Epizod VI

Hejoszki Roboszki!

Co tam u Was? Jak mniemam, przygotowania do świąt idą pełną parą. A może się mylę, co? U mnie, no cóż, w tym roku reszta rodzinki się postara, gdyż ponieważ R pracuje przez cały najbliższy tydzień na drugie zmiany, przez co będzie wracała z pracy około dwudziestej pierwszej i nic nie posprząta, nie upiecze i będzie jeszcze wiele takich rzeczy, których nie zrobi, a na dodatek Wielką Sobotę też ma pracującą… Brawo ja! Farciara ja! Szczęście w nieszczęściu, że nie jestem facetem i nie muszę koniecznie iść święcić jajeczek, dlatego, Panowie, zróbcie użytek z wolnego i wybierzcie się na Święconkę, by chociaż raz w roku zrobić przywilej swoim klejnotom :D. Ale teraz żarty na bok. Marzec jest siódmym miesiącem od rozpoczęcia mojej działalności na Bloggerze. Co prawda ten blog miał już swoje urodziny, bo założyłam go siódmego lutego, ale sądzę, że jubileusze będzie obchodził ostatniego sierpnia, gdyż wtedy oficjalnie się z Wami przywitałam :). Dziękuję Wam za ten czas, za komentarze, za to, że jesteście i mnie wspieracie. Proszę o więcej, Kochani! Co jeszcze? Ach, tak! Rozdział dedykuję, standardowo :), Lucy Heartfilii, która jako pierwsza skomentowała poprzedni. A żeby pozostali Komentatorzy nie czuli się pominięci, każdemu z Was przesyłam mocnego przytulasa, dziękując, że jesteście ze mną na dobre i złe ;). Oczywiście proszę o przeczytanie mojej paplaniny pod notką, gdyż umieściłam tam ważne (?) informacje. I to chyba tyle na tę chwilę. A teraz radujcie się, Robaszki Moje!

Miłego czytania!

Wtem drzwi otworzyły się z impetem, opuszczając zawiasy, a we futrynie stanął nie kto inny, jak Natsu, ubrany tylko w bokserki.

— Mam dobry słuch. – Miał niebezpiecznie niski i cichy głos, który nie zwiastował niczego dobrego, a jego brwi były zmarszczone. Przyglądał się porywaczowi zimnym wzrokiem, mrużąc powieki. – Postaw ją – dodał, przecinając ciszę niczym siekiera drewniany klocek. Był wściekły jak nigdy wcześniej.

Postać, zaskoczona takim obrotem spraw, spełniła polecenie i wypuściła z ramion bezwładne ciało dziewczyny, które upadło na podłogę z głuchym łoskotem. Napastnik począł się cofać w stronę okna, ale Smoczy Zabójca z okrzykiem bojowym ruszył na niego. Rozpędził się, podpalił dłoń i trafił go w twarz, a ten, zamiast uderzyć w ścianę za sobą, po prostu rozpłynął się w powietrzu. Jego peleryna opadła na ziemię z cichym szelestem. Zdezorientowany atakujący, zatrzymał się w miejscu, na które opadł po skończonym skoku, patrzył z niedowierzaniem na leżącą na ziemi narzutkę i drapał się w tył głowy, wybałuszając oczy.

— O co tu, kurde, chodzi? – zastanawiał się na głos, cofając swoją magię.

— Natsu… – gdy usłyszał szept przyjaciółki, oprzytomniał i podszedł do niej. Uklęknął przy niej i chwycił ją za ramiona, lekko nią potrząsając. Wściekłość powoli z niego ulatywała, dlatego logiczność myślenia i strach o prawie uprowadzoną wróciły na swoje miejsce.

— Lucy! Lucy! Obudź się! – powtarzał jak mantrę.

Jej powieki lekko zadrżały, by po chwili unieść się i pokazać mu orzechowe tęczówki, których blask nieco przyblakł, zupełnie, jak pod wpływem środków odurzających, które na pewno zastosował niedoszły porywacz.

Dziewczyna zamrugała kilkakrotnie, chcąc poprawić ostrość widzenia, a gdy rozpoznała trzymającego ją w ramionach chłopaka, uśmiechnęła się blado.

— Wszystko dobrze? – zapytał z troską i pogładził lewą dłonią jej policzek, prawą podtrzymując ją za plecy.

— Ja… Nie wiem… – szepnęła, przymykając powieki, a po chwili kiwnęła nieznacznie głową. Gdy zadrżała, w jej oczach, które na powrót otworzyła, zagościł paniczny strach.

— Hej! Lucy! Co jest? – spytał z troską Salamander, obejmując ją prawym ramieniem i podnosząc do siadu.

— Kto… Kto to był? – zapytała drżącym głosem, wskazując na pelerynę, która znajdowała się za plecami przyjaciela.

— Nie wiem – odparł zapytany zgodnie z prawdą i szybko spojrzał na wspomniany element ubioru. W jego głowie zrodził się pewien pomysł, którym szybko podzielił się z przyjaciółką. – Myślisz, że to zastępstwo za tę ośmiornicę i męską syrenę? – Natsu jak zawsze nie zapamiętał nazw mitycznych stworów, ale to już nikogo nie dziwiło. Bardziej zaskakujące było to, że potrafił powiązać fakty.

— Chodzi ci o Scyllę i Trytona? – gdy to mówiła, głos jej drżał, a język plątał się – widać środek usypiający wciąż działał na jej drobne ciało.

— Tak. Myślę, że spróbowali ponownie – rzekł, marszcząc gniewnie brwi. Jako że Lucy nie było do śmiechu i nie należała do wrednych istot, nie dogryzła mu, co na pewno spotkałoby chłopaka ze strony Exceeda. – I zapewne nie jest to ostatnie podejście – wywnioskował filozoficznie, marszcząc brwi.

Lucy nie zdziwił zaskakująco nagły przypływ intelektu przyjaciela. Po prostu trawiła to, co przed chwilą usłyszała i w duchu musiała mu przyznać rację.

Natsu mocno przytulił jej roztrzęsione ciało do swojej szerokiej klatki piersiowej i ogrzewał, chcąc przekazać nieco ciepła, które z niego emanowało. Dziewczyna, do której powoli docierało, co miała miejsce, poczęła szlochać i wtuliła się w niego. Całe napięcie dnia dzisiejszego znalazło ujście w spływających po jej policzkach łzach.

— Cśśś… Jestem tutaj, nic ci nie grozi – przemawiał do niej jak do dziecka, gładząc jej plecy. – Zostanę z tobą na noc – powiedział cicho. W innych okolicznościach taka propozycja spotkałaby się z krzykiem dezaprobaty ze strony dziewczyny, ale tym razem spojrzała na niego błagalnie załzawionymi oczami i szepnęła:

— Naprawdę? – jej głos był pełen nadziei i obawy jednocześnie.

— Tak. – Uśmiechnął się do niej ciepło. – Chyba, że nie chcesz – dodał, by zobaczyć jak zareaguje.

— Nie! – wykrzyknęła, zaciskając dłonie w pięści i przykładając je do jego gorącego torsu. – Zostań – powiedziała nieco ciszej, czerwieniejąc lekko na twarzy. – Proszę – szepnęła, opuszczając głowę. Była zawstydzona swoim początkowym wybuchem.

— Dobrze – powiedział, ciesząc się w duchu i uśmiechając szeroko. Powoli wstał z klęczek i pomógł dziewczynie podnieść się. Widząc jak drżą jej nogi, podtrzymał ją ramieniem i przemówił rodzicielskim tonem: – Połóż się, a ja wstawię drzwi na miejsce i zaraz do ciebie dołączę. – Gdy skinęła głową, powoli zabrał ręce i odwrócił się do niej plecami. Schylił się po drzwi, leżące na podłodze i spróbował umieścić je we futrynie. Lucy w tym czasie wykonała jego polecenie, chociaż idąc zataczała się jak po kilku głębszych, drżąc na ciele, i ułożyła się na prawym boku, tyłem do wejścia. Chwilę później poczuła jak materac za jej plecami ugina się, a lewa ręka chłopaka spoczęła w jej talii.

Natsu przytulił się do jej pleców, zanurzając twarz w jej włosach i okrywając ich kołdrą. Wciągnął w nozdrza zapach jasnych kosmyków, a czując aromat orzechów, zastanawiał się nad ich nazwą. Nie potrafiąc nic wymyślić, skupił się tylko na tym, że pachniały słodko i były przyjemnie miękkie w dotyku. Drugą rękę ugiął w łokciu i włożył sobie pod prawe ucho.

— Nic się nie martw – szepnął, by ją uspokoić. – Jestem z tobą.  Śpij – dodał.

Jej powieki powoli opadły, a oddech po chwili się wyrównał. Natsu uśmiechnął się pod nosem, obejmując ją mocniej.

— Nikt cię nie skrzywdzi. Nie pozwolę na to – rzekł, wiedząc, że go nie słyszy. Przymknął powieki i ucałował tył jej głowy, a po chwili dołączył do niej, cichutko pochrapując.

Obudziła się wraz z pierwszymi promieniami słońca, które wpadały przez jasne zasłony, czując przyjemne ciepło na plecach. Przeciągnęła się, wzdychając, po czym ostrożnie odwróciła na drugi bok i zamarła, napotykając wpatrzone w nią szmaragdowe tęczówki.

— Dzień dobry – powiedział chłopak i uśmiechnął się szeroko, a w jego oczach zatańczyły iskierki wesołości.

— Cześć – odpowiedziała, szczerze zdziwiona tym, że jej kompan nie śpi i odsunęła się nieco, bo niemal stykali się nosami. – Myślałam, że jeszcze śpisz – dodała i z zaskoczeniem odkryła, że ręka Natsu wciąż spoczywa na jej biodrze.

— Przyglądałem ci się – rzekł. Musiał przyznać, że zaraz po przebudzeniu wyglądała słodko, niczym dziecko, czego nigdy wcześniej nie zauważył: lekko zaróżowione policzki, senne powieki i kuszące, łososiowe usta, które miała teraz delikatnie rozchylone. Bezwiednie przejechał dłonią po jej jasnych włosach, które były tak samo miękkie jak w nocy, gdy zanurzał w nich twarz.

Lucy spąsowiała, zawstydzona i postanowiła przerwać krępujące milczenie.

— I co ciekawego wypatrzyłeś? – zapytała, uważnie mu się przyglądając.

— Że czas najwyższy wstać – rzekł i podniósł się z łóżka, uciekając tym samym od odpowiedzi na jej pytanie.

Gdy magowie, dołączywszy do przyjaciół siedzących w salonie, opowiedzieli im o nocnych zdarzeniach, ci nie kryli zaskoczenia.

— A ja się tak o ciebie martwiłem! – wykrzyknął Happy, unosząc łapki nad łebek. Spojrzał poważnymi oczami na blondynkę i dodał: – Widać, że powinienem się martwic podwójnie, bo w końcu byłeś skazany na Lucy – po czym zakrył sobie pyszczek łapkami i zachichotał.

— Happy, to nie czas na żarty – Carla, swoim oschłym tonem, postanowiła doprowadzić go do porządku.

— Carluś, wybacz! – przeprosił ze łzami w oczach, klękając przed Exceedką, która popatrzyła na niego z politowaniem i, skrzyżowawszy łapki na piersi, poczęła słuchać, co mówią Natsu i Lucy.

— Żartujecie, prawda? – zapytała Tytania, chcąc się upewnić.

— Juvia sądziła, że Lucy–sama śni się coś złego, dlatego nie zareagowała – zabrała głos Wodna Kobieta, mająca pokój obok blondynki, żeby pilnować czy „Rywalka w miłości” nie będzie chciała nocą, niepostrzeżenie prześlizgnąć się na męską część apartamentu, do pokoju Gray­–samy.

— Lucy nigdy nie krzyczy przez sen – odrzekł Natsu poważnie, krzyżując ramiona na piersi.

— A skąd wiesz, płomyczku? – zapytał Gray z szerokim uśmiechem, który stał nieopodal drzwi pod ścianą, opierając się o nią plecami.

— Nieraz zdarzyło mi się z nią spać, lodówko. Stąd – powiedział jak gdyby nigdy nic.

— Lucy, Natsu, czy my o czymś nie wiemy? – zapytała Tytania, której policzki przyoblekły się w krwiste rumieńce, a tęczówki – w złote gwiazdy. Widać jej zmartwienie zmieniło się miejscem z żywym zainteresowaniem.

— Nie, Erza! To nie tak! – chciała zaprzeczyć Lucy, której twarz przypominała kolorem dojrzały pomidor, machając zawzięcie dłońmi w geście zaprzeczenia. – On ma w zwyczaju włamywać się do mojego mieszkania. To dlatego czasami znajduję go w łóżku – dodała szeptem, zdając sobie sprawę z tego, jak beznadziejnie brzmi to tłumaczenie.

— Natsu–sama i Lucy–sama zaszli tak daleko w swoich relacjach, podczas gdy Gray–sama i Juvia… – szeptała tmyczasem pod nosem Wodna Kobieta, aby po chwili zalać się łzami i pozwolić otoczyć złowrogiej aurze.

— Juvia–san? Coś się stało? – zatroskała się Wendy, spoglądając w jej kierunku. Ale wspomniana magini już siedziała w kącie, tyłem do reszty zespołu i pochlipywała cichutko, mamrocząc pod nosem.

— Dobrze, Natsu, porozmawiamy o tym później – rzekła ni stąd, ni zowąd Scarlet, podnosząc się z krzesła, na którym siedziała.

— Ale o czym? – zapytał totalnie zaskoczony jej słowami, unosząc wysoko brwi i rozkładając ręce na boki.

— O twoim związku z Lucy – odparła poważnie, uśmiechając się krzywo.

— Co? I ty, Brutusie, przeciwko mnie? – zapytała przerażonym głosem Heartfilia, totalnie załamana.

— Lucy. – Tytania podeszła do siedzącej na jednym z krzeseł dziewczyny i położyła jej dłonie na ramionach. – Jestem kobietą i wiem co nieco o tym sprawach – rzekła, mrugając jednym okiem do blondynki i uśmiechając się, jak podczas zajadania się ciastem truskawkowym.

— Ale Erzo! – próbowała zaprotestować, wstając z siedzenia, co było niełatwym zadaniem, zważywszy na fizyczną siłę Scarlet.

— Cisza! – Demon, warcząc, powrócił. – Teraz idziecie do pokojów i za kwadrans spotykamy się ponownie w salonie – dodała, kładąc dłonie na biodrach. – Musimy w końcu wyruszyć na misję i pokonać te kreatury. – Uniosła zaciśniętą pięść, demonstrując, co zrobi z przeciwnikami. – Sprawą włamywacza zajmiemy się po powrocie – rzekła, patrząc na Lucy.

— Aye, Sir! – jednogłośnie krzyknęli magowie. Entuzjazm blondynki był najmniejszy, bo oto dosłownie chwilę temu dowiedziała się, że ma chłopaka. A jest nim jej najlepszy przyjaciel, Natsu. „Głupota, ot co!” – pomyślała. Nie żeby nie chciała mieć drugiej połówki, ale czy Natsu, właśnie ten Natsu, ma nią być? Intrygujące, ale stanowczo nie!

Wstała powoli z krzesła i ruszyła na żeńską część apartamentu, powłócząc nogami i wpatrując się w podłogę.

Po wyznaczonym przez Tytanię czasie, wszyscy byli gotowi do drogi.

— Idziemy uprzedzić Burmistrza – powiedziała stanowczo Scarlet i ruszyła do drzwi.

— Czy to konieczne? – zapytała ze strachem czającym się w oczach Magini Gwiezdnej Energii i zrobiła krok w tył.

— Musi wiedzieć, że wyruszamy. Inaczej pomyśli, że zrezygnowaliśmy, a nie możemy pozwolić, by Fairy Tail na tym ucierpiało.

— Masz rację! Chodźmy! – zakrzyknął Natsu, który jak zawsze miał w sobie niespożyte pokłady energii.

Lucy opuściła głowę tak, że grzywka zasłoniła jej oczy, i powlokła się za resztą przyjaciół, pokrywając tyły „pielgrzymki”. Zagryzła dolną wargę, martwiąc się tym, co siedziało w jej głowie i myśląc o strachu, czającym się w sercu.

— Lucy–san, wszystko dobrze? – spytała troskliwie Smocza Zabójczyni, obdarzając ją uważnym spojrzeniem.

— Tak, Wendy. – Przywdziała na usta sztuczny uśmiech, by potwierdzić swoje słowa. Dziewczynka odwzajemniła gest i raźnym krokiem szła przed dziewczyną.

Gdy dotarli do miejsca przeznaczenia, Erza zapukała do drzwi pomieszczenia, w którym zostali poprzedniego dnia przyjęci przez gospodarza. Usłyszawszy „proszę”, nacisnęła klamkę, pchnęła drzwi i jako pierwsza przekroczyła próg. Pozostali weszli za nią. Na końcu do salonu zawitała Lucy, trzymająca głowę opuszczoną. Nie chciała patrzeć na mężczyznę siedzącego przy stole z gazetą w jednej i filiżanką kawy w drugiej dłoni.

— Dzień dobry państwu – wzdrygnęła się na dźwięk jego głosu.

— Dzień dobry, panie Burmistrzu – głos zabrała Erza, występując przed szereg. – Chcieliśmy pana poinformować, że wyruszamy wykonać zadanie.

— Wspaniale, ale bez śniadania was nie puszczę – stanowczo stwierdził pan Shiro. – Siadajcie – dodał i gestem wskazał stół, przy którym posilali się poprzedniego dnia.

— Ale… – zaczęła  Tytania, wahając się, czy posłuchać.

— Nalegam – dodał Burmistrz, patrząc uważnie na drużynę.

Lucy przełknęła głośno ślinę, widząc jego spojrzenie. Chciała jak najprędzej opuścić ten pokój, ale jej szanse zmalały w tej chwili do zera.

— Dobrze – rzekła ugodowa Erza, nie chcąc podważać autorytetu władzy miasta. – Chodźcie – dodała i pierwsza ruszyła w stronę stołu, zajmując to samo miejsce, co wczoraj.

Natsu i Happy byli uradowani możliwością najedzenia się, czemu dali głośny wyraz. Oczywiście Erza nie omieszkała siłą wyperswadować im tej radości, wzbudzając powszechny śmiech, a chwilę później wszyscy usiedli. Lucy trafiło się miejsce obok pana Shiro, który siedział we fotelu po jej lewej stronie. Ona, wraz z Natsu, siedzącym po jej prawej stronie, i Happy’m na kolanach, zajęła jedną z dwóch kanap. Zawstydzona, opuściła głowę, a mimo to czuła, że pan Kuroh przewierca ją spojrzeniem.

Burmistrz wstał i pociągnął za sznurek wiszący przy drzwiach. Następnie wrócił na miejsce. Po chwili w wejściu pojawił się pan Gombo, kłaniając się nisko.

— Wzywał mnie pan? – zapytał portier, prostując się i uważnie patrząc na wszystkich obecnych w salonie.

— Tak – rzekł pan Kuroh. – Przyrządź śniadanie dla naszych gości i przynieś je tutaj.

— Tak jest.

— Przygotuj im też coś na drogę – dodał i przyłożył filiżankę do ust, pociągając z niej solidny łyk.

— Oczywiście. – Portier ukłonił się i wyszedł, zamykając drzwi z cichym klapnięciem.

— Jak państwo spędzili noc? – zapytał Burmistrz, złożywszy gazetę, która wylądowała na półeczce pod stołem. – Mam nadzieję, że wypoczęliście. – Złączył palce dłoni i oparł na nich brodę. Ogarnął wzrokiem wszystkich magów, kończąc na Lucy i zatrzymując na niej spojrzenie, aż dziewczyna, czując jego wzrok na sobie, uniosła głowę, wstrzymując oddech. Ich oczy się spotkały, a wtedy blondynka skręciła szyję w prawo.

— Dziękujemy, dobrze spaliśmy – odpowiedziała na jego pytanie Tytania, zwracając tym samym uwagę pana Shiro na siebie.

Lucy wypuściła wstrzymywane w płucach powietrze i zagryzła zęby, zaciskając dłonie w pięści. „Nie mogę się tak zachowywać” – upomniała samą siebie w myślach, przymykając powieki. „Przecież zaczną coś podejrzewać!”

— Cieszę się – rzekł Kuroh i spojrzał na siedzącą naprzeciw niego Erzę. Mierzyli się uważnymi spojrzenia do czasu, aż drzwi otworzyły się i pojawił się w nich pan Gombo, prowadząc przed sobą wózek wypełniony jedzeniem. Zatrzymał go przy sofie, na której siedzieli Natsu, Lucy i Happy, a odzianymi w białe rękawiczki dłońmi, sięgnął po talerze.

— Pomogę panu. – Blondynka postanowiła zrobić coś, by opanować nieco nerwy i poczęła układać na stole półmiski i nakrycia. Gdy stawiała przed panem Shiro talerz, ten uniósł dłoń i przypadkiem dotknął jej dłoni, na co wzdrygnęła się i cofnęła rękę. Sięgnęła po kolejny półmisek i ustawiła go na stole, udając, że nic się nie wydarzyło.

„Co się dzieję?” – myślała Tytania, krzyżując ramiona na piersi i marszcząc brwi. „Ten cały Burmistrz dziwnie patrzy na Lucy. Jakby chciał ją… zjeść. Dokładnie! Patrzy na nią jak na smakowity kąsek. Muszę z nią pogadać”. Erza, zaniepokojona własnymi myślami, solennie obiecała sobie, że znajdzie chwilę wolnego, by dowiedzieć się prawdy o rozmowie, którą przyjaciółka odbyła z panem Shiro.

Natsu uchwycił spojrzeniem szybki ruch ręki Lucy, a dzięki doskonałemu wzrokowi, widział wszystko bardzo dokładnie. Zmarszczył brwi, przyglądając się zajściu sprzed chwili. Coś mu nie pasowało, ale totalnie nie wiedział co. Uznawszy, że ma omamy, co w jego przypadku było wielce prawdopodobne, począł przyglądać się potrawom, które stawiała na stole przyjaciółka.

Jednakże widać było, że Heartfilia jest wyraźnie speszona w obecności starszego mężczyzny. Happy, zajęty rozmową z Carlą, nie zauważył niczego. Grayowi skutecznie uniemożliwiła zaobserwowanie zdarzenia Juvia, która usiłowała go nakarmić. Siedząca obok Fullbustera Wendy, poczerwieniała na twarzy, zawstydzona zachowaniem Wodnej Kobiety i poczęła wpatrywać się w czubki swoich butów. Tylko Erza i Natsu, co prawda on tylko przez chwilę, zwrócili uwagę na dziwne zachowanie przyjaciółki.

Gdy Lucy zajęła miejsce obok Dragneela, zacisnęła dłonie w pięści i położyła je na kolanach, a spojrzenie utkwiła w podłodze. Drgnęła, gdy poczuła czyjąś dłoń na przedramieniu, a później spojrzała w prawo i napotkała zatroskane spojrzenie oliwkowych oczu, w których igrały wesołe iskierki.

— Lucy, jedź! To jest pyszne! – wykrzyknął z pełnymi ustami, klepiąc ją po ramieniu. Kiwnęła nieznacznie głową i uśmiechnęła się blado, czując ciepło rozlewające się po całym ciele. Jak zawsze optymizm Natsu rozpędzał chmury, które zasłaniały jej pole widzenia, dlatego chwyciła w prawą dłoń widelec i postanowiła wzmocnić się posiłkiem przed walką, która, tego była pewna, zapowiadała się na ciężką.

Tymczasem Erza uważnie obserwowała pana Shiro, którego twarz w momencie stężała, a wzrok stał się twardy, gdy Natsu dotknął Lucy. Wyraźnie, pomimo dzielącej ich odległości, usłyszała jak zgrzyta zębami, dlatego przez cały czas trwania posiłku przyglądała mu się z wielką uwagą.

„Co ten gówniarz robi!? Czemu jej dotyka?! Tylko ja mam do tego prawo!” Pan Shiro już myślał o Lucy jak o swojej własności, bo nie wyobrażał sobie, że odmówi mu, skoro otrzymała tak hojną, jego zdaniem, propozycję. Wszystko, co posiadał, traktował jak swoją własność, włącznie z ludźmi. Przyzwyczaił się do tego, że dostaje to, czego chce. Urocza panienka Heartfilia stałaby się jego kolejną inwestycją, piękną ozdobą do jego wytwornej i szanowanej osoby – panią Burmistrzową. W swoim chorym umyśle wyobrażał sobie ich wspólne życie po ślubie i tej imaginacji kurczowo się uczepił. Musiał przyznać sam przed sobą, że pożądał tej dziewczyny. Nie jako córki, ale kochanki. Chciał jej na własność, jak całej reszty majątku jej ojca, w której posiadaniu był. Trzymałby dziewczynę w domu z dala od wszystkiego i wszystkich, nie pozwalałby na spotkania z przyjaciółmi, czy przyjęcia, o których wspominał dzień wcześniej. Zrobił to tylko po to, żeby ją przekupić. Mowy nie ma, że pozwoli jej na zapraszanie tej hałastry do swojej posiadłości! Zbyt wielu młodych mężczyzn, jej obecnych przyjaciół, kręciłoby się obok jego własności, a tego nie chciał. Spojrzał przed siebie i skrzyżował wzrok z Erzą, która przeszywała go spojrzeniem oka wolnego od grzywki. Miał wrażenie, że czyta mu w głowie i zna myśli, które za chwilę zdradzi wszystkim siedzącym wokół stołu. By zachować pozory, przybrał swobodną postawę i uśmiechnął się do niej, delikatnie unosząc kąciki ust. No, jeszcze tego brakowało, żeby Tytania zaczęła go pilnować. Gdyby wiedział, który pokój wybrała blondynka, odwiedziłby ją, a wtedy nie miałaby wyjścia i musiałaby się zgodzić na ożenek. Gdyby tyle osób z nią nie przyjechało, miałby szansę na takie zagranie. A teraz co? Wyruszają wykonać misję, a jemu zostaje tylko czekać na ich powrót i twierdzącą odpowiedź Lucy.

— O rany! Jak się najadłem! – wykrzyknął Natsu i rozłożył się na kanapie z uśmiechem zadowolenia na twarzy, dotykając dłońmi napęczniałego od spożytego śniadania brzucha.

— Dziękujemy, panie Shiro – rzekła Erza, ocierając usta serwetką. – Pozwoli pan, że wyruszymy – dodała, podnosząc się z krzesła.

— Naturalnie – odpowiedział swobodnie. – Proszę, nie – dodał, gdy Tytania i Lucy zaczęły zbierać talerze. Nie żeby miał coś przeciwko kolejnemu przypadkowemu dotknięciu dłoni tej drugiej, ale czekało zadanie. – Powinniście już wyruszyć – rzekł, wstając z fotela i powolnym krokiem ruszając w stronę okna. – Podejdźcie tutaj na chwilę – rzekł, zatrzymując się i spoglądając na nich ponad ramieniem.

Zrobili jak kazał. Stanęli naprzeciw wielkiego okna, za którym rozciągał się widok na malownicze domki, tworzące architekturę Ramve. Dalej widoczne były rozłożyste korony drzew oraz ośnieżone szczyty gór i strumyk, który miał w nich swój początek. Burmistrz odsunął uprzednio zasłony i stanął za Lucy, która, wyczuwając jego obecność, odruchowo chwyciła nadgarstek Natsu, stojącego na prawo. Ten spojrzał na nią zdziwiony i zauważył, że usiłuje przesunąć się tak, by mieć więcej przestrzeni za plecami. Niewiele myśląc, pociągnął ją w swoją stronę, by po chwili stać na jej miejscu, tuż przed nosem pana Shiro. Ona zajęła jego wcześniejszy skrawek podłogi, po czym spojrzała na chłopaka i uśmiechnęła się z wdzięcznością, na co ten wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. Kuroh zazgrzytał zębami, ale nie przemieścił się. Jakby to wyglądało? Musiał zachować pozory przynajmniej do czasu ich powrotu.

— Tam – wskazał palcem na widok rozciągający się przed ich oczami – leży las, w którym znajdziecie cel swojej misji. Stwory są już na tyle bezczelne, że zdarza im się atakować granice miasta. Nadleśne wioski już im nie wystarczają.

— A co robią ludzie, by ustrzec się przed nimi? – padło pytanie ze strony Carli.

— Uciekają, albo przeganiają je.

— W jaki sposób, Shiro­–san? – zapytała Wendy, spoglądając mu w twarz.

— No cóż – zaczął i podrapał się w zamyśleniu po brodzie – to nie owady, dlatego we wszelaki. Ogień, hałas, kolumbryny i katapulty. Chwytają się wszystkiego, ale nawet te metody, wcześniej świetnie działające, aktualnie zawodzą. Potwory przyzwyczaiły się i już się ich nie boją. Obecnie nic na nie działa, dlatego bardzo zależy mi na ich zlikwidowaniu. – Przeniósł spojrzenie z okna na magów, którzy odwrócili się do niego twarzami. – Ufam, że magowie najsilniejszej Gildii Fiore, poradzą sobie z tym problemem w mgnieniu oka. – Skończywszy swój wywód, spojrzał na grupę Wróżek.

— Naturalnie. Proszę się o to nie martwić – zapewniła Scarlet.

— Ale się napaliłem! – zakrzyknął Natsu, podpalając prawą dłoń. – Skopię im dupska aż miło!

Pan Shiro uśmiechnął się, usłyszawszy słowa Dragneela. Już wiedział, że tego chłopaka nie dało się nie lubić, nawet jeśli jest tak blisko z jego Lucy.

— Głupek! – prychnął Gray, a Erza delikatnie, według siebie samej, uderzyła napaleńca w ramię, na co ten aż się skrzywił.

— Proszę się nie martwić, panie Shiro – powiedziała Tytania. – Zajmiemy się problemem, nie zawiedziemy pana i mieszkańców Ramve. A teraz przeprosimy – dodała i zrobiła krok w stronę drzwi.

— Oczywiście – rzekł ugodowo, odsunął się nieco i przepuścił magów, stojąc z rękami skrzyżowanymi za plecami.

Wszyscy ruszyli do drzwi. Tym razem to Natsu zamykał „pielgrzymkę”, wpuściwszy Lucy przed siebie. Dziewczyna odetchnęła głęboko i ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia. Chłopak nie miał pojęcia, jaką odczuła ulgę, ale to nawet lepiej. Tymczasem pan Shiro mógł tylko stać i bezradnie obserwować zażyłość dwójki magów, zaciskając dłonie w pięści i zgrzytając zębami. Gdy drzwi zamknęły się za wychodzącymi, ruszył do swojego gabinetu i rzucił się w wir pracy urzędniczej, by nie myśleć o tym, co tak bardzo mu przeszkadzało.

Drużyna została odprowadzona przez pana Gombo do drzwi wyjściowych, przy których portier wręczył im trzy plecaki, po brzegi napakowane jedzeniem, kocami i innymi niezbędnymi na spędzenie nocy w lesie rzeczami. Jeden z bagaży zabrał Natsu, drugi Gray, a trzeci Panna, która nie wiadomo kiedy się zjawiła.

— Virgo? – zagadnęła zaskoczona Heartfilia, zatrzymując się przed progiem.

— Witaj, Księżniczko! Czy to czas na karę? – Szczere niebieskie oczy intensywnie patrzyły na blondynkę, oczekując potwierdzenia.

— Juvia jest ciekawa, czemu Virgo–sama stale marzy o karze? – zapytała Wodna Kobieta, czuwająca u boku Graya.

Panna spojrzała na nią zdziwiona i zamrugała kilkakrotnie powiekami.

— Domeną i obowiązkiem pana jest karanie nieposłusznego podwładnego – odpowiedziała poważnie. – Hime, ukarzesz mnie? – zwróciła się do właścicielki klucza, przyglądając się jej z nadzieją w oczach.

— Vigro, nie mam powodu – stęknęła Lucy, załamując ręce, bo masochistyczne zapędy Ducha były wyjątkowo ekscentryczne, a z czasem totalnie niepoważne. – Zresztą, chodźmy już. Czas najwyższy rozprawić się z bestiami!

— Ale się napaliłem! – zakrzyknął Smoczy Zabójca, wyrzucając ramiona w górę.

— Przestań, płomyczku – studził jego zapędy Gray, mrużąc powieki, oślepiony płomieniem Salamandra.

— Bo co, striptizerze? – warknął upomniany i zrobił krok w stronę bruneta. – Chcesz się bić? – dodał.

— Z tobą zawsze! – odrzekł Mag Lodu i przyjął odpowiednią postawę. Już w ruch miały pójść pięści, gdy nagle obydwaj zaliczyli epicką glebę. Gdy skinęli głowami, uśmiechnęła się z zadowoleniem.

— Gray–sama! – zaniepokojona Juvia podbiegła do chłopaka i pomogła mu wstać.

— Dzięki – gdy usłyszała słowa Maga Lodu, zarumieniła się.

— Juvia jest szczęśliwa! – krzyknęła i kurczowo przywarła do ramienia chłopaka, który w momencie pożałował swoich słów.

— Nie lep się do mnie, kobieto! – Usiłował odczepić dziewczynę, która przyssała się do niego jak przysłowiowa pijawka, ale na nic zdały się starania – ramiona Lockser były jak imadło.

— Ale Juvia lubi! – rzekła głosem, w którym słychać było bezbrzeżne szczęście.

Całemu wydarzeniu towarzyszył radosny śmiech reszty towarzyszy, gdyż scena wyglądała niezmiernie pociesznie, jak to zawsze miało miejsce w wykonaniu tej przyszłej niedoszłej pary.

— Wszystko w porządku, Natsu? – zatroskana Lucy kucnęła przy wciąż leżącym na podłodze chłopaku. Widać, musiał nieźle oberwać, a znając niesłabnącą siłę Erzy, wiedziała, że Scarlet potrafi być brutalna.

— Mhm – mruknął, dotykając bolącego miejsca, trudnego do zlokalizowania. – Ale chyba nabawiłem się nowego guza. – Spojrzał jej w oczy szelmowsko się uśmiechając, na co spąsowiała i odwróciła wzrok, gdy przypomniała sobie jak wyglądało opatrywanie jego zadrapań ostatnim razem.

To było takie zawstydzające! Naprawdę!

— Chodź, Lucy – rzekł, a wtedy na niego spojrzała i spostrzegła, że już podniósł się z ziemi i wyciągał w jej stronę pomocną dłoń. Przyjęła ją z wdzięcznością i wstała z kucek. – Dobra! Ruszajmy! – zakrzyknął chłopak, którego do działania napędzała przyszła jatka z udziałem potworów.

— Gray–san? – zagadnęła Wendy, uciekając spojrzeniem w bok i pąsowiejąc na twarzy.

— Tak?

— Twoje ubrania, gołodupcu! – powiedział Natsu, śmiejąc się głośno.

— O rany! – przeraził się brunet, spoglądając na swoje nagie ciało. –Kiedy? Jak? – pytał sam siebie, chociaż nikt z obecnych nie umiał odpowiedzieć.

— Nie wiem – rzekł Salamander wciąż się śmiejąc i obejmując ramionami brzuch. Po chwili ocierał łzy, zbierające się w kącikach oczu.

— Matko – rzekła Erza i przytknęła dłoń do czoła. Jak zawsze w ich drużynie wiele się działo, a striptize Graya były na porządku dziennym. Trzeba się było do tego przyzwyczaić i przyjąć tę anomalię z humorem. – Po prostu je znajdź i ubierz. Byle szybko, bo pójdziemy bez ciebie – zastrzegła Scarlet.

— Haha! Więcej potworów dla mnie, sopelku! – wykrzyknął uradowany Natsu. Na szczęście Grayowi udało się znaleźć zagubioną garderobę, tylko dzięki pomocy Panny, i w ekspresowym tempie ubrać się. Puścił mimo uszu uwagę Natsu, bo wiedział, że będzie okazja do odwetu.

— Za mną! – zakrzyknęła Erza, przechodząc przez próg i zbiegając po schodach.

— Aye, Sir! – odpowiedzieli chórem magowie i ruszyli za nią w milczeniu.

Grupa Wróżek szła ulicą między malowniczymi domami, kierując się w stronę oddalonego o kilka kilometrów lasu. Erza, z Carlą i Wendy po bokach, rozpoczynała pochód, a zaraz za nimi stąpali Gray i Juvia, która, o dziwo, nie paplała jak zawsze, wychwalając wszystkie jego, w większości nieistniejące, zalety. Tyły kryli Natsu i Lucy oraz Virgo, która, jak sama stwierdziła, robiła za przyzwoitkę. Ci ostatni nieco odłączyli się od grupy, gdyż blondynka przebywała duchem gdzie indziej i ledwo powłóczyła nogami, spoglądając w podłoże.

— Lucy? – Spojrzała na chłopaka, na którego twarzy rysowało się zmartwienie. – Co się dzieje? – zapytał bez ogródek, jak miał w zwyczaju. Marszczył przy tym brwi, czekając na jej słowa.

— Nic – padła lakoniczna odpowiedź, której się nie spodziewał. – Wszystko dobrze – dodała, gdy jego prawa brew powędrowała w górę.

— Słuchaj, może i jestem skończonym kretynem, ale czasami nawet ja coś widzę – powiedział, uważnie dobierając słowa. – I zauważyłem, że coś cię martwi. Możesz mi powiedzieć? – zapytał prosząco, łagodnym tonem. – W końcu jesteśmy przyjaciółmi – dodał, by wjechać jej na ambicję, po czym wyszczerzył się i skrzyżował ręce za głową, kładąc splecione placami dłonie na karku.

Minęli właśnie ostatnie zabudowania i zaczęli zbliżać się do lasu. Gdzieniegdzie trawa oddzielająca granice miasta od gaju, była wypalona, a teren znaczyły liczne doły, wyglądające jak wyżarte przez kwas. W oddali dało się zauważyć powalone, na wpół zwęglone konary drzew, które wyglądały niczym zastygłe w bezruchu stworzenia, o nienazwanym gatunku.

— Natsu, ja… – zaczęła Lucy, zbierając się na szczerość, ale niedane jej było skończyć. Usłyszała głośne „uważaj!” i chwilę później leżała na twardej ziemi, trzy metry od swojej pierwotnej pozycji. Natsu dociskał ją swoim ciałem do podłoża i patrzył w miejsce, w którym chwilę wcześniej stali. Zionęła tam wielka dziura, wyglądająca jak krater powstały po uderzeniu meteorytu. Unosiły się z niej śmierdzące zgniły jajami strużki dumy.

— Ufff! O mały włos! – powiedział Natsu i podniósł się szybko, uwalniając dziewczynę od swojego ciężaru, gotów do walki. Ona, cała czerwona na twarzy, leżała jeszcze chwilę, niezdolna do jakiegokolwiek ruchu.

— Lucy–san, coś się stało? – zapytała Smocza Zabójczyni, podbiegając do niej i kucając obok. – Pomijając oczywiście atak potwora – dodała, wyczuwając nietakt w swoim pytaniu.

— N… Nie, Wendy – odpowiedziała blondynka, otrząsnąwszy się z szoku. Powoli uniosła się do siadu i wstała z podłoża. Spostrzegła, że reszta drużyny gotowa była do walki.

— Wyłaź, zasrańcu! – krzyknął Natsu, niecierpliwiąc się. Podpalił pięści i czekał aż jego wołanie przyniesie skutek. Mimo tragizmu sytuacji, Lucy uśmiechnęła się pod nosem, a po chwili chwyciła w dłoń swoje klucze i czekała. Tytania podmieniła swoją codzienną zbroję na Adamantową i uważnie lustrowała okolicę okiem wolnym od grzywki. Natomiast Gray stworzył lodowe działo, a Juvia czekała w gotowości, dotykając swoimi plecami pleców Maga Lodu. Wendy stanęła obok Tytanii, a Carla i Happy krążyli nad szóstką przyjaciół, usiłując dojrzeć zagrożenie na tyle wcześnie, by ostrzec magów. Natsu przymknął powieki, wytężył zmysły i począł poruszać nozdrzami, usiłując wywąchać potwory. Zapowiadała się ciężka walka, ale akurat to martwiło go najmniej.

No i mamy szósteczkę! Nie wierzę! Już tyle czasu jesteśmy razem! Bardzo Wam dziękuję za obecność, komentarze i każde wejście :). Owszem, Wasze słowa pisane są lepsze niż zmieniająca się cyferka w statystyce, ale czasami warto o niej wspomnieć :D. Powtarzam się, wiem. Ale to ta euforia :D. Wybaczcie, że tyle czasu zajęło mi betowanie, ale chyba najważniejsze, że jest rozdział, co nie? I znowu zrobiłam z pana Shiro starego zboczeńca... Ech... Tak wyszło! Proszę, wytknijcie mi wszystkie błędy,  jakie rzucą Wam się w oczęta, gdyż na bank jakiś babol jest. Widzę, że ochoczo bierzecie udział w sondzie, która niedługo dobiegnie końca. Nie sądziłam, że liczba głosujących przekroczy setkę. Dziękuję! Z tego wnioskuję, że coraz bliżej do rozwiązania zagadki! R musi wiedzieć, jak nazywać Nowalijkę, która za jakiś czas zawita na blogu, dlatego bardzo Wam dziękuję za głosy :). A zdradzę coś w sekrecie – totalnie nie wiem, co pisać w kolejnym rozdziale! Nie chcę znowu powtarzać schematu, który – na pewno – za jakiś czas zrobi się nudny. A na powiew rutyny nie mogę sobie pozwolić! Wiem, wiem, teraz jest mało ciekawie, ale poczekajcie jak się pokaże nasza pani XYZ! Wprowadzi takie zamieszanie, że nie macie pojęcia :D. Ja sama zachwycam się jej postacią i przyznam szczerze, że bardzo ją lubię :). Mam nadzieję, że Wy też obdarzycie ją podobnymi uczucia, albo zwyczajnie dacie jej szansę ;). Muszę przemyśleć dokładnie ciąg dalszy, gdyż mam tyle tekstu, który chcę wykorzystać, że aż żal byłoby cokolwiek opuścić. Ale to wszystko wymaga czasu. Wybaczcie, jak zawsze przynudzam, ale zwyczajnie muszę się wygadać :D. W każdym razie czekam na Wasze opinie. A tak z innej beczki, chciałam sobie założyć konto na Asku, jednakże „mój” nick jest zajęty… Przyznawać się, ale w tej chwili, kto? Kolejna sprawa, wiele osób wie o zmianach, które zajdą w najbliższym czasie na „Nieco innej historii”, co jest spowodowane tym, iż wreszcie udało mi się znaleźć pracę, i to w wyuczonym zawodzie, co poczytuję sobie za sukces :). A zmiany polegają na tym, że rozdziały będą się ukazywać co dwa miesiące, czyli kolejnego należy się spodziewać dopiero, a może już?, w maju. Ponadto niedługo ruszę z czymś nowym, o czym dam znać zarówno tutaj, jak i na moim fanpejdżu, do którego polubienia zachęcam :). Z ogłoszeń parafialnych to chyba wsio, ale mam jeszcze prośbę. Jeśli chcecie o coś zapytać, zapraszam do kontaktu na Hangoucie, Czacie, no i Fejsiku (z tej możliwości skorzystało już kilka osób :). Jest mi niezmiernie miło czytać Wasze wiadomości i na nie odpowiadać, dlatego nie krępujcie się. No i to chyba koniec mojego ględzenia. Zostawię coś na inny dzień. A teraz ściskam Was i całuję!

Do następnego!

Wasza R.

Post do znalezienia w zakładce Archiwum