Epizod II

I kolejny epizod czas dodać! Jejku, jak ten czas zapiernicza! Już jest listopad, niedługo grudzień i Mikołajki, Boże Narodzenie, Sylwester, Nowy Rok i inne imprezy, które nie dotyczą wszystkich, bo obchodzone są ino w mej rodzinie :D. Ano, tak wyszło :). Jak będzie Wam po drodze, wpadajcie bez zapowiedzi – zawsze jesteście mile widziani :D. Tortu na pewno starczy dla wszystkich :). W końcu niech innym tez idzie w dupę! Dobra, dość pitolenia! Przechodzimy do konkretów :D. Notka dedykowana kochanej Yashy :*. Dziękuję, że byłaś pierwsza, zawitałaś tutaj i zostałaś na dłużej :). A teraz, żeby nie przedłużać, zapraszam do czytania, a po przeczytaniu, komentarzami epizodu okraszania!

Ps. Bardzo proszę o przeczytanie mojego ględzenia pod notką. Jest tam kilka istotnych dla Was informacji :).

 

„Nie może być!” – pomyślał Sting, w jednej chwili promieniejąc i raptownie się zatrzymując. Nie wierzył we własne szczęście i w to, że los był dla niego tak łaskawy. Dosłownie kwadrans wcześniej wysiadł z pociągu i ruszył do centrum Magnolii, by znaleźć jakiś nocleg, a tutaj: niespodzianka! Tyle co wszedł do miasta, wpadł właśnie na nią! Wyglądała jak prawdziwa księżniczka, w tej cudnej błękitnej sukience. Była zarówno dziewczęca, jak i kobieca, i taką właśnie zapamiętał ją z Igrzysk Magicznych. Cieszył się, że nie zmieniła się znacząco, a przynajmniej na to wskazywał jej ubiór i taktowne zachowanie sprzed chwili. Aczkolwiek jedna rzecz nie dawała mu spokoju. „Skąd w jej oczach łzy?” – zastanawiał się, marszcząc czoło. „Niech no tylko dorwę tego, który ją skrzywdził!” – pomstował w myślach, zaciskając dłonie w pięści i ściągając brwi, przez co na czole utworzyła mu się pionowa bruzda.

Sam nie rozumiał, co się wtedy, podczas zmagań na Igrzyskach, stało, ale gdy zauważył złość, jaką emanowały Wróżki po tym, jak Minerva skatowała ją do nieprzytomności, pojawił się impuls, na który jego serce drgnęło. Już wiedział, że wpadł po uszy, ale nie mógł przecież bezceremonialnie wkraść się do sali, w której leżała i wyznać swoich uczuć. Na bank by go wyśmiała! Dlatego wymyślił to wszystko i miał nadzieję, że jego pragnienia nie rozwieją się jak suche liście, pod wpływem lekkiego podmuchu wiatru.

Teraz, tak jak wtedy, świat na krótką chwilę przestał istnieć, a wszystkie dźwięki wyciszyły się. Nie było nic poza dziewczyną w błękitnej sukience, która od dwóch miesięcy zaprzątała każdą jego myśl.

Podniósł głowę i otworzył oczy, unosząc uprzednio mocno zaciśnięte powieki. Wypatrzył wśród kolorowego tłumu blond włosy, które falowały w rytm ruchów właścicielki i powziął decyzję. Wykonał krok w stronę, w którą biegła dziewczyna, ale, nastawiwszy ucha, raptownie się zatrzymał.

— Lucy! Poczekaj! – usłyszał niedaleko siebie znajomy głos, dlatego szybko ukrył się za straganem z warzywami, pociągając za sobą zdezorientowanego Lectora. Lewym okiem, które wystawił zza winkla, obserwował sytuację, na którą nikt z przechodniów nie zwrócił uwagi. Czyżby tego typu zdarzenia były w Magnolii na porządku dziennym? Wcisnął się bardziej w boczną ścianę kramu, chcąc się ukryć, bo dosłownie na wyciągnięcie ręki przebiegł Natsu. Jeszcze tylko to mu potrzebne! Lepiej żeby Dragneel, co prawda jego największy autorytet, nie widział go w Magnolii, a przynajmniej nie od razu. Chciał jeszcze jakiś czas zachować swoją obecność w tym mieście w tajemnicy.

„Ale zaraz, zaraz…” – zastanowił się, chwytając lewą dłonią brodę – drugą trzymał za fraki Exceeda – i pocierając ją lekko palcem wskazującym. – „Skoro biegnie za Lucy, to pewnie on jest winnym jej łez. Dam mu nauczkę, ale innym razem” – obiecał sobie. „Teraz pośledzę ich trochę, by dowiedzieć się gdzie mieszka mój cel” – uśmiechnął się chytrze pod nosem, dumny ze swojego pomysłu.

Gdy skierował spojrzenie w stronę, w którą biegła blondynka, niemiło się zdziwił – stracił ją z oczu…

— Szlag by to! – zaklął pod nosem, pstrykając palcami wolnej dłoni. „Nawet nie widzę różowej czupryny!” – zirytował się totalnie i zagryzł zęby, próbując się uspokoić. „No nic, zastanówmy się na spokojnie” – przybrał minę myśliciela, a po chwili na jego twarz zawitało olśnienie. „Będę codziennie spacerował tą ulicą. Może ją spotkam i wtedy dowiem się gdzie mieszka?” – uśmiechnął się do swoich myśli, a wyraz jego twarzy stał się rozmarzony, by po chwili zmarnieć, gdyż zaraz obok usłyszał cichutki głosik.

— Sting–kun? – To Lector sprowadzał go do żywych. – Co ci jest? Czemu się tak dziwnie uśmiechasz i dlaczego schowałeś się za straganem, kiedy zobaczyłeś Natsu? – spytał Exceed, uważnie przyglądając się blondynowi. – Przecież go uwielbiasz! – Kocur totalnie nie rozumiał dziwacznego zachowania przyjaciela. Przecież znał go od lat! A dzisiaj wydał mu się kimś obcym. Najgorsze było to, że nie miał pojęcia, co knuje Szablozębny, ale nie miał odwagi zapytać wprost.

— Wytłumaczę ci wszystko, jak już znajdziemy własny kąt – odparł Smoczy Zabójca i wyszczerzył się do przyjaciela. Exceed przytaknął nieznacznie głową, zadowolony z takiego obrotu spraw, chociaż jakaś doza nieufności została. – Jesteś głodny? – zapytał po chwili, odwracając jego uwagę od niezwykle śliskiego tematu.

— Baaaaaaaaaaaardzo! – odparł kot.

— To idziemy coś zjeść. – Ponownie pokazał rząd zębów i postawił Lectora na chodniku.

Tymczasem Lucy dopadła drzwi swojego mieszkania i już miała wejść do środka, gdy usłyszała krzyk Natsu. Zatrzymała się raptownie i obejrzała za siebie ponad prawym ramieniem.

— Lucy! Zaczekaj! Co się stało? Czemu tak nagle uciekłaś, co? – zapytał, niczego nieświadomy chłopak, zatrzymując się przed dziewczyną.

Blondynka milczała i patrzyła na zmartwione twarze przyjaciół. Ich wyraz zmiękczył jej serce, a cała nagromadzona złość ulotniła się w jednej chwili. Uśmiechnęła się pod nosem. „A jednak martwią się o mnie” – pomyślała. „Chyba trochę przesadziłam…” – skarciła się w myślach.

— Przepraszam – powiedziała do nich. – Najzwyczajniej to dla mnie za dużo jak na jeden dzień. Po prostu zrobiło mi się przykro… – dopowiedziała szeptem i spojrzała na wystające z butów palce, jakby były niezwykle ciekawe.

— Ale dlaczego? – zapytał z tępym wyrazem twarzy Dragneel i skrzyżował ramiona na piersi. Przyglądał się przyjaciółce ze zmarszczonym czołem, przez co jego brwi dzieliła tylko wąska pionowa bruzda.

Mijający ich ludzie wciąż gdzieś śpieszyli, nie zwracając uwagi na dwójkę magów z kotem. Pomimo wydarzeń nad jeziorem, życie toczyło się swoim zwyczajnym rytmem. Co prawda, strzępki rozmów gawiedzi wybitnie świadczyły o tym, że plotka o zdarzeniu sprzed paru chwil lotem błyskawicy rozniosła się po mieście, a wieczorem jej wersja, z pewnością po wielu obróbkach, będzie daleka od prawdy.

— Natsu, naprawdę nie rozumiesz? – zapytała, jednocześnie naciskając klamkę i wchodząc do mieszkania. Za nią, kręcąc głowami, ruszyli zdezorientowani przyjaciele. Nawet nie zauważyła, że wyjątkowo nie zrobili użytku z okna, które, dzięki Bogu!, porządnie zamknęła.

Zapytany zrobił wielkie oczy i milczał, patrząc na nią uważnie. „O co jej, kurde, chodzi? Przecież wyłowiłem ją z tego jeziora!” – irytował się, bardziej marszcząc brwi.

— Dobra. Mało istotne – odparła blondynka i machnęła ręką w powietrzu. Widać, to nie był dzień, w którym Natsu pojmował wszystko w lot. Ba! Takich dni było jak na lekarstwo. – Macie ochotę na coś do picia? – zmieniła temat, żeby załagodzić sytuację i szybciej zapomnieć o odczuwanym w sercu bólu.

— Ja to bym wolał rybkę – rzekł z przekonaniem Happy, siedząc na ramieniu Smoczego Zabójcy.

— To da się załatwić. – Dziewczyna zareagowała uśmiechem na jego prośbę, postawiła torbę plażową na podłodze nieopodal łóżka i skierowała się w stronę kuchni, pozbywszy się wcześniej wysokich sandałków, które, owszem, były eleganckie, ale w domu preferowała chód na boso albo w kapciach. Po chwili wróciła z obiecaną rybką, którą podała siedzącemu na stole, wyraźnie uradowanemu z posiłku, Exceedowi, i dwiema szklankami soku pomarańczowego. Jedną postawiła przed Natsu, który usiadł na krześle, a z drugą w dłoni spoczęła przy stole, zajmując miejsce naprzeciw przyjaciela. – Może chcesz coś zjeść? – zapytała chłopaka, odstawiając naczynie na blat.

— Właściwie to chętnie. – Uniósł kąciki ust w szerokim uśmiechu, zapominając o wcześniejszej akcji. Upił nieco soku i objął szklankę splecionymi palcami dłońmi.

— To pójdę coś przygotować – odrzekła blondynka, myśląc o jego nieposkromionym apetycie i kręcąc z niedowierzaniem głową.

— Może ci pomogę? – zaoferował się, aczkolwiek czekał na przeczącą odpowiedź.

— Nie trzeba – odparła. Wstała i ruszyła w kierunku kuchni. Wiedziona impulsem, odwróciła się i spojrzała prosto w oczy chłopaka. – Tylko nie spal niczego. – Uśmiechnęła się z przekąsem, gdy zobaczyła zacięta minę przyjaciela i jego zmarszczone brwi oraz skrzyżowane na piersiach ramiona. – Happy. – Kot spojrzał na nią znad rybki, którą powoli konsumował, delektując się każdym jej kawałkiem. – Dopilnuj tego, by kiedy wrócę, pokój wyglądał tak jak teraz, dobrze? – zapytała.

— Aye, Sir! – odparł z pełnym pyszczkiem, unosząc jedną łapkę.

— Świetnie! – Klasnęła w dłonie. – To ja was zostawiam. – Nim się odwróciła, złowiła jeszcze nadąsaną minę Natsu, który zwinął usta w ciup, co w jego wykonaniu wyglądało bardzo pociesznie. Uniosła jeden kącik ust w krzywym uśmiech i poszła do kuchni, nucąc cicho pod nosem. Po jakimś czasie wróciła do jadalni z ogromnym talerzem pełnym sushi. Natsu oczy wyszły na wierzch, gdy zobaczył jedną ze swoich ulubionych potraw, a z ust pociekła mu ślinka. Dziewczyna postawiła przed nim talerz i gestem zachęciła do skosztowania dania.

— Smacznego – powiedziała z uśmiechem. Salamander skierował na nią zdziwione spojrzenie.

— Ty nie jesz? – zapytał. Pomyślał, że nawet on będzie miał problemy ze zjedzeniem takiej góry sushi.

— Nie jestem głodna – odparła. – Wcinaj, pókim dobra – dodała niskim głosem i zrobiła groźną minę.

Chłopakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Zaczął pałaszować ze smakiem przygotowane przez Lucy pyszności, mrucząc przy każdym kęsie jak zadowolony kocur. Co z tego, że każdy kawałek był przegryziony najwyżej raz, a jego policzki, wypchane do maksimum, przypominały pałaszującego karmę chomika? Kto by się przejmował savoir-vivre, kiedy można go obalić i jeść tak, jak komu pasuje? Po kwadransie talerz był pusty, policzki Dragneela wróciły do normalności, a jego brzuch napełnił się po brzegi. Chłopak z zadowolenia aż przymknął oczy i pogłaskał nabrzmiały żołądek. Blondynka z uśmiechem na ustach wzięła naczynie ze stołu i skierowała się do kuchni, ale została zatrzymana przez Natsu.

— Daj – powiedział, z trudem podnosząc się z krzesła i chwytając ją za łokieć. – Ty naszykowałaś, ja zjadłem, to ja pozmywam. – Uśmiechnął się szeroko, a dziewczynę zamurowało, dlatego poczęła zawzięcie mrugać powiekami. Natsu, który sprząta? A to ci nowość! – Dziękuję ci, to było pyszne! – Na potwierdzenie swoich słów, ponownie czułym gestem poklepał się po brzuchu.

— Aye, Sir! – zawtórował mu Happy, który oblizywał się raz za razem. – Rybka też niebo w gębie. Dziękuję, Lucy. – Spojrzał na nią z wyraźnym uwielbieniem.

— Nie ma za co – odpowiedziała, otrząsnąwszy się z szoku, którego doznała chwilę wcześniej. – To ja wam dziękuję. – Jej usta ozdobił delikatny uśmiech.

Natsu wrócił z kuchni, o dziwo, nie dewastując jej, i usiadł naprzeciwko dziewczyny, która już zagłębiła się w lekturze jakiejś przepastnej książki. „Ona non stop coś czyta! Ileż można?” – zastanawiał się chłopak, którego trening intelektualny zakończył się wraz z ostatnimi naukami, których udzieliła mu Erza. Opierając brodę na spoczywających na stole rękach, gapił się na dziewczynę, od kiedy tylko usiadł na krześle. Minęło kilkanaście minut nimi blondynka podniosła głowę, a ich oczy spotkały się na chwilę. Wróciła do czytania, by po chwili ponownie unieść głowę i skrzyżować swoje spojrzenie ze wzrokiem przyjaciela.

— Natsu, stało się coś? – zapytała i odłożyła książkę na stół, wcześniej pieczołowicie zaznaczając fragment, na którym skończyła czytanie.

Ten spąsowiał, co dla niego samego było nowością, i uciekł wzrokiem w bok. Był zły na siebie, że przyłapała go na bezczelnym wgapianiu się w jej osobę. Ale wyglądała tak ładnie! I uśmiechała się do tego, co czytała! Nawet dla niego jej zachowanie było niesamowite!

— N… Nie, nic – odrzekł w końcu, totalnie zawstydzony. Policzki przybrały kolor jego włosów, który z czasem zbladł.

Happy, który przyglądał się całemu zajściu, zakrył łapkami pyszczek, by ukryć konspiracyjny wyszczerz. „On ją lllllubi!” – pomyślał, ale słowem się nie odezwał.

— Przepraszam, zaczytałam się trochę. – Uśmiechnęła się do przyjaciela. – Może masz ochotę na coś jeszcze? – zapytała.

— W sumie robi się już późno – zaczął ostrożnie, spoglądając jej w oczy – ale może chciałabyś się przejść po Magnolii? – dokończył i sam nie rozumiał, skąd u niego taka romantyczna propozycja. – Ale jeśli jesteś zmęczona to…

— Bardzo chętnie – weszła mu w słowo. Była zaskoczona jego propozycją, bo tego rodzaju pomysły nigdy nie były dla niego typowe. – Daj mi pięć minut – powiedziała i zniknęła w łazience.

Po wyznaczonym czasie, wyszła ubrana w krótkie spodenki i bluzkę na ramiączkach i skierowała się w stronę drzwi wyjściowych. Spojrzała przez ramię, ale panowie już zdążyli skorzystać ze swojego skrótu, zostawiwszy otwarte na oścież okno. Westchnęła tylko, zamknęła je i, gdy znalazła się przed drzwiami głównymi, pominęła ich karygodne zachowanie milczeniem, by nie psuć przyjemnej atmosfery.

— To gdzie idziemy? – spytała przyjaciół, przyglądając im się z zaciekawieniem.

— Nad jeziorem już byliśmy, to odpada – zastanawiał się na głos Natsu. – Może do parku? O tej porze nie będzie tłoku. Tak myślę – dodał i wyszczerzył się, kładąc na karku splecione palcami dłonie.

— Natsu myśli! – krzyknął Exceed, chwytając się łapkami za głowę i uruchamiając swoją magię. – Ktoś mi go podmienił! – dodał, fruwając nad głowami magów. Lucy zakryła usta dłonią i chichotała w najlepsze, patrząc na niewyraźną minę towarzysza.

— Och, ucisz się! – krzyknął Smoczy Zabójca, wymachując w stronę przyjaciela zaciśnięta w pięść dłonią. – To cały czas ja. Wiesz, mi też zdarza się myśleć. – Wyszczerzył się do kota.

Na ustach Lucy, która przyglądała się ich zabawnemu zachowaniu, błąkał się uśmiech. „Nic się nie zmienili. Kiedy spotkałam ich pierwszy raz, zachowywali się dokładnie tak samo. Fajnie, że są.” Zatopiła się w myślach o przeszłości.

— Lucy? – głos Natsu przywołał ją do rzeczywistości.

Spojrzała na niego i spostrzegła, że kłótnia, o ile taką nazwę można nadać przekomarzaniu chłopaka i kota, dobiegła końca. Teraz szli obok siebie krok za krokiem, dostosowując tempo do Lucy.

— Tak? – spytała.

— Coś nie tak? – Natsu przyglądał się jej, lekko przekrzywiając głowę.

— Nie, nie. Wszystko dobrze. – Potrząsnęła głową, a jej włosy delikatnie zafalowały. Posłała szczery uśmiech przyjacielowi, idącemu obok niej główną ulicą miasta. – Po prostu zebrało mi się na wspominki – dodała, gdy mijali kolejne domy. Z łodzi, płynącej kanałem, pozdrawiali ją rybacy, do których uśmiechała się i zawzięcie machała.

— Aha. – Postanowił nie drążyć tematu, bo głowę zajmowało mu coś ważniejszego, czyli „Jak w końcu pokonać Laxusa?”

Dalszą drogę przebyli w milczeniu, które przerywały tylko dźwięki wydawane przez cykady, a im bliżej miejsca przeznaczenia, tym ich cykanie było donośniejsze. W parku zajęli jedną z wielu wolnych ławek. Gdy tylko usiedli, Happy ułożył się wygodnie na kolanach blondynki, a po chwili spał, chrapiąc donośnie, czym wywołał uśmiechy na twarzach magów.

Zarówno Lucy jak i Natsu nie bardzo wiedzieli, co powiedzieć, co było dla nich nowością, dlatego patrzyli się w niebo, na którym migotały jaskrawe punkciki. Ich spojrzenia spotkały się kilkakrotnie, ale za każdym razem odwracali wzrok, nieco speszeni. Nawet Natsu wyczuł, że jest inaczej niż zwykle, a przecież to on był kretynem w tym trio, a w zasadzie duecie, bo śpiący Happy się nie liczył.

— Lucy, może wybierzemy się na jakąś misję, co? – chłopak przerwał przedłużającą się ciszę.

— Bardzo chętnie – odparła. – Może znajdziemy coś ciekawego? – dodała, a on skinął głową.

Znowu nastało milczenie. Salamander ukradkiem spoglądał na dziewczynę, która z kolei patrzyła w niebo, gdyż wyjątkowo krępowało ją bycie sam na sam z przyjacielem. Takie coś wcześniej się nie zdarzało!

„No tak” – pomyślał Natsu, przyglądając się przyjaciółce. „Jest Magiem Gwiezdnej Energii, to normalne, że kocha gwiazdy”. Poszedł za jej przykładem, dlatego słowa nie były im potrzebne, a cisza, która ich spowijała, przestała być nieznośna. Mimo otaczającego ich spokoju, przerywanego tylko głębszymi westchnieniami dwójki magów i chrapaniem Exceeda, umysł każdego z nich pracował na najwyższych obrotach. Jakiś czas później Lucy zadrżała z zimna. Noce nie były już takie ciepłe jak na początku sierpnia, dlatego reakcja jej organizmu była normalna. Natsu, spostrzegłszy to, rzekł:

— Może cię odprowadzę? Zrobiło się zimno.

— Tak, chodźmy już – odpowiedziała, gdyż zaprzeczanie, by jeszcze chwilę spędzić w ten sposób, nie miało sensu.

Podnieśli się z ławki i skierowali w stronę wyjścia z parku, które tworzył ogromny łuk, wsparty na dwóch kolumnach, wykonanych z okręcających się wokół siebie, miedzianych drutów, przez które przebijał się ciemnozielony bluszcz. Mijali po drodze ogromne dęby o rozłożystych koronach, krzaki dzikiej róży, drzewa magnolii, mieczyki, malwy oraz dalie, których kwiaty emanowały słodkim, eterycznym zapachem. Blondynka w dalszym ciągu trzymała śpiącego kota w opiekuńczym uścisku, tuląc go do swojego obfitego biustu. Dragneel otoczył ramiona dziewczyny swoim.

— Będzie ci trochę cieplej – rzekł, widząc jej zdziwione spojrzenie. Heartfilia zaczerwieniła się, opuściła głowę i uśmiechnęła pod nosem. Sztuczne oddychanie, wyjście na spacer, objęcie ramieniem – to za dużo jak na jedno popołudnie!

— D... D… Dziękuję – wydukała w końcu.

— Nie ma za co. – Uśmiechnął się szeroko. Oho! Wrócił dawny Natsu.

W nieco przyciężkiej ciszy, dotarli do mieszkania magini. Smoczy Zabójca wziął od dziewczyny śpiącego Exceeda i zastygł naprzeciw niej, nie bardzo wiedząc, czy chce odjeść, czy jednak dalej w milczeniu stać przed drzwiami wejściowymi do domu przyjaciółki.

– Dobrej nocy, Lucy – powiedział na odchodne Salamander, gdy w końcu powziął decyzję. – Widzimy się jutro w Gildii.

— Tak – szepnęła. – Dobrej nocy.

Wiedziona impulsem, pocałowała przyjaciela w prawy policzek, czerwieniąc się przy tym lekko i splatając dłonie przed sobą na wysokości brzucha.

— Dziękuję – powiedziała na widok jego pytającego spojrzenia. – Za wszystko – dodała, odwróciła się plecami do chłopaka i zniknęła za drzwiami. Natsu jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywał się w miejsce, w którym przed chwilą stała i dotykał dłonią twarzy tam, gdzie jakiś czas temu spoczęły jej usta. Uśmiechnął się szeroko i dziarskim krokiem ruszył do swojej chatki, cicho pogwizdują i niosąc w ramionach pochrapującego Exceeda. Spojrzał na niego z czułością pisaną rodzicowi i ponownie przyozdobił twarz szelmowskim uśmiechem. Czuł się lekko i radośnie, chociaż nie miał pojęcia dlaczego. Odetchnął głęboko powietrzem, w którym czuć było magię Magnolii i zbliżający się koniec lata.

                                      

Hue, hue! Tym sposobem mamy kolejny epizod z cyklu „Zabawa w podchody w wykonaniu Lucy i Natsu”. Z pewnością większość z Was czeka na NaLu, ale, Kochani moi, R ino na początek jest taka miła, że jest słodko, aż do zerzygu, a później sami zobaczycie co z niej za cholera :D. I zagadka, kogo lubi Sting, rozwiązana! Zapewne wielu z Was się domyślało, co widziałam po komentarzach pod Epizodem 1, dlatego proszę o brak krępacji w wyrażaniu zdania na temat notki, która, na pewno zauważyliście, była znacznie krótsza od poprzedniej. No cóż, nie mam nic na swoją obronę, bo różnica jest spora, żeby nie rzec kolosalna, a wygląda tak: 11 do 9. Kiepsko, co nie? Ale co tam! Ważne, że wpis jest, a kolejny już za miesiąc. Poza tym przed dodaniem, epizod przeszedł gruntowne betowanie, w czasie którego postarałam się o więcej opisów, gdyż początkowo prezentował się źle. A przynajmniej ja tak uważam. Chociaż w dalszym ciągu czegoś mi w nim brakuje... Co jeszcze? A tak! Moje Robaszki, bardzo proszę żywo interesować się sondą, a w zasadzie „sodną” :D. Tak, tak, R popełniła niewybaczalny błąd – literówkę, którą wytknęła jej osoba, pisząca anonimowy komentarz. Bardzo jej za to dziękuję i jest mi niezmiernie przykro, że nie mogę tej gafy poprawić… A może ktoś wie, czy się da? Wiecie, to nie jest ankieta z bloggera, dlatego automatyczne poprawienie nie wchodzi w grę i mam sporą zagwozdkę. Jednakże, jeśli nie wyjdzie znalezienie medykamentu, trudno, jakoś to wszyscy przeżyjemy :). No i mam nadzieję, że wierszyk z poprzedniego postu przypadł Wam do gustu. Dodatkowo dodałam odtwarzacz. Jeśli nie macie chęci słuchać, wystarczy wyciszyć kartę, bo Mozilla dodała taką funkcję. Nie wiem, jak to wygląda na innych przeglądarkach, bo ich nie instalowałam, ale myślę, że jeśli jeszcze nie posiadają takiego bajeru, niedługo się pojawi :). Co jeszcze? Ach, tak! Jak zapowiadałam przy powitaniu, od trzeciego epizodu zaczniemy zabawę, której zasady w skrócie wyjaśnię. Otóż tak, chodzi o to, że pragnę zachęcić Was do komentowania, dlatego też wymyśliłam coś takiego: jeśli epizod numer 3 skomentuje przynajmniej 10 osób, kolejny rozdział pojawi się według terminarza. Jeśli jednak tak się nie stanie, to domyślcie się :). No tak, tak, R teraz wyjdzie na zołzę, której zależy na statystyce i komentarzach. No cóż, nie zaprzeczę, bo fajnie widzieć, że mnie odwiedzacie i zostawiacie jakiś znak bytności. Zależy mi po prostu na tym, żeby poznać Wasze zdanie odnośnie kolejnych epizodów, a z Księżyca tego nie wezmę. Zwyczajnie musicie naskrobać cokolwiek, poza „zakazanymi” słowami. Jeśli ich nie znacie, odsyłam do posta „Ohayo Minaa”. I dziękuję Wam bardzo za te 3,5 tysiąca! Jesteście Kochani! I proszę o wytknięcie wszelkich błędów, których się dopuściłam. No i to chyba wsio. Do kolejnego, Dziobaski :*.

Post do znalezienia w zakładce Archiwum