znaleźli. Tylko dla Lucy, która wywodziła się z bardzo bogatego domu, nie było to żadną nowością. Mimo to również chłonęła piękno wystroju. Wstała z zajmowanego miejsca i zaczęła oglądać obrazy dopełniające całości. Rozpoznawała autentyczne dzieła sztuki największych mistrzów epoki rokoko. Mianowicie widziała tu prace Watteau, Bouchera, Lanceta, Fragonarda, Patera i Chardina. Była tak pochłonięta podziwianiem mistrzowskich pociągnięć pędzla, że podskoczyła ze strachu, usłyszawszy za sobą:

— Widzę, że podziwia panienka mojego ulubionego twórcę epoki rokoko, monsieur Watteau – rzekł Kuroh Shiro głębokim basem, przyglądając się badawczo Lucy.

Dziewczyna momentalnie się odwróciła, uniosła nieco głowę i spojrzała w śmiejące się, błękitne oczy, osadzone głęboko w pociągłej twarzy o mocno zarysowanym podbródku i oliwkowym odcieniu. W kącikach uśmiechniętych ust, nad którymi widniały szare wąsy, ukazały się drobne zmarszczki. Skronie mężczyzny były lekko przyprószone siwizną, ale to dodawało mu swego rodzaju nonszalancji. Burmistrz był wysokim osobnikiem, przy którym Lucy wydawała się być małą dziewczynką. Wyglądał na jakieś pięćdziesiąt lat, chociaż aura, jaką roztaczał, uniemożliwiała dokładne określenie wieku. Bujne włosy o ciemnym odcieniu, od czasu do czasu poprzetykane mysią nitką, miał zaczesane gładko w tył. W jego prawym uchu lśnił maleńki kolczyk z niebieskim oczkiem, a na palcu serdecznym prawej dłoni błyszczał sygnet z onyksowym kamieniem. Ubrany był w granatowy, świetnie skrojony garnitur w prążki, spod którego wyzierała nieskazitelnie biała koszula. Jej dwa pierwsze guziki były rozpięte, ukazując oliwkową skórę mężczyzny.

Magini otrząsnęła się z zaskoczenia i, odzyskując rezon, wyciągnęła w jego stronę prawą dłoń, lekko się uśmiechając.

— Jako dziecko, wiele czytałam o sztuce okresu rokoko i szczerze ją wtedy pokochałam, stąd moje niecodzienne zachowanie. – Burmistrz uścisnął wyciągniętą dłoń dziewczyny. – Lucy Heartfilia, mag Fairy Tail – dodała.

— Miło mi – odpowiedział, pochylił się nieco i pocałował podaną dłoń, naznaczoną znakiem Gildii. – Kuroh Shiro, burmistrz Ramve. – Przytrzymał palce dziewczyny w swoich nieco dłużej, niż to było konieczne i badawczo się jej przyglądał. Puścił jej dłoń z wyraźną niechęcią i odwrócił się w stronę reszty drużyny.

Lucy spłonęła rumieńcem i od razu schowała obie dłonie za plecami, jakby w obawie, że Burmistrz powtórzy swój szarmancki gest.

— Państwo zapewne też są magami wspomnianej Gildii? – Gdy kiwnęli twierdząco głowami, przywitał się ze wszystkimi całując dłoń każdej z dziewcząt i wymieniając uściski z chłopcami. Wendy zrobiła się czerwona na twarzy, aż po cebulki włosów, a Juvii odjęło mowę. Tylko Erza i Carla odnajdywały się w zaistniałej sytuacji bez najmniejszego problemu.

Pan Shiro ruchem ręki poprosił, by ponownie zajęli miejsca. Sam usiadł we fotelu między Lucy, a Wendy, które siedziały naprzeciw siebie. Oparł się wygodnie i złączył palce dłoni, myśląc nad czymś głęboko.

— Cieszę się, że wreszcie znalazł się ktoś gotowy pomóc nam w problemie, z którym się borykamy – zaczął swoim głębokim głosem, akcentując każde słowo. – Wiedzą państwo, na czym polega misja? – spytał, spoglądając na nich uważnie. Wszyscy kiwnęli potakująco głowami, a wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Po chwili w pomieszczeniu pojawił się pan Gombo z tacą pełną wysokich szklanych naczyń. Postawił przed każdym obecnym szklankę soku pomarańczowego i dyskretnie się ulotnił. – Nagroda na głowę wynosi 1 mln kryształów – kontynuował. — Jest wam ośmioro, więc otrzymacie 8 mln. Czy taki układ wam odpowiada? – Spojrzał na każdego z nich, zatrzymując swój wzrok nieco dłużej na blondynce.

— Tak, panie Shiro – odpowiedziała mu Erza, zwracając tym samym jego uwagę na siebie. – Proszę nam podać dokładną lokalizację. Niezwłocznie tam wyruszymy, by rozprawić się z pańskim problemem.

— Nie macie się co śpieszyć – odrzekł, lekko się uśmiechając i wygodniej rozsiadając. Magowie spojrzeli po sobie, a później przenieśli zaskoczone spojrzenia na niego. – Jesteście pewnie zmęczeni po długiej podróży, dlatego nalegam byście odpoczęli, a jutro z samego rana wyruszyli. Niedługo się ściemni – mówił dalej, patrząc w okno – więc i tak bylibyście zmuszeni rozbić gdzieś po drodze obóz. A to nie jest bezpieczne rozwiązanie w dzisiejszych czasach.

— Dobrze. Pójdziemy za pańską radą i wyruszymy jutro – ponownie głos zabrała Scarlet, będąca niepisanym liderem drużyny.

— Cieszę się, że się rozumiemy. – Uśmiechnął się pod nosem, kręcąc palcami wąsa po prawej stronie. – Pan Gombo wskaże państwu sypialnie - dodał.

— Dziękujemy – rzekła Tytania, wstając z miejsca, a reszta poszła za jej przykładem i skierowała się do drzwi.

— Panno Heartfilia? – Lucy, słysząc swoje nazwisko, zatrzymała się i odwróciła w stronę burmistrza. Przyjaciele również przystanęli, z ciekawością spoglądając na pozostałą dwójkę.

— Tak?

— Czy mógłbym z panienką zamienić kilka słów na osobności? – mówiąc to, spojrzał znacząco na resztę magów.

Lucy patrzyła na niego ze zdziwieniem malującym się w brązowych tęczówkach, po czym przeniosła wzrok na przyjaciół i ponownie spojrzała na pana Kuroh.

— Oczywiście – odrzekła. Chciała, by zabrzmiało to pewnie, ale głos lekko jej zadrżał. Miała jednak nadzieję, że tego nie słyszał.

— Dziękuję – odpowiedział, a jego oczy jakby zabłysły.

Gdy za resztą drużyny zamknęły się mosiężne drzwi, gestem zaprosił dziewczynę do swojego gabinetu. Wcześniej nie zwróciła uwagi na drzwi znajdujące się w jednej ze ścian. Teraz wiedziała, że prowadziły do jego samotni.

Pan Shiro otworzył jej drzwi, a gdy tylko przekroczyła próg, szczelnie je zamknął. Dziewczyna rozejrzała się wokół siebie i skonstatowała, że gabinet wygląda gustownie i sprawia przyjazne wrażenie. Ściany pokoju miały ten sam odcień, co te w salonie. Różnica polegała na tym, że wszystkie meble były wykonane z hebanu i większość z nich została zapełniona książkami. Kotary w oknach miały natomiast kolor czystego srebra, a na wierzchu tkaniny grały słoneczne refleksy, rozświetlając wnętrze. Burmistrz usadowił się we fotelu za biurkiem, gestem wskazując Lucy jedno z krzeseł stojących naprzeciw niego. Dziewczyna usiadła, założyła nogę na nogę i oparła na kolanie splecione palcami dłonie, by ukryć ich drżenie. Nie wiedziała, czemu ten człowiek tak na nią działa i co może od niej chcieć, ale czuła dziwną obawę. Miała wrażenie, że siły ją opuszczają, ciało staje się wiotkie, a wzrok zamglony. Odetchnęła głęboko, by nie okazać zdenerwowania i czekała, aż sam zacznie rozmowę. A on jak na złość, siedział i lustrował ją wzrokiem, uśmiechając się lekko pod nosem. Coraz bardziej ją to irytowało, ale postanowiła być cierpliwa.

— Pewnie zastanawiasz się, czemu chciałem odbyć z tobą rozmowę w cztery oczy? – zaczął w końcu, na co dziewczyna kiwnęła potakująco głową. – Zatem przejdę do sedna.

                                      

— Coś długo jej nie ma – powiedział Natsu, opierając się plecami o ścianę obok drzwi i marszcząc brwi, przez co na środku jego czoła utworzyła się pionowa zmarszczka. Ręce skrzyżował na piersiach, a nogi — w kostkach.

Magowie siedzieli teraz w salonie, będącym wspólnym pomieszczeniem łączącym sypialnie dziewcząt i chłopców. Lokum miało kształt prostokąta, którego powierzchnia wynosiła trzydzieści metrów kwadratowych. Ściany pokoju zostały pomalowane na kolor liliowy, a podłogę pokrywały panele z olchy. Na murach wisiało mnóstwo obrazów z epoki romantyzmu, natomiast meble zostały wykonane w stylu Ludwika XIV. Na środku pomieszczenia, na puchatym kremowym dywanie, stał prostokątny stolik z jasnego drewna, mający takie same wymiary jak ten w salonie burmistrza, ale zachował styl epoki Króla Słońce. Różnica polegała na tym, że otaczało go osiem wytwornych krzeseł. Nie było sof. Cały salon tonął wprost w luksusie, dlatego pospolity człowiek, przebywając w nim, czuł się obco. Mimo to drużynie spodobał się klimat i wygody tego miejsca.

— Masz rację – powiedziała Erza, marszcząc brwi. – Już trochę minęło.

— Będzie pół godziny – rzekł Gray, spoglądając na zegar wiszący nad kominkiem.

— Idę tam! – Smoczy Zabójca już ruszył w stronę drzwi, zaciskając dłonie w pięści.

— Nigdzie nie pójdziesz! – Zatrzymał go stalowy uścisk Tytanii.

Odwrócił się twarzą w jej stronę i przypatrywał się dziewczynie, ściągając gniewnie brwi.

— To nasza przyjaciółka! Mogło jej się coś stać! Nie interesuję cię to? Nie martwisz się o nią? – wykrzyczał, co leżało mu na sercu, chociaż Tytania nie była niczemu winna.

Scarlet spuściła wzrok i zacisnęła usta w wąską linię.

— Nie mów tak, płomyczku! – powiedział Mag Lodu. – Erza też pewnie zachodzi w głowę, co tak długo tam robi.

— Zamknij się, lodówko! – odrzekł. Spojrzał na smutną maginię, a zrozumiawszy swój błąd, powiedział: – Przepraszam. Poniosło mnie.

— Nic się nie stało. Myślę, że Lucy wie, co robi. – Uśmiechnęła się delikatnie, chcąc rozładować napięcie, które każdy z nich odczuwał.

— Nie mamy wyjścia – odezwał się Gray. – W końcu zgodziła się dobrowolnie na tę rozmowę, dlatego nie wolno nam tam iść. Musimy uszanować jej decyzję.

— Gray–sama ma rację – powiedziała Juvia, patrząc intensywnie na Maga Lodu, obok którego siedziała.

— Jedyne, co możemy zrobić, to cierpliwie czekać i mieć nadzieję, że Burmistrz to prawy człowiek – rzeka filozoficznie Carla.

— Co masz na myśli? – zapytała niepewnie Wendy.

— Pan Shiro to mężczyzna – westchnęła kotka. – Ale myślę, że jeszcze masz czas, by dowiedzieć się, o czym mówię.

— Zaraz… Ty chyba nie myślisz… – zaczął Gray, spoglądając z niepokojem na Exceedkę.

— O co chodzi? – spytał jak zawsze zacofany Natsu.

— Ale z ciebie idiota, zapałko! Ty w ogóle nie rozumiesz rzeczy oczywistych! – odrzekł ciemnowłosy, przewracając oczami.

— Ucisz się, bałwanie!

— Chcesz się bić?

— Z tobą zawsze!

Już stykali się czołami i uniosili pieści z zamiarem okładania się nimi, gdy usłyszeli opanowany jeszcze głos Tytanii:

— Dość! Mamy inne problemy na głowie.

— Aye, Sir! – krzyknęli zgodnie, grając najlepszych przyjaciół jak to miało miejsce na peronie kilka godzin wcześniejs.

— Erza–san, jak myślisz, o czym chciał porozmawiać Shiro–san z Lucy–san? – spytała Smocza Zabójczyni, patrząc wyczekująco na Królową Wróżek.

— Nie mam pojęcia – odrzekła, pocierając w zamyśleniu brodę palcem wskazującym prawej dłoni. – Musimy cierpliwie czekać, aż Lucy wróci.

Tymczasem blondynka była prowadzona przez pana Gombo w stronę salonu, w którym przebywali jej przyjaciele. W głowie huczało jej od ogromu informacji, jakie usłyszała w gabinecie Burmistrza. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Zgodzić się? A dodatkowo – uwierzyć mu? Potrząsnęła głową i przywołała uśmiech na usta, gdyż portier wskazał jej drzwi. Podziękowała mu, nacisnęła klamkę i otworzyła je, a wtedy spojrzało na nią siedem par oczu. Wszystkie wyrażały zatroskanie.

— Lucy! – wykrzyknął Natsu i podbiegł do dziewczyny. – Czego od ciebie chciał? – zapytał, uważnie na nią patrząc.

— Właściwie nic szczególnego – odpowiedziała, opuszczając spojrzenie. Nie mogła patrzeć mu w oczy, gdy kłamała. To było nie do zniesienia! Nigdy wcześniej nie poczęstowała go w tak prostacki sposób blefem, ale tym razem za bardzo się wstydziła, by powiedzieć na głos prawdę. – Znał mojego ojca i chciał złożyć mi kondolencję – mówiąc to, nie skłamała.

— Ale mógł to zrobić przy nas – zauważył Gray, krzyżując ramiona na piersi i mrużąc oczy.

— Chciał ze mną porozmawiać – odparła ostrożnie.

— O czym? – spytała Tytania.

— To on jest człowiekiem, który pomógł ojcu spłacić długi. Jest też nowym właścicielem mojej posiadłości – w zasadzie o tym też mówili, dlatego tym razem nie oszukiwała. Jednakże coraz gorzej wychodziło jej mówienie półsłówkami. To była katorga!

— Żartujesz!? – wykrzyknął Dragneel, wysoko unosząc brwi.

— Nie. Ważne, że pani Spetto i reszta są w dobrych rękach – dodała Magini Gwiezdnej Energii. – Robi się późno – zmieniła temat, spoglądając na zegar wiszący na ścianie. – Jutro czeka nas ciężki dzień, dlatego pozwólcie, że pierwsza wezmę prysznic. – Gdy pozostali skinęli głowami, zapytała: – Które to drzwi?

Erza wskazała jej te na prawo pod oknem, dlatego Lucy ruszyła w ich kierunku. Gdy drzwi zamknęły się za nią, Scarlet powiedziała:

— Nie wierzę jej.

— Ale czemu? – spytał Happy, spoglądając na maginię z zatroskaniem.

— Nie brzmiała szczerze. Musieli rozmawiać jeszcze o czymś.

— Lucy-sama jest nieobecna i smutna – dodała Juvia.

— Tak myślisz? – spytał Gray, zaszczycając Wodną Kobietę uważnym spojrzeniem.

— Erza–san ma rację – powiedziała cichutko Wendy. – Lucy–san była czymś bardzo poruszona.

— Szkoda, że nikt z nas nie umie czytać w myślach – zasępiła się Scarlet.

— Idę do niego! – Salamander już kierował się do drzwi. Widać duch bojowy ponownie w niego wstąpił.

— Stój, Natsu! – krzyknęła Erza, chwytając go za ramię.

— Lucy nic nam nie powie – rzekł chłopak, patrząc na Tytanię. – Oprócz niej, tylko Burmistrz wie, o co chodzi.

— Powie nam, kiedy uzna to za stosowne – rzekła filozoficznie Carla. – Uszanujmy to.

— Może sama musi się nad tym zastanowić? – pomyślała na głos Juvia, spoglądając na drzwi, za którymi zniknęła blondynka.

— Na pewno kiedyś nam powie, dlatego nie rzucaj się, płomyczku – uśmiechnął się krzywo Mag Lodu, chcąc ukryć jak bardzo się martwi.

— Chcesz się bić, zboczeńcu? – zakrzyknął Natsu, wyrywając się Erzie, jak?!, i ruszając w stronę bruneta z zaciśniętymi dłońmi

— Nie nazywaj mnie tak! – warknął urażony.

— Serio? To spójrz na siebie. – Wskazał palcem na chłopaka i zachichotał, by po chwili rechotać, obejmując ramionami brzuch.

Gray opuścił głowę i musiał przyznać, że niemiło się zdziwił. Był nagi!

— Kiedy to się stało? – spytał sam siebie i ruszył na poszukiwania zapodzianej garderoby.

Wendy, zobaczywszy go w stroju Adama, zasłoniła sobie oczy dłońmi i poczerwieniała na twarzy. Natomiast Juvia patrzyła na niego tak intensywnie, że jej źrenice przybrały kształt serduszek.

— Gray–sama jest wspaniały! – wykrzyknęła, składając dłonie jak do modlitwy i wodząc za chłopakiem rozkochanym wzrokiem.

W tym czasie Lucy odkręciła kurki i pozwoliła, by woda wypełniła obszerną wannę w olbrzymiej łazience, która miała owalny kształt. Jej ściany wyłożono mozaiką w odcieniach błękitu, granatu, szmaragdu i bieli, którą po obu stronach lustra ułożono w kształt skrzydeł Pazia Królowej. Nawet jego oka, paski i zakola były idealnie rozmieszczone i odwzorowane. Wyglądało to niesamowicie realistycznie, gdyż lustro miało kształt ogromnej elipsy, i jakoby zastępowało tułów owada. Natomiast na podłodze znajdowały się płytki w kolorze morskiej zieleni poprzecinanej w kilku miejscach czernią, jakby ktoś od niechcenia strząsnął farbę z pędzla. Tworzyło to spektakularny efekt wizualny, stanowiący ucztę dla oka, nawet dla laika w dziedzinie wystroju wnętrz. Lucy przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu w lustrze, opierając dłonie o rant kwadratowej umywalki, a później ogarnęła wzrokiem wnętrze. Na wyposażenie składały się wspomniane wcześniej owalne lustro, kwadratowa umywalka, sedes i okrągła wanna, w której stronę ruszyła. Wlała, do wypełnionej po brzegi przeźroczystą cieczą kadzi, nieco olejku migdałowego z ozdobnej butelki, mającej kształt kolibra i stojącej na brzegu balii, zdjęła ubranie, rozpuściła włosy i zanurzyła się po szyję w przyjemnie ciepłej wodzie. Jej umysł od początku odtwarzał rozmowę z panem Shiro. Uśmiechnęła się krzywo, gdy dotarło do niej, że była ona prawdą. Zgięła nogi, objęła je ramionami, a brodę oparła na kolanach i pozwoliła łzom płynąć. Patrząc pustym wzrokiem przed siebie, wróciła do rozmowy z Burmistrzem.

 

I mamy kolejną notkę! Jeju, kiedy ja to pisałam? Wieki temu! Mam nadzieję, że chociaż w małym stopniu się Wam podobało, bo naprawdę się starałam. A teraz pytanie. Chcecie, by w przyszłym epizodzie pojawiła się rozmowa Lucy z panem Shiro? Bardzo proszę o komentarze choćby z odpowiedzią, ale wiadomo, jak napiszecie kilka słów o samej notce, będę wdzięczna! I totalnie przeszczęśliwa, bo betowałam ją do czwartej w nocy! Ale dla Was wszystko :). Co prawda, sama uważam, że czegoś brakuje temu rozdziałowi, bo jak na moje standardy, opisów jest jak na lekarstwo, ale naprawdę nie miałam już siły, żeby przerabiać po dziesięć razy ten sam tekst... Standardowo proszę o wytknięcie wszelkich błędów, które wypatrzycie i wyrażanie swojej opinii. Czy coś jeszcze? Na tę chwilę nie, bo wsio napisałam we wczorajszym poście :).

A teraz bez zbędnego pitolenia,

W przyszłym miesiącu do zobaczenia!

Post do znalezienia w zakładce Archiwum