Epizod V

Hejoszki Roboszki!

Epizod jest, jak sami widzicie, punktualnie, chociaż R musiała sporo poprawić, ale wciąż nie jestem pewna, czy wsio jest dobrze. Mam wrażenie, że czegoś brakuje, ale poczekam na Wasze opinie. Cóż ja jeszcze mogę rzec? Może na początek, że przykro mi, iż tak mało osób zostawiło komentarze pod trzecią częścią DZP. Ej, napiszcie szczerze, było aż tak źle, że nie chciało Wam się wyrazić swojego zdania? A może po przeczytaniu takiej ilości tekstu, zmęczyliście się? Bo uważam to za prawdopodobne :D. Naprawdę chciałabym wiedzieć, co jest nie tak... W końcu bardzo się starałam, by napisać i dodać tekst w Walentynki, ale Wasz marny odzew sprawił, że nawet poniższego epizodu nie chciało mi się betować, a z reguły czerpię z tego niesamowitą radość… Jednakże Wasz honor w ostatniej chwili uratowała Kimiko Moon, która napisała przecudny komentarz, uskrzydlając tym samym moją podupadłą próżność :D. Dziękuję, Kochana! A notka dedykowana Lucy Heartfilii, która jako pierwsza skomentowała poprzedni epizod. Dziękuję, że jesteście ze mną!

Zapraszam do czytania, Robaszki moje! :*

— Pewnie zastanawiasz się, czemu chciałem odbyć z tobą rozmowę w cztery oczy? – zaczął w końcu. Dziewczyna kiwnęła potakująco głową. – Zatem przejdę do sedna.

Odchrząknął, usiadł wygodniej w fotelu i podjął przerwany wątek.

— Jestem długoletnim przyjacielem twojego ojca, a poznaliśmy się na jednym ze zjazdów biznesowych organizowanych w Ramve. Chciałem ci złożyć najszczersze kondolencję z powodu straty, jaką poniosłaś – powiedział i spojrzał uważnie na Lucy, jakby chciał ją przejrzeć na wskroś.

— Nie musiał pan robić tego tak oficjalnie – weszła mu w słowo dziewczyna. – Moi przyjaciele wiedzą o wszystkim.

— Ach, tak. Racja – powiedział jakby do siebie, puszczając jej uwagę mimo uszu i kontynuował: – To ja pomogłem mu wyjść z długów, jakich narobił. Niestety, stracił przez to cały majątek, a ja wykupiłem od niego wszystko, co posiadał. Mimo najszczerszych chęci, nie było go stać na odkupienie ode mnie posiadłości, chociaż pracował jak szalony. I jeszcze ty zniknęłaś na tej wyspie… – Zamyślił się, wracając do czasu sprzed siedmiu laty, pamiętając jak Jude szalał z niepokoju o córkę. Przyjaciel czuł się niemal osobiście odpowiedzialny za to, co spotkało Lucy, ale logicznym było, że nie mógł zapobiec tej tragedii. Niestety, nawet on, Kuroh Shiro, nie umiał przemówić mu do rozsądku. W końcu stary Heartfilia, jak się na coś uparł, nie było mocnych.

Po dłuższej chwili Burmistrz otrząsnął się z odrętwienia i kontynuował:

— Ciebie znam od urodzenia – mówił, spoglądając w okno, by po chwili wrócić spojrzeniem w stronę Lucy. – Zapewne mnie nie pamiętasz, bo po śmierci twojej matki moje kontakty z Judem rozluźniły się. I to w znacznym stopniu. – Zamyślił się ponownie, po czym głęboko odetchnął i przenikliwie spojrzał na dziewczynę. – Jednakże zdarzało mi się ciebie spotykać. Przeważnie, gdy byłaś na spacerze z nianią. – Patrzył na nią rozkojarzony, uśmiechając się do wspomnień, a później jego wzrok stał się przytomny. – Muszę przyznać, że jesteś tak samo urocza jak wtedy – kontynuował, ciepło się uśmiechając. Jego wąsy uniosły się, nadając mu nieco zadziornego wyglądu – ale teraz jesteś już kobietą, nie dzieckiem. I do tego wyglądasz zupełnie jak matka.

— Dziękuję – szepnęła zmieszana, lekko czerwieniejąc na twarzy. – Ale do czego pan zmierza? – zapytała, marszcząc brwi. Od momentu wejścia do gabinetu, czuła się tak, jakby ktoś podał jej środki nasenne, gdyż siły totalnie ją opuściły, a głowa pulsowała bólem, natomiast powieki same opadały.

— Powiedz, tęsknisz za domem i służbą? – spytał, przyglądając się jej uważnie i łącząc dłonie opuszkami placów.

— To chyba oczywiste – powiedziała cicho, opuszczając głowę i czując smutek nie do opisania.

— W takim razie, chciałbym ci złożyć pewną propozycję – rzekł dobitnie.

Podniósł się z gracją z fotela, obszedł biurko i stanął za oparciem krzesła dziewczyny. Położył dłonie na jej ramionach, na co zesztywniała.

— Spokojnie, Lucy – mówił cichym, głębokim głosem. – Nie bój się – dodał i pochylił się nad nią. Poczuła jego oddech na włosach, które lekko zafalowały. – Mogę sprawić, że wszystko, co straciłaś, będzie ponownie twoje. – Pogładził jej ramię, wydawałoby się, ojcowskim gestem, który sprawił, że zastygła bez ruchu, wstrzymując oddech.

— Ale jak? – zapytała z ciekawości, ostrożnie dobierając słowa. – Zresztą, nie potrzebuję przepychu. Przyzwyczaiłam się do tego, co mam teraz – rzekła zgodnie z prawdą, po czym dodała: – A nawet jeśli, jak miałabym utrzymać ogromny dom i ogród? Za co? To jest niewykonalne dla takiego maga jak ja. – Posmutniała, bo pomimo złych wspomnień związanych z ojcem, jakaś cząstka jej duszy kochała tamto miejsce.

— Możesz być panią na włościach, a wtedy nie będziesz musiała się martwić o pieniądze – szepnął pan Shiro wprost do jej ucha.

— Chyba nie rozumiem, co pan sugeruje… – Była wyraźnie zmieszana jego bliskością, dlatego przesunęła się na skraj krzesła, które zajmowała. Ból głowy nie ułatwiał jej niczego, a wiotkie mięśnie z trudem utrzymywały jej sylwetkę prosto.

— Zwracaj się do mnie Kuroh. – Nachylił się mocniej i wciągnął w nozdrza zapach jej włosów. Poczuła się bardziej niż nieswojo.

— Czy mógłby pan…

— Kuroh – wtrącił.

— Czy mógłbyś wziąć dłonie z moich ramion? – zapytała cicho, opuszczając spojrzenie na podłogę i lekko się garbiąc.

— Mój dotyk cię krępuje? – Potwierdziła, kiwając nieznacznie głową.

Mężczyzna niechętnie zabrał ręce, skrzyżował je za plecami i odsunął się od niej. Oddalił się nieco od jej krzesła i zatrzymał przy oknie.

— Czy rozumiesz, o czym mówię? – spytał, wyglądając przez szybę i obserwując ludzi przecinających główny plac.

— Nie bardzo – powiedziała zgodnie z prawdą i uniosła głowę.

Odwrócił się przodem do niej i obserwował ją uważnie, lekko mrużąc powieki. Spojrzała na niego pytająco.

— Otóż, Lucy, jestem kawalerem, człowiekiem interesu, biznesmenem i burmistrzem. Nigdy nie miałem czasu, by znaleźć żonę, mieć rodzinę. To, co ci proponuję, może wydać ci się dziwne. Jednakże, proszę, wysłuchaj mnie do końca.

Lucy siedziała jak na szpilkach, czekając na ciąg dalszy i bojąc się go z każdą sekundą bardziej.

— Może to dziwnie zabrzmi, ale chciałem ci zaproponować małżeństwo – wypalił, jakby mówił o tym, żeby zaopatrzyła się w parasol, bo zbiera się na deszcz. – Co o tym sądzisz? – Patrzyła na niego, jakby mówił w innym języku i mrugała raz po raz powiekami. Oczy zrobiły jej się wielkie ze zdumienia, a żuchwa nieco opadła, gdy sens słów burmistrza dotarł do jej umysłu. Odchrząknęła, zamknęła usta i powiedziała:

— Przepraszam, ale ja chyba dalej nie rozumiem.

Pan Shiro usiadł w swoim fotelu, oparł łokcie o blat biurka i złączył palce dłoni, przyglądając się jej badawczo. Westchnął jak zmęczony starzec i lekko potarł skronie opuszkami placów wskazujących.

— Dobrze, zacznę od początku – wziął głęboki oddech, po czym z jego ust popłynęły słowa. – Jestem od kilku lat posiadaczem majątku twego ojca. Jak rozumiem, z domem i ludźmi w nim pracującymi, wiążę cię emocjonalna więź. Pewnie marzysz, by spotkać ich ponownie, czego nie mogę ci zabronić. Możesz ich odwiedzać, kiedy tylko chcesz. Ale pomyśl, co zyskasz, zostając moją żoną? Staniesz się panią na włościach, codziennie będziesz widywać swoich pracowników, co jest lepsze niż krótka wizyta raz na jakiś czas. Nie musiałabyś się też martwić o pieniądze. Żyłabyś beztrosko jak za dawnych lat, mogłabyś zapraszać przyjaciół i organizować przyjęcia dla nich. Po prostu mogłabyś być szczęśliwa. Jedyne, czego bym od ciebie oczekiwał, to potomstwo i wierność. To chyba nie jest wiele?

Zamurowało ją totalnie, dlatego siedziała, jakby przyrosła do krzesła, które od dłuższego czasu zajmowała. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, dlatego patrzyła na niego ogromnymi oczami, bez jednego mrugnięcia.

— Lucy? – Dalej mu się przyglądała, jakby był przybyszem z innej planety. – Widzę, że jesteś zszokowana. Wybacz moją bezpośredniość, ale korzystam z okazji, gdyż nie wiem, kiedy pisane nam jest ponowne spotkanie. – Uśmiechnął się przepraszająco, a w kącikach jego oczu ukazały się zmarszczki.

— Ale...ja...pana...nie...kocham – powiedziała, robiąc przerwę po każdym słowie, gdyż zesztywniałe usta nie chciały z nią współpracować.

— Nie przeszkadza mi to. Wystarczy, że ja cię kocham.

— Co proszę? – Spojrzała na niego z jeszcze większym zaskoczeniem. Brwi uniosły jej się wysoko, a oczy patrzyły jakby przez mgłę.

— Pewnie myślisz Lucy, że jestem zepsutym do szpiku kości bezwstydnikiem i proponuje ci ślub tylko dlatego, że pragnę mieć potomka? Gdybym chciał jedynie tego, już dawno miałbym kogoś. W Ratuszu pracuje wiele urodziwych, młodych i chcących zostać panią samej siebie kobiet. Wystarczyłoby, żebym skinął palcem, a biłyby się o moje względy. Ty natomiast zdobyłaś moje serce już jako pięciolatka. – Uśmiechnął się do wspomnień. – Kocham cię jak córkę i chcę dla ciebie jak najlepiej. Obiecałem sobie, że, gdy będę miał syna, zrobię wszystko byś została moją synową. Niestety, Bóg nie dał mi tego szczęścia, dlatego właśnie złożyłem ci taką propozycję. Czy jesteś nią zainteresowana? Pamiętaj, co możesz zyskać, Lucy. – Zamilkł i przyglądał jej się badawczo, czekając, co powie.

Wstała powoli z krzesła, cała odrętwiała i blada na twarzy.

— Ja… przepraszam na chwilę. – Ruszyła w ślimaczym tempie w stronę drzwi, chwiejąc się lekko.

— Lucy! – Błyskawicznie znalazł się przed wyjściem, blokując je. – Chcę, żebyś mi odpowiedziała! – Chwycił ją za ramiona i lekko je ścisnął, potrząsając dziewczyną.

— Proszę mnie puścić – wyszeptała.

— Nie, dopóki nie odpowiesz!

— Panie Shiro, proszę. – Jej głos zadrżał.

— Odpowiedz! – podniósł głos.

Uniosła głowę, a na jej twarzy widoczny był strach, natomiast oczy podejrzanie lśniły. Burmistrz, widząc to, zawstydził się nieco i spuścił z tonu.

— Przepraszam. – Był autentycznie zmieszany. – Nie powinien podnosić głosu – rzekł przepraszającym tonem. – W takim razie dam ci czas. Jednakże chciałbym poznać odpowiedź, nim wrócisz do Magnolii – zastrzegł, po czym puścił jej ramiona, minął ją i zasiadł ponownie za biurkiem. Zaczął przeglądać jakieś papiery, uznając rozmowę za zakończoną i więcej nie interesując się swoim gościem.

Lucy stała chwilę w miejscu, całkowicie niezdolna do ruchu. Miała wrażenie, że je dolne kończyny są sparaliżowane. Gdy otrząsnęła się z letargu, ruszyła w stronę drzwi, nacisnęła klamkę i otworzyła je. Wyszła, zamknęła je za sobą i, oparłszy się o nie plecami, wypuściła ze świstem powietrze trzymane w płucach. Na chwiejnych nogach podeszła do kozetki stojącej obok kominka, w pokoju, w którym całą ósemką zostali tak serdecznie przyjęci. Usiadła na niej i oparła łokcie na kolanach, chwytając dłońmi skronie. Opuściwszy głowę, głęboko myślała nad tym, co usłyszała dosłownie chwilę temu. Zatrzymała się na propozycji małżeństwa, a później widziała tylko jak Burmistrz porusza ustami i czasami jakieś pojedyncze słowa trafiały do jej zaćmionego umysłu. Wszystkie późniejsze słowa ginęły za mgłą. Jak on mógł jej coś takiego zaproponować?! Przecież dopiero za kilka miesięcy będzie pełnoletnia, jeśli nie brać pod uwagę siedmiu lat, które spędziła w letargu na Wyspie Tenrou, a on jest po pięćdziesiątce. Spokojnie mógłby być jej ojcem!

Westchnęła, wstała z kozetki i ruszyła do drzwi, czując jak wracając jej siły. Wystarczyło, że opuściła gabinet, a w jej ciało wstąpiła dawna werwa.

— Księżniczko! – usłyszała i podskoczyła na dźwięk tego głosu, a później obróciła się w stronę, z której dochodził.

— O rany! Virgo, nie strasz mnie tak! – powiedziała do dziewczyny, ubranej w strój pokojówki i z łańcuchami na nadgarstkach, przykładając prawą dłoń do mostka.

— Czy to czas na karę? – padło standardowe pytanie.

— Co też ci przyszło do głowy? – zapytała Lucy, masując skronie i przymykając przy tym powieki.

— Wszystko przez to, że chciałam towarzyszyć tobie, Księżniczko, podczas rozmowy z człowiekiem zwanym Burmistrzem, ale nie mogłam się zmaterializować w tamtym pokoju. – Panna rozłożyła ramiona na boki, w geście bezsilności. – Zasłużyłam na karę, prawda? – Intensywnie niebieskie oczy wpatrywały się w Lucy, wyczekując potwierdzenia.

— Naprawdę? – Jedna z Dwunastu skinęła twierdząco głową, wciąż wyczekując na decyzję pani. – To teraz wiem, czemu czułam się tak dziwnie – szepnęła do siebie, spoglądając na podłogę. Pokój musiał posiadać barierę antymagiczną, przez co jej siły witalne ulatywały w zastraszającym tempie.

— Wszystko dobrze, Księżniczko? – zapytał z troską Gwiezdny Duch, przyglądając się blondynce z uwagą.

— Tak. Teraz już tak, Virgo. Dziękuję. – Uśmiechnęła się słabo do jednej z Dwunastki Zodiaków. Chyba bardziej sobie chciała dodać otuchy, aniżeli Pannie.

— W takim razie proszę mnie wezwać, kiedy będę potrzebna. – Pokojówka ukłoniła się i zniknęła, pozostawiając po sobie magiczny pył.

Lucy westchnęła, ruszyła do drzwi, nacisnęła klamkę i otworzyła je. Podskoczyła, gdy spostrzegła twarz pana Gombo dosłownie kilka centymetrów od swojej. Czekał na nią. Ciekawe czy wiedział o pokręconym pomyśle Burmistrza?

Staruszek przyglądał jej się uważnie przez monokl i delikatnie uśmiechał, co sprawiło, że w kącikach jego oczu ukazały się zmarszczki.

— Zaprowadzę panienkę do przyjaciół. Proszę za mną. – Ruszył korytarzem na Wschód, stukając podeszwami butów o posadzkę. Jego kroki niosły się echem po korytarzu.

— Dziękuję – powiedziała do jego pleców, uśmiechnęła się delikatnie i podreptała za nim z opuszczoną głową.

Obejrzała się ostatni raz na drzwi pomieszczenia, które przed chwilą opuściła, po czym zacisnęła usta w wąską linię, a dłonie – w pięści. Miała mentlik w głowie. Długa podróż, propozycja pana Shiro, rewelacje od Virgo, misja – to za dużo dla niej jak na jeden dzień. Odetchnęła głęboko, uniosła głowę i ruszyła raźnym krokiem za portierem, który prowadził ją sterylnie białymi korytarzami, zaopatrzonymi co jakiś czas w wysokie okna, o półkolistym kształcie szczytów.

Nie wiedziała, że to dopiero początek…

Wyszła z wanny i pociągnęła łańcuszek przytwierdzony do korka, a wtedy spieniona woda zaczęła umykać do odpływu z charakterystycznym dźwiękiem zasysania. Owinęła się ręcznikiem pod pachami, przeszła boso kilka kroków, zostawiając na podłodze mokre ślady swoich stóp, i stanęła przed lustrem. Oparłszy drżące dłonie o rant umywalki, spojrzała uważnie na swoje odbicie. Zacisnęła palce mocniej na nieskazitelnie białej porcelanie, zagryzając dolną wargę i walcząc ze łzami, które powoli zbierały się w kącikach jej oczu. Doskonale wiedziała, że przyjaciele zauważyli jej blagę. Nawet jeśli nie mają pewności, na pewno coś podejrzewają, a to nie stawia jej w korzystnym świetle. Pomimo małej ilości dowodów, na kilometr można było wyczuć fałsz w tym, co mówiła. W końcu znali ją nie od dziś i wiedzieli, że na co dzień jest wesołą, radosną osóbką, a teraz, po odbytej rozmowie, dziwnie przygasła, co w skrytości ducha sama przed sobą mogła stwierdzić.

— Co powinnam zrobić? – szepnęła. – Kocham Fairy Tail, ale… – mówiła do swojej bliźniaczki w lustrze, jakby szukając u niej odpowiedzi. Długo biła się z myślami, a gdy każde rozwiązanie wydawało się niewarte uwagi, kilka słonych kropel spłynęło po jej policzkach. Łzy bezradności, które bezlitośnie oznajmiały, że sama musi znaleźć remedium, bo nikt inny nie wie, czego w głębi serca pragnie. Była w rozterce, a podjęcie decyzji jawiło jej się trudniejszym wyzwaniem, niż wtarganie głazu przez Syzyfa na szczyt góry. Z chęcią by się z nim zamieniła, bo wiedziała, że podołałaby próbie, która wydawała się kroplą w oceanie pytań, zalewających jej myśli jak fale przypływu.

Potrząsnęła głową, chcąc choć na chwilę oczyścić umysł i zacząć racjonalnie rozumować, by dobrze odegrać swoją rolę. Odkręciła niebieski kurek, nachyliła się nad muszlą umywalki i przemyła twarz zimną wodą, żeby zmyć oznaki płaczu. Założyła dżinsowe spodenki i bluzkę na ramiączkach, które ze sobą wzięła przed wejściem do łazienki, zebrała swoje rzeczy i ruszyła do drzwi. Wiedziała, że oszukiwaniem przyjaciół nic nie zdziała, ale to było jej zdaniem lepsze, niż zrzucanie na nich jej prywatnych problemów.

Chwyciła klamkę drżącą dłonią, przywołała na twarz najładniejszy uśmiech, jaki miała w zestawie i raźnie otworzyła wrota, przestępując próg.

— Gotowa! – powiedziała wesoło, a wtedy wszyscy jak jeden mąż, spojrzeli na nią. Miała wrażenie, że przewiercają ją swoimi oczami, które przecież znała od dawna, a które jeszcze nigdy tak jej nie lustrowały. To było nowe, krępujące doświadczenie. Czuła, że wraz z jej wejściem, w powietrzu zawisło kilka niewypowiedzianych słów. – Co z wami? – zapytała, zamykając drzwi i przyglądając się uważnie każdemu z osobna. Zrobiła kilka kroków w stronę stołu, przy którym siedzieli, i zatrzymała się przy oparciu jednego z pustych krzeseł.

— A nic – odpowiedziała Scarlet, nie patrząc Heartfilii w oczy, której krajało się serce, bo wiedziała, że blondynkę coś gryzie, ale zamiast podzielić się smutkiem z przyjaciółmi, w ciszy się tym zadręczała. Erza zachodziła w głowę, co może być przyczyną, ale nie wiedziała jak zapytać. Cała taktowność, której przecież praktycznie nie miała, uleciała z niej, gdy tylko przyjaciółka weszła do salonu. Wiedziała, że musi to być delikatna sprawa, dlatego nie chciała naciskać, mając nadzieję, że Lucy wkrótce otworzy serce, jeśli nie przed nimi wszystkimi, to chociaż przed nią. – Masz rację – rzekła i spojrzała w twarz magini, uśmiechając się delikatnie. – Trzeba położyć się spać, żebyśmy porządnie wypoczęli przed czekającą nas misją – dodała, przypominając wszystkim, że jutro opuszczą te luksusy na rzecz stoczenia bitwy w obronie mieszkańców. Co prawda wszyscy pamiętali, po co przybyli do Ramve, ale nie zaszkodzi przy okazji o tym nadmienić. – Burmistrz przygotował dla każdego z nas osobny pokój. – Spojrzała na Lucy, która zawzięcie mrugała powiekami, zaskoczona hojnością zleceniodawcy. – Nie miałaś okazji wybrać, prawda? – zapytała.

— Nie – odpowiedziała Lucy i pokręciła głową, dodając mocy swym słowom.

— To idź, pooglądaj i wybierz któryś. Chłopcy pomogą ci w razie potrzeby z bagażami. Prawda, panowie? – Scarlet spojrzała na nich uważnie, a w jej oczach dało się wyczytać groźbę.

— Tak – zgodzili się skwapliwie. Nie mieli zamiaru zaczynać z Erzą, chociaż nawet dla nich było logiczne, że należy pomóc słabej płci, a w zasadzie wszystkim maginiom, poza Scarlet. Ta na pewno nie zaliczała się do kategorii „wątłe niewiasty”.

— Dobra, Wendy, idziemy się kąpać – zakrzyknęła Tytania, wstając z krzesłą.

— Razem? – zapytała zaskoczona Marvel, idąc za przykładem starszej magin, wstając.

— Juvia też! – zakrzyknęła Wodna Kobieta. – Będzie zabawniej! – Była wyraźnie podekscytowana, dlatego wręcz zeskoczyła z zajmowanego miejsca. Lubiła rozmawiać z dziewczętami, a teraz była ku temu okazja. No może poza „Rywalką w miłości”. Jednakże, gdy nie zbliżała się do jej Gray­–samy, nie miała nic przeciwko Magini Gwiezdnej Energii.

— Szkoda, że nie wpadłam na to, kiedy szłaś się myć, Lucy – rzekła Scarlet, patrząc ze współczuciem na przyjaciółkę.

— Nic nie szkodzi. – Blondynka uśmiechnęła się blado w odpowiedzi, kręcąc głową.

— To może iść z nami raz jeszcze – zażartował Gray, szczerząc się.

— Gray–sama! Czemu Juvii nie założyłeś takiej propozycji? – spytała czerwona z wściekłości Lockser. – Moja rywalka w miłości! – Spojrzała na Lucy morderczym wzrokiem.

— Daj spokój, Juvia. On żartował. Prawda, Gray? – Spojrzenie Erzy płonęło gniewem.

— Ta…ak… – wydukał w końcu Mag Lodu, drżąc na całym ciele jakby miał gorączkę.

— No, to teraz my zajmujemy łazienkę. Chodźcie, dziewczęta! – zakrzyknęła Scarlet. Smocza Zabójczyni, Wodna Kobieta i Carla posłusznie ruszyły za Tytanią. Po chwili słychać było szum wody napełniającej wannę.

Nie czekając na nic, Lucy ruszyła na damską stronę apartamentu, by wybrać sobie sypialnię. Pokój, który przypadł jej do gustu, znajdował się na samym końcu korytarza. Miał ściany pomalowane na kolor łososiowy, a w oknie zawieszono kremowe firanki i amarantowe, satynowe zasłony. Za szybą, do której, urzeczona, automatycznie podeszła, rozciągał się piękny krajobraz: zielona łąka, ozdobionymi makami, chabrami i sasankami, nieco dalej dało się zauważyć błękitną wstęgę rzeki, której wody połyskiwały w świetle zachodzącego słońca, i kilka samotnych drzew topoli, a w oddali – góry, których szczyty były ukryte w pierzastych, liliowych chmurach. Otworzyła drzwi balkonowe, by odetchnąć świeżym powietrzem i postąpiła krok naprzód, stawiając stopy na mikroskopijnym balkonie, który wyglądał jak żywcem wyjęty ze sztuki „Romeo i Julia”. Poczuła na twarzy ciepło cudownych kolorowych barw rozciągających się na tle błękitnego nieba i powiew wiatru, który przyniósł orzeźwienie i iście kwiatową woń. Na nieboskłonie dominowały krwista czerwień, gorejąca pomarańcz, opal, akwamaryna i cynober. Trzy ostatnie barwy mieszały się ze sobą, odznaczając się od fioletowych puchatych chmur, przecinających gdzieniegdzie niebo.

Magini niechętnie odwróciła spojrzenie od tych nieziemskich widoków i rozejrzała się uważniej po pomieszczeniu. Meble, czyli szerokie łóżko z bladoróżowym baldachimem, dwudrzwiowa szafa, stolik, krzesło i regał na książki, zostały wykonane z olchy pokrytej bezbarwnym lakierem. Wszystkie meble miały rzeźbione zdobienia. Widać, że stolarz bardzo przyłożył się do wykonania tych cudów. Przejechała opuszkami palców po ozdobnym oparciu krzesła i przymknęła oczy, wyobrażając sobie dłoń stolarza uzbrojoną w dłuto i dbałość, z jaką dokonywał wycięć. Jej dłoń zjechała z oparcia na siedzenie., które było niezwykle miękkie i zapraszało do spoczynku, gdyż wyłożono je jedwabiem w kolorze wrzosu, a materiał ozdobiono liśćmi paproci. Z trudem oderwała od niego wzrok i spojrzała na łóżko. Baldachim był tak piękny, że z zachwytu zaparło jej dech w piersi. Wykonany z delikatnego materiału, miał kolor bladego różu i lśnił złotymi drobinkami. Poruszał się nawet przy delikatnym ruchu osoby obecnej w pomieszczeniu. Pościel była amarantowa i ozdobiona pomarańczowymi słonecznikami. Lucy dotknęła materiału. Był zimny, ale przyjemnie mięciutki i do tego lśnił jak czyste złoto. Uśmiechnęła się do siebie. „Piękne miejsce! Mogłabym do tego przywyknąć. Co? Nie, nie, i jeszcze raz nie! Co ja mówię?” Chwyciła się za skronie, przerażona tym, o czym myślała. Wzięła kilka głębokich, odprężających oddechów i ruszyła do drzwi, a po chwili znalazła się w salonie, w którym zastała tylko chłopaków. Dziewczyny w dalszym ciągu okupowały łazienkę. Nic dziwnego – wanna była jedna, a one cztery.

— Wybrałaś już pokój? – spytał Natsu. Gdy skinęła twierdząco, on i Gray gwałtownie podnieśli się z krzeseł, na których siedzieli. – W takim razie zaniosę tam twój bagaż – powiedział, rozglądając się za jej walizką.

— Chyba się pomyliłeś, płomyczku – rzekł Gray i spojrzał na niego spode łba. – To ja będę tym, który poniesie jej torbę. – Uśmiechnął się kpiąco i skrzyżował ramiona na piersi.

— Hę?! Chyba cię pogięło, gołodupcu! Ja…

— Nie, bo ja!

— Nieprawda!

Lucy przyłożyła dłoń do czoła, słuchając gwałtownej wymiany zdań, która, a jakżeby inaczej, miała ciąg dalszy. Od tego jazgotu rozbolała ją głowa, dlatego minęła kłócących się i podeszła do ściany, przy której stały walizki całej ósemki. Chwyciła swoją, niewielką a do tego niezwykle lekką, i ruszyła w stronę wybranej sypialni. Była już na początku korytarza prowadzącego na stronę dziewcząt, gdy Natsu i Gray przerwali kłótnię i poczęli przekrzykiwać się jeden przez drugiego, przy okazji biegnąc w jej stronę i usiłując wyrwać trzymaną przez nią walizkę.

— Dajcie spokój! – krzyknęła rozzłoszczona, odwracając się przodem do nich. Jej mina nie wróżyła niczego dobrego. – Dam sobie radę sama i nie chcę pomocy żadnego z was. Nawet o taką błahostkę musicie się kłócić jak przedszkolaki! – Uniosła bagaż i sztywno, dziarskim krokiem, kontynuowała marsz, pozostawiając chłopaków w przedsionku z rozdziawionymi gębami.

Weszła do sypialni, postawiła walizkę na podłodze nieopodal szafy, przymykając przy tym oczy i wzdychając.

— No naprawdę, jak dzieci – powiedziała do siebie i poczęła się rozpakowywać. Do małej torebki wrzuciła najpotrzebniejsze rzeczy, które mogły przydać się na misji. Resztę, niewielką co prawda, ułożyła w szafie. Gdy skończyła, wróciła do salonu łączącego stronę męską i żeńską. Chłopcy siedzieli przy stole, każdy zajmował krzesło po innej stronie stołu, zapewne by nie prowokować kłótni.

— Kurde, ale jestem głodny – narzekał Natsu, krzywiąc się i obejmując za brzuch.

— Żadna nowość – skwitował Gray.

— Chcesz się bić, gwiazdo porno? – W momencie siły mu wróciły, dlatego podskoczył na krześle.

— Jak najbardziej, kretynie. – Już stykali się głowami i miało dojść do rękoczynów, ale ktoś zapukał do drzwi.

— Uspokójcie się! – syknęła Lucy, kierując się do wrót. – Ja otworzę.

Chłopcy potulnie usiedli, ale – a jakżeby inaczej – jak najdalej od siebie. Heartfilia chwyciła klamkę, spojrzała ponad ramieniem na przyjaciół i, zadowolona z oględzin, otworzyła drzwi. Gdy ujrzała stojącego przed progiem gościa, zamarła. Odruchowo objęła się ramionami, bo czuła się, jakby była naga.

— Dobry wieczór. – Na dźwięk tego głosu Natsu i Gray równocześnie wstali. – Pomyślałem, że możecie być głodni.

Odsunął się na bok i okazało się, że stało za nim trzech mężczyzn. Każdy przekroczył próg, pchając przed sobą wózek wypełniony półmiskami.

— O rany! – wykrzyknął Natsu, któremu ślinka napłynęła do ust na widok góry jedzenia. – Pan chyba czyta w myślach! – Uśmiechnął się szeroko do Burmistrza.

— Do usług. Smacznego i dobrej nocy. – Ukłonił się Lucy, a gdy powrócił do wyprostowanej sylwetki, spojrzał przeciągle na dziewczynę. – Dobranoc, panienko.

— Dobranoc – odpowiedziała cała czerwona na twarzy.

— Panowie, zostawmy gości samych – rzekł do kucharzy.

Mężczyźni wyszli cichutko, zupełnie jak cienie. Pan Shiro skinął zastygłej w bezruchu Lucy i zamknął powoli drzwi. Dziewczyna stała chwilę w miejscu, nie mogąc wykonać żadnego ruchu i dygocąc na ciele. Po chwili opuściła ramiona i odwróciła się do nawołujących ją przyjaciół. Spostrzegła, że dziewczyny już siedzą przy stole, dlatego zajęła jedyne wolne miejsce. Po jej prawej stronie siedział Natsu, a po lewej pod skosem – Wendy, która z kolei siedziała naprzeciw Erzy. Vis-à-vis Heartfilii znajdowała się Carla, obok której usadowili się Juvia z Gray’em, natomiast po prawej stronie Dragneela miejsce zajął Happy, do którego pod skosem siedziała Tytania.

Blondynka, by zająć czymś ręce, nałożyła sobie sałatkę na talerz i dłubała w niej od niechcenia widelcem, czasami wkładając coś do ust. Erza uważnie ją obserwowała, a trybiki w jej głowie działały na pełnych obrotach.

— Lucy–san? – zawołana podniosła głowę i spojrzała na Wendy. – Nie smakuje ci? – spytała Smocza Zabójczyni, patrząc na talerz, stojący przed Gwiezdną Maginią.

— Nie, po prostu jestem zmęczona – gładko wybrnęła. – Zawsze wtedy brak mi apetytu.

Marvel pokiwała główką na znak, że rozumie i wróciła do jedzenia.

— To może chociaż zjesz jakiś owoc? – zaproponowała troskliwie Tytania.

— Właściwie… – nie skończyła, gdy pod jej nosem wylądował talerz z obraną pomarańczą, kiwi i jabłkiem.

— Ech… Dzięki – bąknęła w stronę Lockser, która osobiście pokwapiła się i obrała owoce, ukrywając w tym geście swego rodzaju intrygę.

— Nie ma za co. – Juvia uśmiechnęła się promiennie w odpowiedzi. Gdy Lucy odwróciła wzrok, zakryła sobie dłonią usta, zrobiła dziwaczną minę i pomyślała: „Gdy Lucy­–sama zje o tej porze cytrusy, przytyje i Gray–sama nie zwróci na nią więcej uwagi. Juvia jest genialna!”

— Juvia, czemu masz taką dziwną minę? – spytał Gray, zezując na sąsiadkę.

Dziewczyna spąsowiała, przyłapana na knuciu przeciwko przyjaciółce i nerwowo bawiła się palcami dłoni.

— Bo Juvia… – zaczęła, patrząc w sufit – nie może się doczekać wspólnej walki z paniczem – wybrnęła jakoś i spojrzała na chłopaka wstydliwie.

– Ale będzie jatka! – wykrzyknął między kęsami Natsu. – Ale się napaliłem! – Lewa dłoń Dragneela stanęła w ogniu.

— Natsu, przestań! Spalisz mi włosy! – krzyczała Heartfilii, odsuwając się od Salamandra jak najdalej mogła.

— To najwyżej będziesz łysa. – Uśmiechnął się do niej szeroko. – A tak swoją drogą, ciekawe, jakbyś wyglądała? – rzekł, marszcząc brwi, jakby chciał sobie to wyobrazić, ale nie mogąc znaleźć w swoim umyśle odpowiedniego obrazka, podpalił mocniej dłonie i począł przybliżać je do włosów Lucy. Dziewczyna szybko podniosła się z miejsca i zaczęła uciekać, biegając wokół stołu. Chłopak niestrudzenie gonił ją, z iście szatańskim uśmiechem na ustach.

— No dawaj, Lucy! Bo się nie prze… – nie dokończył, bo uderzył w coś twardego. Tym „czymś” była zbroja zdobiąca pierś Tytanii. Smoczy Zabójca wstał powoli z podłogi, na której klapnął po spotkaniu z przeszkodą, z ogromnym guzem na czole, do którego przykładał dłoń. Na jego twarzy gościł wyraz bólu i cierpienia.

— Natsu. – Oczy Erzy, która wstała z krzesła, przerywając tym samym posiłek, zapłonęły. – Co takiego planowałeś zrobić?

— No…yyy…tego… Tak właściwie to nic – powiedział w końcu, robiąc krok w tył.

— I dobrze – skwitowała Scarlet, zajmując na powrót miejsce przy stole.

Blondynka, która ukryła się za jej plecami, spojrzała ponad jej ramieniem na Dragneela. Złość powoli ją opuszczała i żal jej się zrobiło przyjaciela, który wyraźnie cierpiał, bo nabawił się kontuzji po spotkaniu ze zbroją przyjaciółki.

— Wracaj do stołu! – rozkazała Tytania.

— Ale, Sir! – Nie zamierzał się sprzeciwiać, dlatego potulnie poczłapał w stronę wcześniej zajmowanego miejsca.

Jakiś kwadrans później kolacja dobiegła końca, a w międzyczasie guz Natsu powiększył się.

— Te, płomyczku, robi ci się drugie czoło – zażartował Mag Lodu, wkładając do ust winogrono.

— Zamknij się, zboczeńcu! – warknął rozeźlony.

— No, ciekawe, w którym miejscu? – zakpił, unosząc się z siedzenia. – Chcesz się bić? – dodał, przybierając bojową pozę.

— Jak się ubierzesz, gołodupcu – mruknął, wracając spojrzeniem do talerza, który miał przed nosem.

— Co? – Gray był totalnie zaskoczony, a gdy spojrzał na siebie, spiekł raka. – znowu był nagi! – Nie no, kiedy? – Zwinnie przeskoczył przez oparcie krzesła, na którym siedział i udał się na poszukiwanie zagubionej garderoby. Zachwycona tym faktem Juvia, wodziła za nim rozkochanym spojrzeniem i wolałaby, żeby pozostał w stroju Adama. Natomiast Wendy spąsowiała i opuściła głowę, ukrywając twarz w dłoniach.

— Natsu? – zagadnęła przyjaciela Lucy, spoglądając na niego.

— Hmm? – mruknął, krzyżując z nią spojrzenie.

— Nie boli cię czoło? – zapytała cicho, widząc wielkiego guza po prawej stronie jego głowy.

— Yyy… Nie – odpowiedział szeptem. Nie śmiał się skarżyć w obecności Erzy.

— Mi możesz powiedzieć – odrzekła z uśmiechem.

— A ciebie by nie bolało? – zapytał ze zbolałą miną, marszcząc brwi.

— Pewnie tak – szepnęła i spojrzała w dół, na wciąż pełny talerz.

— No, to masz odpowiedź – rzekł przygnębionym głosem i chwycił widelec w prawą dłoń.

— Dobra, panowie. Teraz wasza kolej na kąpiel – zarządziła Tytania, wstając z krzesła. – My w tym czasie nieco tutaj posprzątamy.

Jak widać, skoro Scarlet skończyła posiłek, reszta też musiała.

— Aye, Sir! – Przytaknęli wszyscy.

— Niech Gray idzie pierwszy – powiedział z ironią w głosie Smoczy Zabójca, unosząc prawy kącik ust w krzywym uśmiechu. – I tak jest gotów, by wejść do wanny. – Uśmiechnął się szeroko, gdyż humor powoli mu się poprawiał.

— O coś ci chodzi, płomyczku? – Mag Lodu, ubrany w bokserki, nastawił się bojowo.

— Gray – weszła mu w słowo Erza. – Tym razem Natsu ma rację. Rusz zadek! – rzekła z niebezpiecznym błyskiem w oku.

— Aye, Sir! – Fullbuster zadrżał pod wpływem jej spojrzenia i biegiem ruszył w stronę łazienki, znikając za białymi drzwiami.

— A ty, Natsu, zrób coś z tym guzem, bo urośnie ci tak, że zakryje czoło – mówiła, taksując go uważnym spojrzeniem brązowych oczu.

— Ale co… – zaczął, jednak widząc morderczy wzrok Tytanii, spasował. – OK. – Uniósł ręce w obronnym geście. – Już się tym zajmuję.

— Erzo, pozwól, że mu pomogę – rzekła Lucy.

— Jasne.

— Chodź, Natsu – zwróciła się do przyjaciela. – Mam ze sobą apteczkę. Coś znajdziemy.

Chłopak wstał niechętnie od stołu i powlókł się za nią do jej pokoju.

— Usiądź – rozkazała, gdy weszli od środka, podeszła do szafy, w której schowała wcześniej swoje rzeczy i kucnęła, szukając apteczki.

Natsu, siedząc na jej łóżku, bezczelnie patrzył się na nią, krzyżując ramiona na szerokiej piersi. Koszulka dziewczyny nieco się podwinęła, ukazując jasną skórę ponad paskiem spodenek, które na sobie miała. „Fajny ma tył” – pomyślał chłopak i spiekł raka, gdy dotarł do niego sens tego, co roiło mu się w głowie. „O czym ty myślisz, kretynie? To twoja przyjaciółka, Lucy, nic poza tym”. Nigdy przecież nie myślał o niej inaczej. Nawet wtedy, gdy widział ją nagą, co zdarzyło się już kilka razy. A teraz nagle w jego głowie roi się od groma niedorzecznych myśli, dlatego uderzył się pięścią w czoło po lewej stronie.

— Au! – zawył, bo cios był naprawdę mocny – w końcu miał mu wybić z głowy to, czego nie powinno w niej być. Jednak teraz miał dwa, symetrycznie rozłożone guzy.

— Co się stało, Natsu? – zapytała Heartfilia, która wstała z kucek, dzierżąc w ręku niewielką kosmetyczkę w kolorze jasnej zieleni. Zapewne to była apteczka, o której wspominała.

— Nic – odpowiedział niewyraźnie, gdyż dłońmi zakrywał twarz.

— Jak to „nic”? Pokaż. – Podeszła do niego, a on zabrał ręce i pozwolił jej na obdukcję. – Coś ty zrobił? – zapytała, patrząc na jego czoło, które miało teraz wszystkie kolory tęczy. Marszczyła przy tym brwi, zastawiając się, jak dorobił się kolejnego guza?

— Sam nie wiem.

Pokręciła tylko głową w geście dezaprobaty i poprosiła, żeby usiadł na jej łóżku.

— Co ja z tobą mam? – Uśmiechnęła się. – Daj – dodała, dlatego uniósł lekko głowę, a Lucy lekko się pochyliła. Na wysokości wzroku miał biust dziewczyny, który doskonale widział, bo nachylała się w jego stronę, by lepiej widzieć jego „rany wojenne”. Spotkanie z piersią Tytanii można zaliczyć do małej wojny światowej – zawsze odniesie się taki uszczerbek, jak po czołowym zderzeniu z czołgiem. A tego przykładem był Natsu i jego głowa.

Heartfilia poczęła delikatnie smarować „uszkodzenia” jakimś specyfikiem, pachnącym mentolem. Dla wrażliwego węchu Natsu na dłuższą metę było to nie lada wyzwanie. Intensywny miętowy zapach sprawiał, że oczy poczęły mu wilgotnieć, a z nosa ciekło. Do tego przy każdym ruchu dziewczyny jej biust niebezpiecznie się poruszał. Smoczy Zabójca mrugał zawzięcie powiekami, chcąc się pozbyć wilgoci z oczu, a widząc między mrugnięciami kołyszący się biust dziewczyny, przełknął głośno ślinę. „Co jest?” – myślał, marszcząc brwi. „Przecież mnie takie rzeczy nie interesują!” Jęknął głośno, widząc jej rozkołysane atuty, dlatego Lucy odsunęła się nieco i spojrzała mu w oczy.

— Boli? – spytała z troską.

— Trochę – skłamał. Jak miał jej powiedzieć, że… Cholera! Zmarszczył brwi. „Przecież widziałem ją kilka razy nago i nic. A teraz?! Cholera!” Był zły sam na siebie, że takie myśli chodzą mu po głowie.

— Natsu, powiedz kiedy boli, a będę delikatna.

— Już jesteś – odparł żałośnie. – To ja jestem przewrażliwiony. Nie boli mnie, kiedy dostaję lanie, ale jak mnie opatrujesz – kwiczę jak zarzynane prosie. Głupie, co? – Spojrzał na nią ze zrezygnowaną miną, na co uśmiechnęła się.

— Czasami tak jest – powiedziała swoim aksamitnym, spokojnym głosem.

— Nie będziesz się śmiała? – Uniósł wysoko brwi. Oczy i nos przestały reagować na mentol, dlatego mógł teraz normalnie patrzeć na Lucy, bez robienia z siebie idioty.

— A dałeś mi powód?

— A nie?

— Nie, Natsu. – Pokręciła głową. – Mniej bolą zadawane razy, niż ich opatrywanie.

— Serio? – zapytał, unosząc wysoko brwi.

— Mhm.

— No dobra. To do dzieła! – Przyjął jej wytłumaczenie bez mrugnięcia okiem.

— Mam pomysł – powiedziała. Spojrzał na nią pytająco. – Chwyć mnie za lewy nadgarstek.

Gdy usłyszał jej propozycję, oczy powiększyły mu się dwukrotnie.

— Co? – wydukał.

— Jak będzie bolało to zaciśniesz dłoń, a wtedy przestanę – jej wyjaśnienie wydało mu się jak najbardziej logiczne, dlatego bez słowa protestu wykonał polecenie. Zacisnął prawą dłoń na jej lewym przegubie. Czuł pod palcami jej delikatną, aksamitną wręcz skórę i rytmiczny puls, będący odzwierciedleniem bicia jej serca. Była taka ciepła! „Nie, nie, nie! To twoja przyjaciółka, durniu!” – próbował doprowadzić do porządku błądzące po głowie myśli, prowadząc wojnę z samym sobą. Przymknął oczy, bo jej dotyk na jego czole był przyjemny, a to, co czuł pod palcami, jeszcze przyjemniejsze. Uśmiechnął się krzywo, zadowolony, że dziewczyna nie może poznać jego myśli. Kto wie, co by go czekało? Wolał nie rozmyślać o tym, co by było gdyby, gdyż do niczego go to nie zaprowadzi.

Lucy była bardzo ostrożna. Nie chciała, by cierpiał bardziej niż to konieczne.

— Gotowe! – wykrzyknęła.

— Jak to? – Spojrzał na nią zdziwiony. – Już? – Zrobił minę niedopieszczonego kotka.

— Tak. A co? – zapytała, spoglądając na niego z zaskoczeniem widocznym w czekoladowych tęczówkach.

— Nie, nic. Dziękuję. – Uśmiechnął się szeroko, jak tylko on potrafił.

Podniósł się gwałtownie z materaca i uderzył głową o ramę łóżka. Syknął z bólu i padł na pościel, ciągnąc za sobą Lucy, którą dalej trzymał za nadgarstek.

— Cholera! – zaklął i otworzył wcześniej mocno zaciśnięte, powieki. Ujrzał wpatrzone w siebie orzechowe tęczówki, osadzone w zaróżowionej twarzy. Na ten widok, rytm jego serca przyśpieszył w momencie.

— Lucy – szepnął chłopak, lekko zachrypniętym głosem.

— Natsu – odszepnęła, pąsowiejąc jakby bardziej.

Przez długą chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy. Pierwsza otrząsnęła się blondynka, która uniosła się na dłoniach, wyplątała z uścisku Natsu i ostrożnie stanęła na podłodze. Odsunęła się od łóżka i zwróciła zawstydzone spojrzenie w bok. Chłopak poszedł za jej przykładem, wstając nieco mniej gwałtownie niż poprzednio.

— To tego… – zaczął, drapiąc się w tył głowy.

— Mhm. Racja. – Nie wiedziała właściwie, w czym mu przytakuje, ale czy to ważne?

— Dziękuję, Lucy. – Uśmiechnął się, patrząc jej w oczy.

— Nie ma za co. – Odważyła się spojrzeć na niego i odwzajemniła gest. Jej twarz miała kolor dojrzałego pomidora, a ciało zalewały co chwilę fale gorąca.

— Dobrej nocy – rzekł miękko.

— Tak – odparła, wciąż nie odrywając swoich oczu od jego.

Natsu, wiedziony impulsem, pocałował dziewczynę w czoło. Ta spojrzała na niego skonsternowana.

— Dziękuję – powiedział, widząc jej pytające spojrzenie. – Już mniej boli. – Faktycznie, guzy poczęły znikać jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

W odpowiedzi, Lucy uśmiechnęła się do niego promiennie.

— No to śpij dobrze – dodał i już go nie było. Dziewczyna jeszcze długo wpatrywała się w drzwi, za którymi zniknął. Uśmiechnęła się szeroko, okręciła na jednej nodze i runęła jak długa w poprzek łóżka. Zaśmiała się figlarnie, sama nie wiedząc czemu. Spostrzegła, że w dłoni wciąż trzyma słoiczek z lekiem, dlatego wstała, zakręciła go i odłożyła na stolik. Zgasiła światło i wsunęła się pod kołdrę, po czym zamknęła powieki, powoli odpływając w sen.

Obudziła ją czyjaś brutalna dłoń, która nakryła jej usta oraz ręka owinięta wokół jej talii – ktoś ściągał ją z łóżka. Kołdra leżała na ziemi, a ona powoli opuszczała ciepłe prześcieradło. Poczęła się rzucać, próbując się wyrwać. Napastnik nieco rozluźnił uścisk, co dziewczyna wykorzystała i wyrwała mu się. Stanęła pewnie na nogach i odwróciła się w jego stronę. Ze zdziwieniem spostrzegła, że stoi przed nią jakaś postać w czarnej pelerynie z kapturem, a każdy centymetr ciała osobnika ginie we fałdach ciemnego materiału.

— Kim jesteś? Jak się tutaj dostałeś? Czego szukasz? – wyrzucała z siebie konkretne pytania, chociaż strach mącił jej umysł i sprawiał, że drżała na całym ciele.

Jako odpowiedź otrzymała dziki, skowyczący śmiech, a oczy napastnika błysnęły złotem. Zaczęła się cofać w stronę drzwi i szukać w talii, a później na meblach, swoich kluczy. „Cholera! Zostawiłam je w łazience” – zauważyła przytomnie. Jej puls przyśpieszył, dłonie zaczęły się pocić i oddychała płytko – po prostu się bała, i to potwornie! Nie dość, że wybrała najbardziej oddaloną od reszty drużyny sypialnię, to jeszcze nie miała się jak bronić, gdyż jej klucze były daleko. Spojrzała na drzwi, które miała po swojej prawej stronie, a później przeniosła wzrok na napastnika, który przybliżał się do niej z każdą chwilą, czego wcześniej nie zauważyła. Wiedziała, że ma tylko jedną szansę, dlatego rzuciła się w stronę drzwi, ale zamachowiec przewidział jej ruch. Gdy tylko odwróciła się do niego plecami, skoczył w jej stronę i chwycił ją jedną ręką w talii, a dłonią drugiej, gdy krzyknęła, zakrył jej usta. Wierzgała nogami, by się wydostać, ale postać była wyjątkowo silna i uniosła ją dobry metr nad podłogę. Napastnik począł kierować się w stronę otwartego okna, więżąc Lucy z swoich ramionach. Z każdą chwilą ruchy czarodziejki zwalniały. Aura napastnika wyraźnie odbierała jej siły. Powieki, które jej ciążyły, w końcu się zamknęły, po czym odpłynęła w niebyt.

Cześć Kochani!

No i mamy kolejny epizod. Jeżu, kiedy ja to pisałam? Już nawet nie pamiętam, ale na pewno dawno :D. Tym razem piąteczka się Wam dostała i rozmowa Lucy z panem Shiro, której treść chcieliście znać. Co sądzicie, Robaszki? Ja osobiście przyznam, iż uważałam, że rozdziały będą raczej krótkie, a ten ma 21 stron. Bagatela! W każdym razie jestem mile zaskoczona, że wrzuciłam tyle stronic :D. Obym nie wpadła w tendencję malejącą, bo byłaby to katastrofa! A skoro raz na miesiąc pojawia się notka, to lepiej, żeby była dłuższa, prawda? No, i tu się zgadzamy :D. Z tego miejsca pragnę zaprosić Was na kolejny epizod za miesiąc, jak zawsze zresztą. Co jeszcze? Bardzo Ci dziękuję, Kochana Oxeno, za nominację do LBA. Obiecuję, że zajmę się nią w wolnej chwili :). Przypominam o wciąż trwającej sondzie imiennej. Chcę byście wraz ze mną tworzyli tę historię, dlatego bez skrępowania klikajcie i bawmy się wspólnie! A tutaj link do mojego fanpejdża na Fejsie :). Zapraszam do lajkowania! Proszę o komentarze, w których wytkniecie mi błędy (na pewno takowe są!), napiszecie, co się Wam podoba, a co nie itepe itede. Czy coś jeszcze? Chyba nie, dlatego do kolejnego, Kochani moi!

Post do znalezienia w zakładce Archiwum