Prolog

Z ogromną obawą dodaję pierwszy fragment, zapowiadającej się, jako bardzo długa, historii i mam nadzieję, że przyjmiecie ją ciepło ;). W każdym razie prolog dedykuję Shi, która jako pierwsza skomentowała poprzedni wpis :). Robię to, mając nadzieję, że w ten sposób zachęcę Was do komentowania :D. Wiadomo, każda nagrodzona praca przynosi większe plony :).

A teraz enjoy, Robaszki moje!

Ps. Błagam! Nie zabijajcie mnie! Jestem za młoda, by umierać! (Taa… Na pewno:)

Stanął na podwyższeniu pośrodku ogromnej, wykonanej na planie koła, kamiennej komnaty, oświetlonej jedynie migotliwymi płomieniami wielu świec, umieszczonych w srebrnych lichtarzach, stojących na posadzce. Chwycił księgę w dłoń i zaczął poruszać bezgłośnie wargami, inkantując zaklęcie. Pod jego stopami utworzył się ogromny magiczny krąg, mieniący się ciemnymi barwami, przez które czasami udało się przebić złocistej poświacie. Powietrze wokół jego osoby zawirowało, a z niczego poczęło się tworzyć coś. „Tak, właśnie tak” – myślał. „Mój plan jest doskonały”. Zamknął księgę, która po chwili zniknęła, pozostawiając po sobie magiczny czarny pył, i odwrócił się na pięcie. Zszedł z piedestału. Skierował się do jedynych znajdujących się w komnacie drzwi i pstryknął palcami. Wrota posłusznie stanęły otworem, lekko skrzypiąc. Zawiasy wymagały naoliwienia, ale nie zaprzątał sobie tym głowy. Miał od tego te nędzne robaki – ludzi. Uśmiechnął się krzywo na wspomnienie tego, jakże słabego, gatunku. Spojrzał na wprost i ruszył przed siebie długim kamiennym korytarzem, którego zimne ściany ociekały wilgocią. Wnętrza tunelu nie oświetlały żadne pochodnie, ale on doskonale znał trasę. Pokonywał ją wielokrotnie, dlatego szedł bez wahania. Jego kroki niosły się echem po wyżłobionej przez wodę i czas, nierównej posadzce. Odetchnął głęboko, przymykając oczy i czując w powietrzu słony zapach.

— Poczekaj jeszcze trochę, a zobaczysz, czego dokonasz – powiedział niskim głosem, po czym roześmiał się jak szaleniec, wyrzucając ramiona w górę. Jego śmiech rozbrzmiał w tunelu i niósł się echem do najdalszych zakątków kryjówki. – Już całkiem niedługo – dodał, szczerząc zęby w krzywym uśmiechu.

Szedł dalej do tylko sobie znanego miejsca przeznaczenia, głośno stukając podeszwami butów.

*Stuk! Stuk! Próba mikrofonu!*

Ekhem, czy działa? Chyba… Mam wyłączność, tak? *Reżyser, skinąwszy głową, poprawia zsuwające się z nosa okulary w prostokątnych oprawkach. Ostatnie odchrząknięcie. Wdech. Wydech. Kamera. Klaps. Akcja!*

Witajcie Kochani! Nazywam się… a w zasadzie nie, nie nazywam się. Mam na nick Roszpuncia. Pomyślicie pewnie: „WTF?! Ma na nick?” Już śpieszę z wyjaśnieniami, dosiadając mojego karego rumaka. Skoro mam na imię, powiedzmy, XYZ[i], to napisanie „mam na nick ABC” jest, przynajmniej w moim mniemaniu, całkiem logiczne. No zgodzicie się chyba, prawda? Ale odbiegłam od tematu… Nie znacie mnie jeszcze, albo znacie za mało, dlatego uprzedzam – u mnie zmienianie tematu to przypadłość wrodzona, bo za wadę jej nie uznaję ;). Albo się z tym pogodzicie i zaakceptujecie ten niefortunny styl bycia, czytaj: panoszenia się, albo możemy od razu się pożegnać, ale tego raczej pragnęłabym uniknąć :D. Tak? Jak to? Mam ograniczony czas antenowy? Nie! Nie rób mi tego, Panie Reżyserze! Dobra! Dość!

*Ocieram sceniczne łzy, spinam poślady i wracam do tekstu, który siedzi w mym łbie. Co z tego, że tusz płynie po policzkach? Co z tego, że każą mi być poważną? To mój program! Wdech. Wydech. I lecimy z koksem!*

Wybaczcie mi, proszę, chwilową, nazwijmy to, niedyspozycje, bo na bank nie załamanie nerwowe czy coś w ten deseń, i pozwólcie, że zacznę od początku.

*Poprawiam kołnierz koszuli, podwijam rękawy, potrząsam głową, by zburzyć ugrzecznioną fryzurę i przywrócić na twarz zwyczajowy, ludzki wyraz oraz szeroki uśmiech. Sprowadzam okulary na właściwe tory gestem typu „Rei Ryugazaki”[ii], puszczam oczko do widzów i zaczynam jako ja, a nie jako jakaś wypomadowana i napuszona prezenterka „Wiadomości” czy „Faktów”*

Trzecie podejście, ponoć zawsze jest najlepsze i to nieprawda, że liczy się pierwsze wrażenie. Mam nadzieje, że się ze mną zgadzacie :). A teraz kilka słów, które powinny się pojawić słowem wstępu.

Primo: w końcu mła zaczęłam prowadzić bloga, na który czekała rzesza fanów i wreszcie się doczekała. Albo i nie…

Secundo: powyższy prolog jest całkiem inny od tego, który powstał pod koniec 2013 roku, gdyż wydawało mi się, że zdradzałby zbyt wiele :). W każdym razie ten obecny też przeszedł sporo metamorfoz nim zadowolił mnie w minimalnym stopniu. Mam nadzieję, że się podobał :D. Początkowe rozdziały także powstały w tym samym czasie, co pierwszy prolog, dlatego, jeśli zauważycie miażdżącą różnicę między tym, co teraz prezentuję na przykład w szotach, które wkrótce zaczną się pojawiać, a tym, co jest w początkowych rozdziałach, to nie, nie jesteście wyjątkowo bystrzy :D. Zwyczajnie, to rzuca się w oczy. Zresztą, sama zauważam mankamenty początków, dlatego wszystkie rozdziały betowałam po dziesięć razy, żeby chociaż w ułamku mnie zadowalały. Mam nadzieję, że mimo to, mogę liczyć na Waszą obecność, czytanie i aktywność, jako komentatorów :). Heh, poczujcie się jak spikerzy podsumowujący Ligę Światową :D. Pozwalam Wam :D.

Terzo: rozdziały nie będą się zwały „rozdziałami”, „chapterami” czy „odcinkami”. W moim okraszonym górnolotnością języku znalazłam inne określenie, którego, szczerze przyznaję, jeszcze nigdzie nie widziałam :). Mam nadzieję być pionierką w tym przypadku :D. A jeśli gdzieś kiedyś spotkaliście moje określenie, błagam!, przemilczcie ten fakt i nie podcinajcie mi skrzydeł. Dajcie mi być innowatorką :D.

Quarto: niedługo stworzę ankietę i proszę o Wasz liczny udział. Chcę byście wraz ze mną tworzyli historię, która będzie opisana na blogu, dlatego już teraz zachęcam do udziału w tym tworze :).

Quinto: proszę! Darujcie pytania kiedy ciąg dalszy (mam nadzieję, że to Was interesuje. Jeśli nie, uznajcie, że zdania przed nawiasem nie było :). Po więcej informacji odsyłam do zakładki „O blogu” oraz do pozostałych, które, być może, Was zainteresują.

Sesto: do zobaczenia w kolejnej notce, Dziobaski Moje :*!!!

Wasza R.

Ps. Mojej paplaniny wyszło więcej niż prologu. Przypadłość wrodzona. Pamiętajcie!

---

[i] spojrzyjcie do powitania, a wszystko będzie jasne :)

[ii] dla niewtajemniczonych, bohater anime „Free!”



Post do znalezienia w zakładce Archiwum